Ο παππούς Σταύρος που ζούσε στο Μπιζάνι της Βαλύρας, όταν υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό το 1905, έτυχε κοντά στο στρατόπεδο να βρίσκεται μία μικρή νεόκτιστη εκκλησία, για την οποία ο διοικητής του έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ήταν αφιερωμένη στην Παναγία και την μητέρα του την έλεγαν Παναγιώτα. Η εκκλησία χρειαζόταν αγιογράφηση, οπότε ρώτησε όλους τους στρατιώτες αν κάποιος γνωρίζει τη συγκεκριμένη τέχνη . Τελικά βρέθηκε ανάμεσα στους νεοσύλλεκτους ένας ειδικευμένος στην αγιογραφία, ο Φώτης. Στην συνέχεια αναζήτησαν στο στρατόπεδο έναν βοηθό ο οποίος να ζωγραφίζει καλά, ασχέτως αν δεν έχει γνώσεις αγιογραφίας και προσφέρθηκε ο νεαρός τότε παππούς Σταύρος.
