Αφιερωμένο
στον Παράκλητο, στον Φύλακα Άγγελό μας
Οι άνθρωποι ,που πιστεύουν πολύ στον Θεό,
χωρίς να έχουν αποδείξεις, είναι ευλογημένοι. Έχουν ανεπτυγμένη τη διαίσθηση
και την ενορατική ικανότητα. Στην αρχαιότητα, όσοι έφευγαν από τη ζωή με αυτή
τη ικανότητα, λάμβαναν τον δάφνινο στέφανο των Δελφών. Αντίστοιχα, εκείνοι
που είχαν φωτιστεί στον νου τους και αντιλαμβάνονταν την
παρουσία του θείου εντός τους, αποχωρούσαν από τη ζωή δίκαιοι, με θεία
διάκριση, ηθικοί, απηλλαγμένοι από τα εγκόσμια, και το βραβείο τους ήταν ο χρυσός στέφανος της
ελαίας των Ολυμπίων. Στα κατώτερα
επίπεδα, αυτοί που κατόρθωναν να δαμάσουν τις γενετήσιες ορμές τους και να
ανέλθουν συνειδητά, σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, δάμαζαν τον λέοντα της
Νεμέας και το στεφάνι τους ήταν από σέλινο.
Ανεβαίνοντας προς τα εμπόδια της
απληστίας, λαιμαργίας, φιλαργυρίας και προσκόλλησης στον υλικό κόσμο ,έπρεπε να
δαμάσουν τον γάιδαρο της κοιλιάς τους και να
περάσουν στην αντίπερα όχθη, να πλεύσουν προς την νοητική Κόρινθο. Ο
στέφανος τους ήταν από πεύκο.
