ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.Ο τέταρτος μέντοράς μου ήταν ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος, που είχε ξυλουργικό εργοστάσιο την παλιά αποθήκη του σπιτιού μας όταν την εγκατέλειψε ο Βασίλης Σταυριανόπουλος και μετανάστευσε οικογενειακά στην Αμερική. Πριν ήταν η επιχείρηση του Βασίλη Σταυριανόπουλου με ηλεκτροκίνητο αλευρόμυλο, λιοτρίβι, και μηχανή παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, για τον φωτισμό του χωριού μας. Εκεί μικρό παιδί μαγευόμουν από τις τροχαλίες ,τα λουριά, τον αλευρόμυλο, το λιοτρίβι με το βίρα-μάινα, τα παχνιά που έβαζαν τις ελιές, το λιμπί που έπεφτε το λάδι, τη μυρωδιά από το φρέσκο λιοκκόκι που ήταν τροφή για τα ζώα, το φρέσκο λάδι χωρίς φυγόκεντρο, ο καραβοκύρης, οι τσαντίλες, τα κάρα, τον τελάλη που φώναζε τους παραγωγούς για να βγάλουν το λάδι, το φόρτωμα –ξυφόρτωμα των σακιών με τις ελιές ή το σιτάρι, τη στέρνα με το νερό, το πηγάδι, τα καρτερικά ζώα να περιμένουν, ήταν μια μαγεία και ένα πανηγύρι.
