Αφιερωμένο στους
Βαλυραίους ,που υπερασπίστηκαν τη πίστη τους με την ίδια τη ζωή τους
Πριν από την Τουρκοκρατία ,οι Έλληνες ήταν πολύ πιστοί. Πήγαιναν ανελλιπώς
στην εκκλησία και κοινωνούσαν κάθε Κυριακή. Στέκονταν όρθιοι με σταυρωμένα τα χέρια και παρακολουθούσαν όλη
τη θεία λειτουργία. Αν κάποιος ήταν ασθενής, έστελνε μήνυμα με τους άλλους στον
παπά για να μάθει αν του επέτρεπε να πάει λίγο αργότερα στην εκκλησία. Ήταν
μεγάλη αμαρτία, σαν κατάρα, να πας στην εκκλησιά και να μην κοινωνήσεις. Μόλις
τελείωνε η λειτουργία ,όλοι ξεχύνονταν στους δρόμους τραγουδώντας. Δεν υπήρχε
μεγαλύτερη γιορτή, από τον εκκλησιασμό της Κυριακής. Οι υπόδουλοι Έλληνες ένιωσαν πρωτίστως βαριά
τη σκλαβιά, ακριβώς γι αυτό. Οι Τούρκοι
θέλοντας να τους εξισλαμίσουν σταδιακά και ούτως να ισχυροποιήσουν την εδραίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν τους επέτρεπαν να εκκλησιάζονται.
Πατούσαν τις εικόνες των αγίων κάτω
ξεδιάντροπα και μέσα στις εκκλησίες. Οι ραγιάδες δεν είχαν τόπο να
σταθούν. Προσπαθώντας να μη χάσουν την Ελληνική τους ταυτότητα, που είναι
άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Χριστιανική
πίστη , είχαν διαμορφώσει
χώρους λατρείας στα κατώγια των σπιτιών
τους, όπου συναντούσαν την Παναγιά ,της
έλεγαν τον καημό τους και έπαιρναν δύναμη για να συνεχίσουν.
