Είχα κάνει ένα διάλειμμα από τις
επαγγελματικές μου εργασίες , έραβα και
απολάμβανα τη ραπτομηχανή των γιαγιάδων μας, μηχανή του 1900, που κάνει γαζί καλύτερο από τις σύγχρονες ηλεκτροκίνητες. Ετοίμαζα άσπρα καλύμματα ,
χωρίς ουσιαστικά να έχω συνειδητοποιήσει γιατί, έφτιαχνα μαξιλαράκια και τραπεζομάντιλα με λαχούρια,
σε ροζ, σιέλ και λεμονί αποχρώσεις,
σαν τα ζωγραφιστά αβγά. Εμείς τα γράφαμε αυγά και έτσι τα προφέραμε
τότε, με ύψιλον και όχι με βήτα. Δεν είχα αντιληφθεί τους βαθύτερους λόγους
,γιατί διάλεξα για το Πάσχα αυτά τα
υφάσματα , πέραν του ότι είναι φωτεινά και ταιριάζουν με τα χρώματα της
Πασχαλιάς. Τότε έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από τον συμμαθητή μου Γιώργο, που
ήταν σημαιοφόρος το 1966-67, στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, κι εγώ
παραστάτης. Και τι δεν μου θύμισε!
Έγραψε
ο Γιώργος :
“ Η
Άνοιξη είναι παντού, μας φωνάζει η ανθισμένη φύση με τα όμορφα λουλούδια, ας
χαιρόμαστε όσο μπορούμε για να αντιστεκόμαστε στην πανδημία και να
προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Θυμάμαι στο χωριό μας
που οι νοικοκυρές ασβέστωναν τις αυλές, τους τοίχους των σπιτιών ,όλους τους
χώρους, το λευκό χρώμα κυριαρχούσε και ξεκούραζε τα μάτια και την ψυχή μας για
να γιορτάσουμε το Πάσχα τόσο όμορφα, τόσο αγνά, τόσο λυτρωτικά.
