Αφιερωμένο στη πανίδα της Βαλύρας
Το σωτήριον έτος 1969 κι ενώ είχε αρχίσει η τελευταία μας σχολική χρονιά στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, διαπιστώσαμε ότι ο κατά τα άλλα ποιητής και ρομαντικός δάσκαλος μας κύριος Χρήστος ήταν και γητευτής φιδιών. Τι θέλαμε και τον είδαμε σε φωτογραφία μαζί με έναν φίλο του που βαστούσαν δυο φίδια από τον λαιμό; Έκτοτε δεν τον ξαναπιστέψαμε ,όταν κρατούσε γιασεμιά και μας τραγουδούσε του Διονυσίου Σολωμού “την είδα την Ξανθούλα”.
-Ποια Ξανθούλα φιδομάνα κύριε; λέγαμε και χαζογελούσαμε, ιδίως εμείς τα κορίτσια για να διασκεδάσουμε τον φόβο μας.
Από το αδιέξοδο μάς έβγαλε η συμμαθήτριά μας Κατίνα , η οποία κατάφερε να πιάσει στους αγρούς μία μεγάλη πεταλούδα μέσα σε ένα πλακέ χαρτοκούτι ,από τα ματσάκια των κλωστών κεντήματος της μητέρας της, στο οποίο είχε βάλει ζάχαρη .Δυστυχώς, η πεταλούδα δεν έζησε, αλλά έμεινε το θείο ένδυμά της ανέπαφο και μπορούσαμε να τη θαυμάζουμε για πολύ καιρό. Παρατηρώντας μας, ένας τολμηρός συμμαθητής μας είπε ότι κι ο δάσκαλός μας ήθελε να έχει το δέρμα του φιδιού μέσα στη γυάλινη θήκη να το βλέπει και να το θαυμάζει, όπως κι εμείς τη πεταλούδα. Από τότε μετριάστηκε η ένταση και στραφήκαμε σε άλλα έντομα και ζώα της πανίδας της Βαλύρας.
