«Σήμερα, άλλοι δεν θέλουν να υπάρχω. Θέλω εγώ, όμως. Εγώ, ο χωρίς Ε9,
χαμογελάω και προχωρώ σε πείσμα όλων». Είναι σκέψεις του Νίκου, ενός νέου
ανθρώπου που αυτή την εποχή είναι πωλητής της "σχεδίας" μας.
Στο τεύχος που κυκλοφορεί (#49, Ιούνιος 2017) φιλοξενείται ένα κείμενό του.
Ένα κείμενο που μας έφερε σε χειρόγραφο, αρχές του Μάη και μέσα από το οποίο
μοιράζεται σκέψεις, αφηγείται περιστατικά, μα, κυρίως, διατρανώνει την
αποφασιστικότητά του να χαμογελά και να υπάρχει. Ένα κείμενο ολοφώτεινο.
«”Σχεδία” είναι η γαζία που μοσχοβολάει στην Ανθούπολη και οι χαμένοι τουρίστες που ρωτούν: “Acropolis;”. Άιντε ξαναβάλτους στο μετρό. Δύσκολα τα ελληνικά...», λέει σε κάποιο άλλο σημείο.
«”Σχεδία” είναι η γαζία που μοσχοβολάει στην Ανθούπολη και οι χαμένοι τουρίστες που ρωτούν: “Acropolis;”. Άιντε ξαναβάλτους στο μετρό. Δύσκολα τα ελληνικά...», λέει σε κάποιο άλλο σημείο.
Τίτλος του κειμένου είναι «Η ζωή που είχα αφήσει». Ακολουθεί πλήρες:
