Ως επιστήμονας που έζησα
ορισμένα καθοριστικά χρόνια στο εξωτερικό, όπως πολλοί άλλοι Έλληνες
επιστήμονες, αναρωτιόμουνα συχνά-πυκνά όταν ήμουν στις ΗΠΑ στα τέλη της
δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, γιατί άραγε μερικοί επιστήμονες
φεύγουν και γυρίζουν πίσω στην πατρίδα, ενώ άλλοι μένουν και κάνουν
καριέρα έξω.
Έχοντας δώσει την απάντηση στον εαυτό μου επέστρεψα στην Ελλάδα και
προσπάθησα να βοηθήσω στο να αποδειχθούν ορισμένα αυτονόητα στην πατρίδα
μου - που είχαν σχέση με τη δουλειά μου, βέβαια. Είναι αλήθεια ότι
εμείς οι πανεπιστημιακοί έχουμε την πεποίθηση ότι αν λείπαμε από τη
χώρα, η Ελλάδα θα ήταν ορφανή. Παρόλο που θεωρούμαι πετυχημένος στη
δουλειά μου, και θα έπρεπε να το πιστεύω αυτό, ζορίζομαι πάρα πολύ να το
ενστερνιστώ το παραπάνω. Αντίθετα, θα έλεγα ότι η συντριπτική
πλειοψηφία του σιναφιού μου δεν με πείθει ότι πράγματι δικαιολογούμε
αυτό που θεωρεί ο πολύς κόσμος ότι είμαστε: μπροστάρηδες. Ίσως πριν από
χρόνια, όταν οι πανεπιστημιακοί ήταν κριτές της εξουσίας, να μου
φαινόταν κάπως λογικό.
τρεις ολόκληρες ημέρες στο βουνό με
30+1 βιωματικά εργαστήρια με 50
συντονιστές - εθελοντές και πολλές πολλές δράσεις 
