Γεώργιος Γκιόλβας: Ευτυχώς... που δεν θα ζήσω αυτά που θα γίνουν το 2018!!!

Η κυρία Αξάρη-Γκιόλβα αποκαλύπτει... Γεώργιος Γκιόλβας: Ευτυχώς... που δεν θα ζήσω αυτά που θα γίνουν το 2018!!! Φώτιος Μπαμπάνης Δικηγόρος – Ιστορικός ερευνητής
Είχαμε την τιμή να επισκεφθούμε την οικία του Γεωργίου Γκιόλβα, ο οποίος έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο στις 14 Νοεμβρίου του 2003!!! Του μεγάλου Έλληνος εφευρέτη, με τις θρυλικές δημιουργίες του, παγκοσμίου φήμης, ο οποίος προσέλαβε από πολλούς την τιμητική ονομασία: ο Έλληνας Τέσλα! Εκεί μας υπεδέχθη η σύζυγός του, η Αικατερίνη Αξάρη-Γκιόλβα. Ήταν ιδιαίτερη τιμή και συγκίνηση τόσο για μας που ανταποκριθήκαμε στην πρόσκλησή της και την επισκεφθήκαμε, όσο και σε εκείνη η οποία μας υποδέχθηκε με μεγάλη αγάπη και χαρά!

Η ΑΓΕΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ. TOY NIKOY MAΡΑΜΠΕΑ

ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΕΔΩ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.
Ιούνιος 2015

Η εικόνα που ακολουθεί προέρχεται από την παιδική μου ηλικία: Πηγαίνοντας σε ένα απόμερο κτήμα μας είδα πεσμένη στο χώμα μια πολύ αδυνατισμένη αγελάδα που επιχειρούσε να ανακυληθεί για να διώξει τα πολλά τσιμπούρια και τα σκουλήκια που είχαν τρυπήσει το δέρμα της και απομυζούσαν το υλικό των ιστών της. Ήταν τόσο αδύναμη που δεν μπορούσε να καταφέρει το ανακύλισμα, ενώ τα τσιμπούρια την είχαν απομυζήσει γιατί ήταν πολλά και είχαν πολλαπλασιαστεί παρασιτώντας στο σώμα της. Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα που ξαναπέρασα από το ίδιο μέρος η αγελάδα είχε ψοφήσει, αλλά είχαν ψοφήσει επίσης και οι παρασιτικοί οργανισμοί που τρεφόντουσαν από το σώμα της και δεν είχαν πιά τροφή. Ζήτησα από τους γονείς μου να μου εξηγήσουν το φαινόμενο και μου απάντησαν ότι η αγελάδα, που ήταν γερασμένη και μη παραγωγική, αφέθηκε στην τύχη της, λόγω μειωμένου ενδιαφέροντος από τους ιδιοκτήτες,

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑ 1204 ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ; ΓΡΆΦΕΙ Ο ΦΏΤΗΣ ΜΙΧΑΉΛ, ΙΑΤΡΌΣ

Είναι πολύ παρήγορο, αλλά και τιμητικό για τον Λαό μας, που δεν ξεχνά ποτέ την Πόλη του και τον Αυτοκράτορά του και που κάθε χρόνο, στις 29 Μαΐου, τιμά και μνημονεύει με ιδιαίτερη ευλάβεια τους μάρτυρες της Άλωσης.

 Εκείνο, όμως, που, όταν γίνεται, γίνεται κάπως δειλά και συγκαλυμμένα, είναι η αναφορά στον ρόλο που έπαιξαν οι Δυτικοί σε σχέση με τα λυγμικά γεγονότα της πτώσης, όπως επίσης και η ανάδειξη της οντολογίας αυτών των γεγονότων, που δεν είναι άλλη από το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης. (1)

Σε ό, τι αφορά στον ρόλο των Φράγκων, τα πράγματα είναι απλά, αλλά, δυστυχώς, αποσιωπούνται σκοπίμως.