Η ζωή της Λετζέρως στη Βαλύρα , φαντάζει σαν παραμύθι για μικρά παιδιά. Η μοίρα της την ήθελε ορφανή , μόνη και αγράμματη κατά την εφηβική της ηλικία, να δοξάζει τον Θεό μέσα στη φτώχεια και τη σωματική της εξαθλίωση . Ζούσε σιωπηλή και έρημη, σαν ξεχασμένο άγαλμα ,στη πλατεία της Βαλύρας, σε μία καλαμένια παράγκα, στημένη πάνω σε πλίνθους του 1900, ανάσαινε σε μια στενή αυλή, γιατί οι γονείς της πέθαναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
