Γύρω στα 600 π.Χ. η πλειοψηφία του πληθυσμού της Αθήνας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος στον βίο του Σόλωνα «την περίοδο αυτή η ανισότητα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς είχε φτάσει στο κορύφωμα της. [...]
Όλος
ο λαός ήταν χρεωμένος στους πλούσιους. Είτε δηλαδή καλλιεργούσαν τη γη
και πλήρωναν σε εκείνους το ένα έκτο από τα εισοδήματα τους και
ονομάζονταν γι΄αυτό εκτήμοροι και θήτες, είτε έπαιρναν δάνεια με εγγύηση
το σώμα τους και γίνονταν έτσι υποχείριοι στους δανειστές τους, που
μπορούσαν να τους κάνουν δούλους στον ίδιο τους τον τόπο ή να τους
πουλήσουν στα ξένα. Πολλοί μάλιστα αναγκάζονταν να πουλούν και τα ίδια
τους τα παιδιά -γιατί δεν το εμπόδιζε ο νόμος- ή να φεύγουν από την πόλη
αναγκασμένοι από την σκληρότητα των δανειστών» (Πλουτ. Σόλων).