Σε αυτούς που δεν χάνουν την πίστη τους εμπρός στην ασθένεια
Ο Νικόλας, το σωτήριον έτος 1920 ήταν έφηβος και ζούσε με τον πατέρα του Ανδρέα, τη μητέρα του Καλλιόπη, την αδελφή του Παναγιώτα και τον αδελφό του Βασίλη στο Μπιζάνι της Βαλύρας.
Ήταν ένα ψηλό και λιγνό παλικάρι, πολύ οξυδερκής αλλά λίγο νευρικός. Το μόνιμο πρόβλημά του ήταν το στομάχι του, γιατί όλη την ένταση που βίωνε και το καθημερινό άγχος το εκτόνωνε εσωτερικά και ταλαιπωρούσε τον εαυτό του, με την εσωστρεφόμενη επιθετικότητα που τον διέκρινε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να λάβει κανονικά τη τροφή του ,γιατί είχε παλινδρόμηση στομάχου και παρουσίαζε δυσανεξία σε ορισμένες τροφές, κυρίως λόγω ψυχοσωματικών παραγόντων. Η μητέρα του προσπαθούσε πολύ να του ετοιμάσει ό,τι το καλύτερο και γευστικότερο είχε στη διάθεσή της, αλλά εκείνος έτρωγε μόνο μια μπουκιά με το ζόρι ,για να κρατηθεί στη ζωή.
