Δεν υπήρχε αγροτόσπιτο στη Βαλύρα, κατά τη δεκαετία του 1950, που να μην έχει στους φράχτες των κήπων και στους μπεξέδες του φραγκοσυκιές. Η φραγκοσυκιά, πέραν από τον εύγευστο καρπό της, είναι κι ένα άριστο μέσον προστασίας της ιδιοκτησίας των αγροτών από τους επίδοξους εισβολείς, αφού στέκει, ως οπλισμένος φρουρός, στους φράχτες των περιουσιών. Ως κάκτος, είναι εντυπωσιακός, ιδίως όταν σε εύφορο έδαφος λαμβάνει και άνω των δύο μέτρων ύψος, γεμίζει με μεγάλα άνθη και πορτοκαλόχρωμους καρπούς.
Το πρόβλημα με τη φραγκοσυκιά είναι τα αγκάθια της, όχι μόνο στο κυρίως σώμα της, δηλαδή πάνω στις πλάντρες, αλλά και στα ίδια τα φραγκόσυκα. Τα μεν αγκάθια στις πλάντρες είναι αρκετά ορατά, ενώ εκείνα πάνω στα φραγκόσυκα μόνο όποιος γνωρίζει τι τον περιμένει, αν πιάσει τον καρπό με γυμνό χέρι, λαμβάνει άμεσα μέτρα προστασίας, προκειμένου να γευτεί ,σώος και αβλαβής, ένα ώριμο φραγκόσυκο.
Τα μικρά παλικαράκια της Βαλύρας, κατά τη δεκαετία του 1950, απέκτησαν κατ΄ εξοχήν εμπειρίες ζωής, από πρώτο χέρι , μέσα από αυτοπαρατηρησία και πρακτική δοκιμή, σε in vivo καταστάσεις, στην όμορφη φύση της Βαλύρας.
