“ Ενθυμούμαι μετά παρρησίας”, εκείνες τις δύσκολες μέρες της φτώχειας και ανέχειας στο χωριό , που τις περνούσαν πολλά παιδιά με ένα ζευγάρι παπούτσια το χρόνο και με μία αλλαξιά ρούχα για το σχολείο, αλλά με το βιβλίο στο χέρι και γεμάτη την αίθουσα του κατηχητικού, ανελλιπώς κάθε εβδομάδα και για όλη τη σχολική χρονιά.
Είμαι ευγνώμων και ουδέποτε θα ξεχάσω τη
συμμετοχή μου στα μαθήματα του Κατηχητικού Σχολείου, με τον πατέρα Κωνσταντίνο
Σφήκα ,στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας ,κατά την χρονική περίοδο 1965
έως 1969.Κρατώ στα χέρια μου το σήμα του κατηχητικού που μας έδωσε κατά την
λήξη του κατηχητικού στην έκτη Δημοτικού,
δώρο ζωής ,ο τότε διάκονος Κωνσταντίνος Σφήκας, ο παπά Κώστας μας , έτσι
τον λέγαμε, πριν ακόμη χειροτονηθεί ιερέας και παλινδρομώ στην ηλικία της
αθωότητας και προσμονής για ένα καλύτερο
αύριο, “να αριστεύσω, να περάσω στις πανελλήνιες εξετάσεις, και να μπω στο
πανεπιστήμιο”. Μέχρι εκεί έφτανε ο παιδικός νους μου.
