ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.Αγωνιώ για το χωριό μου, τη ΒΑΛΥΡΑ στη Μεσσηνία ,όταν βλέπω πράγματα να χάνοται μαζί με τους ανθρώπους που πεθαίνουν....Μετριούνται πλέον στα δάκτυλα οι άνθρωποι που μπορούν να μας διηγηθούν γεγονότα και καταστάσεις που βίωσαν στο παρελθόν στο χωριό μας Βαλύρα, που να μπορούν να ξετυλίξουν τις αναμνήσεις τους , και εμείς να τις καταγράψουμε οσο πιο πιστά μπορούμε . Χάθηκαν και χάνονται καθημερινά, ντοκουμέντα, έγγραφα, φωτογραφίες του παρελθόντος και χανόμαστε και εμείς οι ίδιοι αν δεν γνωρίζουμε το παρελθόν μας, αν δεν ξέρουμε τις μικρές και μεγάλες ιστορίες του χωριού μας,τις παλιές συνήθειες, τα ήθη και έθιμα,τον τρόπο ζωής ,τον τρόπο παραγωγής προιόντων, και το βασικότερο το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον του χωριού μας.
