Στους γονείς και παππούδες μας, που με το ήθος τους τίμησαν τη Μεγαλόχαρη
Οι Αρχαίοι Έλληνες ,μελετούσαν ποιες είναι οι κατάλληλες μέρες του μήνα για να συλλάβουν οι γυναίκες τους τόκο. Είχαν διαπιστώσει, ότι η καλύτερη περίοδος ήταν μετά τη νουμηνία, δηλαδή μετά το νέο φεγγάρι, γύρω στις πρώτες εννέα μέρες ,και όχι όταν φθίνει η σελήνη, γιατί υπάρχει γενική αταξία στη φύση, όπως διαπιστώνουν και οι σημερινοί μας φυσικοί επιστήμονες, για παράδειγμα, δημιουργούνται στους πορθμούς κυματοαναπλάσεις , γιατί ο ήλιος και η σελήνη βρίσκονται σε αντίθεση . Παράλληλα, απείχαν της συνεύρεσης, κατά τις εορτές των θεών, ιδίως εκείνων που προστάτευαν την πόλη τους. Η Βασίλιννα, που ήταν η σύζυγος του βασιλέα των Αθηνών, αποχωριζόταν τον άντρα της για τρεις μέρες ,και κλεινόταν, μαζί με τις συνοδούς της, που ήταν μόνο γυναίκες ,σε έναν συγκεκριμένο χώρο, στο ιερό του Λιμναίου Διονύσου, μεταξύ της σημερινής διασταύρωσης της οδού Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Αθήνα. Το γεγονός επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο , κατά το τριήμερο της εορτής του Διονύσου. Την επισκεπτόταν ο Θεός και έπρεπε να είναι καθαρή, για να δεχτεί τον λόγο του( Αριστ.Αποσπ. 385, Δημ. 1370.17, Μένανδ. Εν Αδήλ. 336,Ευστ.1425.42).
