Όταν ατενίζουμε το κάστρο σταθελά μας βγάζουμε μια άναρθη κραυγή σαν ηχώ πολέμου που , μοιάζει σαν η ίδια μας η ψυχή συνταράχτηκε σύσσωμη και κινητοποίησε οτιδήποτε ευγενικό και μεγαλειώδες έχουμε μέσα μας.
Όπως η ποίηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ή ανάλυση ενός καημού ή μια χαράς τραγουδημένη με λόγια, έτσι και η άναρθρη αυτή φωνή είναι μια ολόκληρη ποίηση, η έξαρση της ψυχής μας, η κινητοποίηση του εσωτερικού μας κόσμου.
Οτιδήποτε βλέπουμε στον κόσμο, το έχουμε και εμείς μέσα στην ψυχή μας: Βουνά ,θάλασσες, λαγκάδια, δάση. Αλλά έχουμε και το ΚΑΣΤΡΟ ΜΑΣ. Και μέσα σ΄αυτό φυλάμε, την τιμή μας, τα ιδανικά μας, τις αγάπες μας και τα μυστικά μας. Γι' αυτό όταν ατενίζουμε ένα κάστρο, τον εαυτό μας βλέπουμε, το μέσα μας θωρούμε.
Το κάστρο εξασκεί μυστηριώδη γοητεία επί της ψυχής του ανθρώπου. Ξεσηκώνει τη φαντασία μας σε ιλιγγιώδη ύψη και την οπλίζει για τα μακρινά ταξίδια στις μεγάλες αποφάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου