΄΄ΜΠΟΥΚΕΤΟ'' , το περιοδικό στα χρόνια του μεσοπολέμου

 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

ΒΑΛΥΡΑ ΙΘΩΜΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ Τ.Κ. 24002

ΤΗΛ.2724071016

AΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΜΠΟΥΚΕΤΟ,TEYXOΣ 555, ΜΕ ΕΚΔΟΤΗ ΤΟ ΜΕΣΣΗΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ, ΑΠΟ ΑΓΙΟ ΦΛΩΡΟ

1.ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 1899 ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΔΝΤ,ΕΚΤ,ΕΕ

2. Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΟΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ

Στην Κερκυραϊκή εφημερίδα «Ανεξάρτητος» της 11^ης  Οκτωβρίου 1899 γράφει:

« Ο μηχανικός που έχει το μηχανουργείο του στην οδό υδάτων, απέναντι του πιλοπωλείου κυρίου Τρύφου, δύναται να στείλει άνθρωπο εις τα ουράνια και να φέρει την ουράνιον συγκοινωνίαν, αν ευβρίσκετο ένα έθνος να ……ξεχρεώσει την Ελλάδα.Η ρεκλάμα αυτή είχε δημοσιευτεί επί πληρωμή. Δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς πρόθυμος, να ….ξεχρεώσει την Ελλάδα.

(Ιστορικά και πληροφοριακά σας ενημερώνω ότι είχε προηγηθεί το απελευθερωτικό κίνημα στην Κρήτη το 1878, που ήθελε την ενωσή της με την Ελλάδα. Τότε υπογράφτηκε η σύμβαση της Χαλέπας που προέβλεπε μεγαλύτερη συμμετοχή των Κρητικών στη διοίκηση. Οι παραβιάσεις της σύμβασης αυτής από την μεριά των Τούρκων οδήγησε  τους Κρητικούς σε εξεγέρσεις το 1889, 1895 και το 1897 ο επαναστατικός αναβρασμός είχε κορυφωθεί. Η Τουρκία τότε κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδος, στις 5 Απριλίου1897, και οι τουρκικές δυνάμεις φθάσανε μέχρι το Δομοκό, στις 5 Μαΐου. Τότε η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την μεσολάβηση των δυνάμεων, για ανακωχή των εμπολέμων. Η συνθήκη ειρήνης υπογράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 22 Νοεμβρίου του 1897, και ήταν ταπεινωτική για την Ελλάδα, γιατί έπρεπε να πληρώσει στην Τουρκία πολεμική αποζημίωση 100 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων. Η ελληνική κυβέρνηση, ζήτησε δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις και υποχρεώθηκε να δεχθεί Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, που θα εξασφάλιζε την εξοφλησή του. Επιτροπή από αντιπροσώπους των δυνάμεων ανέλαβε τη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας , και κυρίως την είσπραξη των εσόδων από χαρτόσημα, τελωνειακούς δασμούς και είδη μονοπωλίου ).

Στο ίδιο τεύχος, ο δημοσιογράφος Σταμάτης Σταματίου, με καταγωγή από την Ναύπακτο, στις σελίδες 1962-3, γράφει ένα άρθρο με τίτλο. «Μέσα στη Φύση, από το ημερολόγιο ενός παλιού στρατιώτη». Περιγράφει την ερωτική σχέση των στρατιωτών που κατάγονταν από διάφορα χωριά της Ελλάδος, με τα διάφορα φυτά του βουνού. Περιγράφουμε μερικά αποσπάσματα όπως είναι γραμμένα στο περιοδικό.

……Στη γη πλυμένα από τη βροχή η ρίγανη και το θυμάρι, σκορπίζανε τη βαριά και βουνίσια μυρωδιά τους, μια μυρωδιά που την αισθανόμαστε βαθιά, μέσα στο σώμα μας, σαν να μας ανανέωνε το αίμα, το αίμα που η ζωή της πόλης και ακινησίας, το μούχλιασε. Βαδίζοντας οι άνδρες –χωρικοί οι περισσότεροι από όλα τα μέρη της Ελλάδος-σκύβανε και μάζευαν λουλούδια και χορταρικά, λέγοντας ο καθένας για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες……….

….Εμείς οι ποντικοί των πόλεων, προσέχαμε σε όλα. Μαθαίναμε πολλά μυστήρια του βασιλείου των αγρών, που δεν τα ξέραμε και ποιες είναι οι χρήσεις τους. Οι άνθρωποι του χωριού , σε κάθε βήμα συναντούσαν και ένα φίλο, ένα γνωστό τους «γέννημα» της φύσης, ένα λουλούδι, ένα βότανο, ένα θάμνο και ανακράζανε από χαρά και του μιλούσαν, σαν να καταλάβαινε, το προσαγόρευαν, το χαιρετούσαν, του αστειυόντουσαν, σαν να έβλεπαν κάποιο δικό τους χωριανό. Εμείς οι «χωραΐτες», μέναμε σιωπηλοί και αποσβολωμένοι, τι  είναι αυτά, σκεφτόμαστε. Με ποιούς μιλούνε τούτοι. Βρε μήπως στοίχειωσε η εξοχή.

