Αφιερωμένο στις γιαγιάδες μας , οι οποίες μας δίδαξαν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας
Καθώς αέριζα τα υφαντά της προγιαγιάς μου Γεωργίας , που δυστυχώς δεν πρόλαβα να την γνωρίσω, και της γιαγιά μου Κωνσταντίνας, το βλέμμα μου έπεσε επάνω σε δύο άσπρες νυφιάτικες πετσέτες, υφαντές στον αργαλειό, διακοσμημένες με δαντέλλα χειρός . Ο νους μου έτρεξε στη παιδική μου ηλικία, στο έτος 1967, όταν η γιαγιά μου Κωνσταντίνα μου έλεγε μπροστά στον αργαλειό της, σαν παραμύθι το θυμάμαι, πόσο άξια γυναίκα και μοναδική υφάντρα ήταν η μητέρα της Γεωργία, στην οποία έμοιασε η ίδια, όχι μόνο στη μορφή, αλλά και στα πολλά και μοναδικά ταλέντα της. Η γιαγιά Γεωργία ήρθε νύφη στη Βαλύρα από το Αριστοδήμειο, στο πέτρινο σπίτι του προπάππου μου Αριστείδη στο Μπιζάνι, που ήταν ένας ομορφονιός και καλά αναθρεμμένος, παράλληλα πολύ υπεύθυνος και εργατικός κτηματίας, μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Ήταν δε τόσο μεγάλη η απώλεια για τη γιαγιά μου Κωνσταντίνα , όταν έφυγαν από τη ζωή οι αγαπημένοι της γονείς, που μόνο μία φορά τον χρόνο αφαιρούσε τον μαύρο κεφαλόδεσμο και άλλαζε το μακρύ μαύρο φόρεμα της, της Αγίας Τριάδος κατ΄ εξαίρεση, για να κάνει το χατήρι του άνδρα της, του παππού μου Γιώργου Γρίβα, όταν τον συνόδευε στο πανηγύρι της Βαλύρας.
