Αλήθεια πόσοι θυμούνται τα νόστιμα, νηστίσιμα λούπινα; Η ξεχασμένη, άλλοτε τροφή των φτωχών και των πεινασμένων, πλούσια σε πρωτεϊνη, σήμερα κερδίζει συνεχώς θέση στο πιάτο της χορτοφαγικής διατροφής και συχνά αντικαθιστά τα προϊόντα σόγιας.
Το φυτό λούπινο ανήκει στην οικογένεια των ψυχανθών και τους καρπούς του, «τα λούπινα», τα τρώγαμε ωμά την Καθαρή Δευτέρα. Για να είναι όμως τότε έτοιμα ξεκινούσανε τη διαδικασία μερικές μέρες νωρίτερα.
Εμείς που έπρεπε να ετοιμάσουμε αρκετά κιλά για τις αποκριάτικες γαστρονομικές ανάγκες των πελατών του καφενείου που είχαμε στο χωριό, βάζαμε σε ένα τσουβάλι αρκετά κιλά λούπινα. Την τυρινή εβδομάδα τα βάζαμε τα λούπινα στο μούσκιο να φουσκώσουνε. Μετά τα βράζαμε στο καζάνι μέχρι να βγαίνει η φλούδα τους. Μετά πηγαίναμε και δέναμε το τσουβάλι από ένα δέντρο στην όχθη του ποταμού Παμίσου. Το τσουβάλι επί 3 με 4 ημέρες ήταν βουτηγμένο στο τρεχούμενο ποταμίσιο νερό και τα λούπινα ξεπίκριζαν μια χαρά. Στα χωριά της Μεσσηνίας που ήταν παραθαλάσσια, τα έδεναν και τα ξεπίκριζαν στην άκρη της θάλασσας και έτσι έπαιρναν την γεύση και το άρωμα της θάλασσας κι αλμύριζαν.
Το φυτό λούπινο ανήκει στην οικογένεια των ψυχανθών και τους καρπούς του, «τα λούπινα», τα τρώγαμε ωμά την Καθαρή Δευτέρα. Για να είναι όμως τότε έτοιμα ξεκινούσανε τη διαδικασία μερικές μέρες νωρίτερα.
Εμείς που έπρεπε να ετοιμάσουμε αρκετά κιλά για τις αποκριάτικες γαστρονομικές ανάγκες των πελατών του καφενείου που είχαμε στο χωριό, βάζαμε σε ένα τσουβάλι αρκετά κιλά λούπινα. Την τυρινή εβδομάδα τα βάζαμε τα λούπινα στο μούσκιο να φουσκώσουνε. Μετά τα βράζαμε στο καζάνι μέχρι να βγαίνει η φλούδα τους. Μετά πηγαίναμε και δέναμε το τσουβάλι από ένα δέντρο στην όχθη του ποταμού Παμίσου. Το τσουβάλι επί 3 με 4 ημέρες ήταν βουτηγμένο στο τρεχούμενο ποταμίσιο νερό και τα λούπινα ξεπίκριζαν μια χαρά. Στα χωριά της Μεσσηνίας που ήταν παραθαλάσσια, τα έδεναν και τα ξεπίκριζαν στην άκρη της θάλασσας και έτσι έπαιρναν την γεύση και το άρωμα της θάλασσας κι αλμύριζαν.