Αυτά είναι η παρέα μας, αυτά είναι οι γιατροί μας, αυτά μας δίνουνε τροφή, αυτά κοιμίζουν τους πόνους, αυτά μας κλείνουν τις πληγές, αυτά μοσχοβολούν τα σπίτια μας ,αυτά μας θρέφουν τα ζώα μας. Και εμείς οι μορφωμένοι, οι διπλωματούχοι, οι παντογνώστες των σχολείων, οι διδαχθέντες βοτανική και ορυκτολογία, τίποτε από αυτά δεν ξέραμε. Το μυαλό μου γύρισε στα μαθητικά μου χρόνια που ένας καθηγητής μας έκανε μάθημα βοτανικής, 2 φορές την εβδομάδα, από την έδρα του αυτός και εμείς από τα θρανία, χωρίς να εφαρμόσει ποτέ τη θεωρητική με την πρακτική διδασκαλία, ενώ παραέξω απλωνόταν μεγάλο και αθάνατο το φυτικό βασίλειο, γεμάτο καλοσύνη και διδάγματα……Και η μια σκέψη ακολουθούσε την άλλη καταποδιαστά. Σκέφτηκα και το άλλο έγκλημα που γίνεται, να είναι άγνωστη και σήμερα η Ελληνική χλωρίδα, ενώ το κράτος ξοδεύει χρήματα για καθηγητές βοτανικής και γεωπόνους, για να διδάξουν στους άλλους ότι δεν ξέρουνε, καλά-καλά, ούτε οι ίδιοι….

…..Βαδίζοντας-βαδίζοντας σε ένα ρέμα σκιερό συναντήσαμε πικροδάφνες, και τότε ο καθένας μας, από τους ποντικούς των πόλεων, για να δείξουμε ότι κάτι ξέρουμε, άρχισε ο καθένας μας να δίνει ένα όνομα της δάφνης. Τότε ο επιλοχίας, που θέλησε να αστειευτεί, δείχνοντας τους σουβλερούς καρπούς της, είπε ότι είναι  άγριες μπάμιες του βουνού. Αλλοίμονο! Που πάνε τόσα μαθήματα βοτανικής. Που πάνε τα λεφτά του κράτους, για μα μην ξέρουν οι Έλληνες το όνομα της πικροδάφνης…………..

Μήπως δεν ισχύουν τα ίδια και σήμερα, παρότι έχουν περάσει από τότε, 77 χρόνια, και η διδασκαλία γίνεται εντός τάξης.

Η περιβαλλοντική εκπαίδευση, πού ήταν βιωματική μάθηση και ένα παράθυρο στη γνώση, τείνει να καταργηθεί και πολλοί εκπαιδευτικοί δεν συμμετέχουν σε αυτού του είδους τα προγράμματα.

Από τον Άγιο Φλώρο καταγόταν ο εκδότης των περιοδικών του Μεσοπολέμου «Μπουκέτο» και «Οικογένεια», Θεοδωρόπουλος  που τώρα έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία, γιατί τα εξώφυλλά τους είναι χρωμολιθόγραφα.

 Έχω την τύχη να έχω στην κατοχή μου μερικά τεύχη του περιοδικού Μπουκέτο και το έτος 2006  ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού Αγίου Φλώρου και εγώ διοργανώσαμε έκθεση φωτογραφίας-παρουσίασης και προβολής του Παμμίσου, του πλατάνου με το ιστορικό του, και είναι ένα από τα 4 διατηρητέα μνημεία της φύσης, στη Μεσσηνία (ενώ υπάρχουν 51 στην Ελλάδα), στη διάρκεια του πανηγυριού.

Το υπουργείο πολιτισμού και τουρισμού, με το τμήμα προγραμμάτων και επικοινωνίας, είχε  φέτος το πρόγραμμα «Φωνές Μυριάδες Νερού»,και έχει εκδώσει ένα εξασέλιδο με  πέντε  θεματικές ενότητες, για το νερό.

Από τις 6-9\19\2011, το αρχαιολογικό μουσείο Καλαμάτας, συμμετέχει στο παραπάνω πρόγραμμα και από τις 8π.μ. μέχρι τις 8 μ.μ. ξεναγεί σχολεία και ιδιώτες, με θέμα, τον ποταμό Πάμμισο, του οποίου έχουμε αναρτήσει φωτογραφικό υλικό και κείμενο στην ιστοσελίδα μας.  

Σύντομα στο άμεσο μέλλον θα πραγματοποιηθεί κάποια εκδήλωση, τιμώντας τον εκδότη του Μπουκέτου σε συνεργασία και με τη Ναύπακτο, γιατί από εκεί καταγόταν οι δημοσιογράφοι αδελφοί Σταματίου.

Από το περιοδικό Μπουκέτο, σελίδα 1985, τεύχος 555, 18 Οκτωβρίου 1934