Αφιερωμένο
στις φιλόξενες μητέρες μας
Η Ελλάδα, από αρχαιοτάτων χρόνων ,θεωρούσε τη
φιλοξενία ως θεάρεστο έργο. Ο ξενιστής, που ήταν ο οικοδεσπότης, δεχόταν με τιμές τον ξένο, και του
παραχωρούσε τον ξενώνα της οικίας του .
Του προσέφερε άριστη φιλοξενία, επιπλέον δώρα αποχαιρετισμού . Ο
Ξένιος Δίας, ήταν ο τιμώμενος Θεός και οι άνθρωποι , φροντίζοντας έναν ξένο, αισθάνονταν ότι φιλοξενούσαν τον
ίδιο τον Θεό στο σπίτι τους. Πίστευαν
ότι οι Θεοί τους δοκίμαζαν, μεταμορφώνονταν και τους επισκέπτονταν, για
να διαπιστώσουν πόσο θεοσεβείς είναι, και να τους μεταφέρουν μηνύματα ή να τους
καθοδηγήσουν. Στην Οδύσσεια του Ομήρου, (ραψωδία α΄, στίχοι 119-124) , η θεά
Αθηνά μετέβη από τον Όλυμπο στην Ιθάκη , στο ανάκτορο του Οδυσσέα ,
μεταμορφωμένη ως Μέντης, ηγήτορας των Ταφίων. Κι ενώ στεκόταν για αρκετή ώρα
στις θύρες ως ξένος, κανένας από τους μνηστήρες της Πηνελόπης δεν το κατάλαβε,
από την πολλή οινοποσία και το μοίρασμα των κρεάτων μεταξύ τους . Μόνο ο θεοσεβούμενος Τηλέμαχος είδε τον ξένο ,
θύμωσε που στεκόταν για πολλή ώρα χωρίς να τον έχουν προσέξει, τον έπιασε από
το δεξί του χέρι και είπε φτερωτά έπη
,δηλαδή θεία λόγια:
