ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
O ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΣΕΡΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟ
Η μεταπολεμική Ελλάδα, η κατοχή, ο εμφύλιος σπαραγμός, που
ακολούθησε, έφερε πείνα, ανεργία, μίση ανείπωτα, έχθρες, και οι νέοι έτρεχαν
πανικόβλητοι, και όπου έβρισκαν πόρτα ανοιχτή, έφευγαν μετανάστες να βρούνε ψωμί,
στους τέσσερις ανέμους, και πολλοί δεν ξαναγύρισαν. Έμεινε πίσω μια γερασμένη
Ελλάδα. Πώς να ανορθώσει, να ανταγωνιστεί, και να αποδώσει;
Μετά τα παιδιά της μετακατοχικής γενιάς, ο καθένας μας έχει
και σέρνει το δικό του σταυρό. Το ζητούμενο είναι πως το διαχειρίζεται ο
καθένας μας. Για άλλους είναι ελαφρύς, για άλλους βαρύς και για άλλους
ασήκωτος. Αν κάποιος από μας μπήκε κρυφά στην κουζίνα και έφαγε το ψωμί, δεν
φταίει. Άλλοι φταίνε που μας έκαναν να
πεινάσουμε και δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε τον πειρασμό. Όμως μια πληγή και να
γιατρευτεί., το σημάδι μένει στη μνήμη, και δεν θα πάρω τον σπόγγο
να το σβήσω.
Αφού μεγαλώσαμε
διαπιστώνουμε ό,τι η ψυχή μας
αγκαλιάζει, και πόνο καθώς βλέπει, αγριεύει, τσακίζει η καρδιά από
θλίψη καθώς βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια, τους λαούς να
αργοπεθαίνουν, παγιδευμένοι στα πλοκάμια του σύγχρονου επεκτατισμού, στην
ασυδοσία και απληστία, των πολιτισμένων, τάχα, ανθρώπων. Και το σπουδαίο είναι
να θέλεις να κάνεις κάτι, να αντισταθείς, να σώσεις ό,τι μπορείς να σώσεις, και να μην μπορείς,
δεν περνά ο λόγος.
