Το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη στοχεύει να στρέψει την ελληνική πολιτική σκηνή στη σωστή κατεύθυνση
Μόλις δύο μήνες πριν τις Ευρωεκλογές, το Ποτάμι ήδη αποσπά το 6% της ψήφου, λόγω της απόρριψης των παραδοσιακών κομμάτων από την ελληνική κοινωνία
Όλοι μιλούν για το Ποτάμι στην Ελλάδα. Αυτό είναι το όνομα ενός νέου κόμματος, ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, ενός νέου κινήματος, που δημιουργήθηκε από τον έγκριτο δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη, μόλις δύο εβδομάδες πριν και παίρνει ήδη ένα εντυπωσιακό 6% στις εθνικές δημοσκοπήσεις. Το όνομα του κόμματος είναι «Ποτάμι,» καθώς ο ιδρυτής του ελπίζει πως θα παρασύρει πολλούς μαζί του, και θα διοχετεύσει την ορμή τους, όπως κάνει στην πραγματικότητα ένα ποτάμι, για να ανακατέψει, αλλά κυρίως να καθαρίσει και να αναζωογονήσει, τα λιμνάζοντα ύδατα της κομματικής πολιτικής στην Ελλάδα.
Συνάντησα τον Σταύρο (ο οποίος επιμένει να τον αποκαλούν όλοι με το μικρό του όνομα) στα γραφεία του νέου κόμματος-σε ένα διαμέρισμα πρώτου ορόφου που βρισκόταν σε μία αστική γειτονιά της Αθήνας γεμάτη πολυκατοικίες, το οποίο μετατράπηκε γρήγορα σε χώρο εργασίας. «Πέρασε μέσα» μου είπε, προσθέτοντας «ξαφνικά έχουμε πολλή δουλειά.» Ναι, φαντάζομαι πως σίγουρα κάποιος θα έχει δουλειά, αν αποφασίσει να φτιάξει ένα κόμμα από το τίποτα και να ζητήσει τη ψήφο του κόσμου για τις ευρωεκλογές, που γίνονται σε μόλις δύο μήνες. «Τι θες από μένα;» με ρωτά, με έναν ευθύ αλλά και ταυτόχρονα φιλικό τόνο, ο οποίος άλλωστε είναι το σήμα κατατεθέν της τηλεοπτικής εκπομπής έρευνας που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια, τους «Πρωταγωνιστές». «Δεν άρχισα να δίνω συνεντεύξεις ακόμα,» μου λέει. Οπότε αποφασίζουμε να πιούμε ένα καφέ και να κάνουμε μία χαλαρή συζήτηση.
Ποια είναι η απάντηση του στις κατηγορίες πως, παρά τις καλές προθέσεις του και το αξιοθαύμαστο ξεκίνημά του, το Ποτάμι δεν έχει μία σαφή και σταθερή ιδεολογική βάση; «Μα όντως δεν έχουμε κάτι τέτοιο,» συμφωνεί με περηφάνια. Ενώ είναι ξεκάθαρο πως έχει κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες που θα τον κατέτασσαν στην κεντροαριστερά, εκείνος θεωρεί πως οι άκαμπτες ιδεολογίες είναι ένα εμπόδιο στην πραγματική ζωή. «Όλοι φορούν κόκκινα, πράσινα ή μπλε γυαλιά» εξηγεί «και βλέπουν τον κόσμο από τα κομματικά τους φίλτρα». Γι” αυτό κι εκείνος θεωρεί πως η κίνηση του θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα, καθώς οι ταμπέλες δυσκολεύουν την εύρεση λύσεων σε πρακτικά ζητήματα. «Ακόμα κι ο τρόπος που κάθονται οι Βουλευτές στο Κοινοβούλιο είναι ανόητος -σε κομματικά μπλοκ , εγκρίνουν ή αποδοκιμάζουν συλλήβδην τις απόψεις που εκφράζονται ανάλογα με το ποιο κόμμα μιλάει.» «Γιατί δεν μπορώ να κάτσω μαζί με έναν πολιτικό μου αντίπαλο να συζητήσουμε και να προσπαθήσουμε να πείσουμε ο ένας τον άλλο ή ακόμα και με έναν βουλευτή από άλλο κόμμα με τον οποίο μπορούμε να βρούμε κοινό τόπο;» αναρωτιέται.
Εκείνος θεωρεί μειονέκτημα ένα αυστηρό κομματικό σύστημα που δεν είναι κατασκευασμένο για να ακούει ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί το εκλογικό σώμα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το Ποτάμι δεν κατεβάζει υποψηφίους στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που θα γίνουν επίσης τον Μάιο. «Τι ξέρω εγώ από τα τοπικά ζητήματα, ας πούμε στην Κρήτη, ώστε να προσπαθήσω να επιβάλω μία συνολική, εθνική στρατηγική;» Οπότε γιατί ξεκινούν με τις Ευρωεκλογές στο Ποτάμι; «Είναι φθηνό, κατ” αρχάς» απαντά με χαμόγελο. Να τη πάλι αυτή η ειλικρίνεια του που σε αφοπλίζει. Δεν θα κατέβει ο ίδιος στις Ευρωεκλογές. Είναι κάτι αναζωογονητικό (και σπάνιο για έναν πολιτικό, ακόμα και έναν καινούργιο στο πολιτικό παιχνίδι όπως αυτός), αλλά δεν θεωρεί πως έχει τα προσόντα. Λέει πως τα αγγλικά του δεν είναι αρκετά καλά.
