Αφιερωμένο
σε όλες τις κουκουβάγιες της Βαλύρας, που υπηρέτησαν ανιδιοτελώς, το θείο σχέδιο
Η γιαγιά μου Κωνσταντίνα, μου είχε διηγηθεί , κατά τη παιδική μου ηλικία
, μία ιστορία, που είχε ακούσει από τη δική της γιαγιά . Αφορούσε τη καλλιέργεια της ψυχής
και τη προετοιμασία για τον θάνατο, μέσα από μία διαισθητική προσέγγιση , βασισμένη τόσο στη
βαθιά πίστη των ανθρώπων για τον Θεό,
αλλά και στις τοπικές δοξασίες, διοσημίες, ήθη, έθιμα και αντιλήψεις, όπως αυτές πέρασαν και
παγιώθηκαν, από γενιά σε γενιά, στον τόπο μας.
Η Βαλύρα, του 1960-1970 ,ήταν δύο μορφών: Εκείνη των κατοίκων του επίγειου βίου, που προσέρχονταν
για να λειτουργηθούν στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου , και των πολιτών της αιωνίου ζωής, που τους φρόντιζε ο
Αι Γιώργης, στο κοιμητήριο του χωριού,
έφιππος ,για να τον φοβούνται όλοι , και
να επικρατεί θεία πειθαρχία, ώστε οι μεν
,να μην ενοχλούν τους δε!
