Αφιερωμένο σε όσους αγωνίζονται για να περισώσουν τη χλωρίδα και τη πανίδα της Βαλύρας
Η Βαλύρα , προς το τέλος του 1800 , είχε νύμφες στα δάση και τις όχθες της Μαυροζούμενας, Δρυάδες και Αμαδρυάδες, Συλφίδες στον μυρωδάτο αέρα της και Σαλαμάνδρες ,που χόρευαν στις φωτιές του Αι Γιάννη Ριγανά. Είχε όμως κι έναν περαστικό γαμπρό από τη Ζάκυνθο, που ζούσε στη Μεσσήνη, τον λεγόμενο Ζαμπάτο, που έλαβε το παρανόμι του από τα μανουσάκια που έκοβε στον κάμπο της Βαλύρας και τα έλεγε ζαμπάκια.Με αυτά στόλιζε το πέτο στο σακάκι του, και το ασορτί καπέλο του . Η Βαλύρα είχε και μία γύφτισσα, τη Γαλιάντρα, με πνεύμα προφητικό, που όπως εκείνη υποστήριζε, κατοικούσε εντός της από τον προπάππο της στην Αφρική. Η Γαλιάντρα πληρωνόταν καλύτερα από δικαστή παρά τω Αρείω Πάγω, διότι έλυνε, με συνοπτικές διαδικασίες, πολλές και σημαντικές υποθέσεις στη Βαλύρα!
Αυτή την ιστορία που θα σας διηγηθώ , μου την είπε κάποτε ο παππούς μου Γιώργης, που την είχε ακούσει από έναν συμμαθητή του Βαλυραίο, όταν πήγαιναν μαζί στο Σχολαρχείο στην Ανδρούσα, μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο..