Το Ποτάμι στοχεύει να είναι ένα κίνημα με ανθρώπους όλων των στρωμάτων, γιατρούς, οικοδόμους, αρχιτέκτονες, φοιτητές, διανοούμενους, εργαζόμενους ή ανέργους. Αυτό που πιστεύουν και θέλουν να κάνουν στο Ποτάμι είναι να αντιμετωπίσουν το έλλειμμα εμπειρίας από την πραγματική ζωή στην πολιτική. Συζητήσαμε λίγο ακόμα για το παραδοσιακό κομματικό σύστημα και την πεποίθηση του ότι προωθεί ένα κλειστό κύκλο επαγγελματιών πολιτικών. Στη δεξιά κυριαρχεί ο νεποτισμός συγκεκριμένων οικογενειών με σεβαστά επώνυμα, προνόμια και διασυνδέσεις. Η Αριστερά έχει παρόμοια προβλήματα, καθώς ανταμείβει ανθρώπους που απλά έχουν υπάρξει πιστοί στο κόμμα (ή στο συνδικάτο), προωθώντας τελικά μόνο ανθρώπους εκ των έσω. Και στις δύο περιπτώσεις, σύμφωνα με τον Θεοδωράκη, το τελικό αποτέλεσμα είναι πως όλοι οι υποψήφιοι έχουν ένα βιογραφικό γεμάτο πολιτική εμπειρία, αλλά κανένα άλλο προσόν. Το μότο στο Ποτάμι είναι «πολιτική για όλους».
Ο Θεοδωράκης θα πρέπει να χειροκροτηθεί με ενθουσιασμό. Όποιους πολιτικούς περιορισμούς και αν έχει- και ίσως έλλειψη ραφιναρίσματος- η ουσία είναι πως προσπαθεί να κάνει κάτι. Σε έναν κόσμο γεμάτο πολίτες που μένουν απαθείς ή θεωρούν τους εαυτούς τους ως παθητικούς δέκτες των πολιτικών της κυβέρνησης, θα πρέπει να ενθαρρύνουμε όποιον αποφασίζει να πάρει στα χέρια του τη δική του μοίρα, αλλά και της χώρας. Είναι σίγουρο πως θα συγκεντρώσει τα πυρά όλων τους επόμενους μήνες. Εκπροσωπεί μία σοβαρή πρόκληση στο status quo- κι όχι μόνο στην Ελλάδα.
Τα καθιερωμένα κόμματα στις ώριμες δημοκρατίες έχουν γίνει αυτάρεσκα και είναι έτοιμα προς κατάρρευση. Ο μόνος λόγος ύπαρξης τους είναι να εκλεγούν, καθώς τα περισσότερα κομματικά στελέχη δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αυτό ή τι μπορεί να πετύχουν όταν έρθουν στην εξουσία. Ορίζουν τις πολιτικές τους αυστηρά με το κριτήριο της απώλειας ψήφων, αντί να έχουν το εθνικό συμφέρον ή τις προσωπικές τους αξίες κατά νου. Φανταστείτε να ξεπεταχτεί ένα κόμμα σαν το Ποτάμι που θα έκανε το ίδιο με τους Τόρις στη Βρετανία, οι οποίοι έχουν τώρα εμμονή με το κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ, το οποίο θα προερχόταν από το Κέντρο, ή από τους Εργατικούς από την Αριστερά. Είναι ίσως το απρόβλεπτο της πολιτικής, που βοηθά να διατηρείται τίμια η πολιτική σκηνή.
Οι θεωρίες συνωμοσίας βρίθουν – σε μία χώρα που ειδικεύεται στη συνωμοσιολογία- για το ποιος κρύβεται πίσω από το Ποτάμι, ποιοι μπορεί να το χρηματοδοτούν, τι συμφέροντα μπορεί να εκπροσωπεί. Οι πολιτικοί και οι σχολιαστές φαίνονται διατεθειμένοι να δεχθούν όλες τις απόψεις εκτός από μία: Πως κάποιος ευρείας αποδοχής, μπορεί απλά να μην του άρεσε αυτό που υπάρχει εκεί έξω και αποφάσισε να κάνει κάτι δικό του. Και ότι τελικά μπορεί να πετύχει. Εν προκειμένω η απλούστερη εξήγηση, είναι, πολιτικά μιλώντας, η πιο εκρηκτικά επικίνδυνη αλλά και η πιο αισιόδοξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου