TA MAΝΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΜΠΟΥΣ ΒΑΛΥΡΑ-ΜΕΛΙΓΑΛΑ*-ΣΟΛΑΚΙ. ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Το μεγαλύτερο και καλύτερο σούπερ μάρκετ των παιδικών μας χρόνων ήταν η ίδια η φύση. Χωρίς καθόλου χρήματα μάθαμε να ζούμε ψαρεύοντας, κυνηγώντας και βοτανίζοντας, ζώντας έτσι τις εποχές, τη χλωρίδα-πανίδα της κάθε εποχής, αποχτούσαμε δεξιότητες, και είμαστε γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και ευτυχία, γιατί από αυτές τις δραστηριότητες, εκτός τα προς το «ΖΕΙΝ», εξασφαλίζαμε και το χαρτζιλίκι μας, και πραγματοποιούσαμε τα παιδικά μας όνειρα, αγοράζοντας τα περιοδικά της εποχής και πηγαίνοντας στην Καλαμάτα κινηματογράφο στην ΗΛΕΚΤΡΑ.

 Ζήσαμε ως αγυιόπαιδες, την εποχή της αθωότητας των παιδικών-εφηβικών μας χρόνων ανθρώπους, γεγονότα, τοπία, χαρακτήρες, καθημερινές δυσκολίες. Όλες αυτές οι εμπειρίες και  δεκάδες αποστολές των παιδικών- εφηβικών δραστηριοτήτων, (που δυστυχώς δεν βιώνουν οι νέοι μας), στο σπίτι, στο σχολείο, στον σχολικό κήπο και ζωοτροφείο, στο τραίνο,  στο μπαξέ, στα ζώα, στα κτήματα, στο κυνήγι, στο ψάρεμα, στο βόσκημα των γαλιών που τρώγανε ακρίδες, στο αυλάκι,  στη λάντζα,  στο πηγάδι, στο ποτάμι, στην καλαμωτή, στο αγώγι της Παναγίας το δεκαπενταύγουστο, στις γιορτές, στο γάμο, στα βαφτίσια, στο πανηγύρι και τα πανηγύρια των γειτονικών χωριών, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στα καμίνια Βαλύρας-Λάμπαινας, στον κινηματογράφο, στην απόδραση στα γειτονικά χωριά και στην Καλαμάτα,  στα διαπροσωπικά παιχνίδια, στους   αγώνες της καθημερινότητας για επιβίωση, αποτελούν ακόμη αναφορά στην σκέψη μας και στη ζωή μας για έναν απλό λόγο. Συμβολίζουν την ανάγκη του ανθρώπου να μετρηθεί, να αγωνιστεί, και να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Ανήκει στο χρόνο, στο χώρο,  στα φαινόμενα και στην τοπική ιστορία.
Χωρίς υπολογισμούς, υστεροβουλίες. Χωρίς να ξέρει και γνωρίζει  πολλά για τους συγχωριανούς του, στα ενδότερα. Έμεναν οι μνήμες του αγώνα. Τίποτα. Φαίνεται πως αυτά ήταν πολύ σημαντικά πράγματα γιατί το μυαλό τα κράτησε. Τα συντήρησε. Και τα χρησιμοποιεί όταν θέλει να συσπειρωθεί και να ζήσει. Πράγματα άλλα που όταν τα ζούσε νόμιζε ότι είναι σοβαρά τα ξέχασε, τα έσβησε. Κράτησε ό,τι του ήταν αναγκαία.

Αυτές τις μνήμες κουβαλάω από μικρό παιδί. Θέλω να κουραστώ, να ιδρώσω, να ξεπεράσω την ηλικία μου και να πω: Κοίτα να δεις , για μια ακόμη μέρα τα κατάφερες. Η διαφορά με τότε είναι πως τότε είχα να το μοιραστώ και το ήθελα πολύ με τους συγχωριανούς και συνομηλικούς   μου. Τώρα, αν και το θέλω, δεν το έχω. Δεν τους έχω. Είναι αλλού. Και το έχω τόσο ανάγκη.
Περπατώντας ανά τας αγυιάς και τας ρύμας του χωριού μου, και αγναντεύοντας από την Αγία Τριάδα τη λίμνη του Μύλου, που κάποτε ήταν καταφύγιο, τόπος ψυχαγωγίας, δοκιμασίας και αντοχής, γεμάτος φωνές και απρόοπτα, τώρα δεν υπάρχει τίποτε. Παίρνοντας  τον δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, σκεφτόμουν: Ο χαμένος παράδεισος της αθωότητας των παιδικών-εφηβικών μας χρόνων δεν βελτίωσε μόνο  τον χαρακτήρα μας, αλλά και μας  τον αποκάλυψε..

  Η αγάπη μας,  για τη γενέθλια  πρέπει να μεγαλώνει  και να την μεταλαμπαδεύουμε  στους απογόνους μας, για να αγαπούν και αυτοί την πατρώα γη. Να μην ξεχαστούν πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις και πράγματα που έχουν σχέση με την υπαρξή μας, στον τόπο που γεννηθήκαμε.

Το παρελθόν ενός τόπου έχει μεγάλη  ιστορική σημασία για το παρόν και το μέλλον του. Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του τόπου του, του χωριού του, της οικογενείας  του, που διακόπτει  τη συνέχεια  με το χθες είναι καταδικασμένος. Είναι λυπηρό που ο τόπος μας έχει ιστορία, κληρονομιά, πλούτο,  δόξα, ομορφιά, δύναμη που   να μην έχει καταλογογραφηθεί τον 21^οαιώνα,  όλο αυτό το υλικό σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή   από τους ειδικούς επιστήμονες, για να μπορεί ο καθένας μας να έχει άμεση πρόσβαση στην ενημέρωση-πληροφόρηση-γνώση-έρευνα.

Τα παιδικά μας χρόνια ήταν γεμάτα δραστηριότητες, εμπειρίες , βιώματα,  ζούσαμε τον πλούτο της φτώχειας, είμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Είναι βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας και πολλές φορές νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Αυτήν την εποχή, στα παιδικά μας χρόνια  πηγαίναμε στον κάμπο της Βαλύρας,  μαζεύαμε τα αρωματικά μανούσια, τα κάναμε ματσάκια και τα πουλάγαμε, περιμένοντας το τραίνο στη Βαλύρα, που έκανε μεγάλη, λόγο διασταύρωσης με το άλλο τραίνο. Τότε ο κάμπος λίμναζε νερό, γιατί δεν υπήρχε ο κιβωτισμός του Παμμίσου και πλημμύριζε τα κτήματα του κάμπου. Εμείς μικρά παιδιά, μαθητές δημοτικού, ξυπόλητα μέσα από τα νερά και τις λάσπες, μαζεύαμε τα μανούσια διασφαλίζοντας έτσι το χαρτζιλίκι μας.Τα πωλούσαμε μια δραχμή το μάτσο και για να φαίνονται πολλά εσωτερικά στα ματσάκια βάζαμε φύλλα, από μανούσια. Τα πιο πολλά μανούσια φύτρωναν  κοντά στο γήπεδο του Αστέρα Βαλύρας,  και γύρω από τη Βαλτοκκλησιά, γιατί είναι υδροχαρή φυτά.
Τότε δεν υπήρχαν οι δρόμοι που υπάρχουν τώρα.Έγιναν λόγο των έργων του αναδασμού. Η μια διαδρομή ήταν από το σταθμό Βαλύρας, φτάναμε στο Μπουρολέικα, και στη συνέχεια από του Φερμάνη το σπίτι,δίπλα από το κτήμα του Θανάση του Λιοντήρη, φτάναμε στο σημερινό γήπεδο του Αστέρα Βαλύρας και άρχιζε το μάζεμα μέσα από τα νερά και τις λάσπες. Η άλλη διαδρομή ήταν από του Ντάρα, δίπλα από το παλιό αυλάκι και φτάναμε στη Βαλτοκκλησιά.
Με τα ελάχιστα χρήματα που εξοικονομούσαμε, πηγαίναμε κατευθείαν να πάρουμε το περιοδικό της εποχής ;τον Μικρό Ήρωα; με τον Σπίθα, Κατερίνα, Γιώργο,.... που είχε συναρπαστικές ιστορίες και διέγειρε τη φαντασία μας των παιδικών μας χρόνων. Αγοράζαμε στραγάλια ,λουκούμια, καραμέλες, νοικιάζαμε ποδήλατα από του Στάθη Θεοδωρακόπουλου,που για τους αρχάριους είχε ένα μικρό πράσινο ποδήλατο, Ααγοράζαμε αάσπραφραντζολάκια από το φούρνο του Σαράντου Λαμπρόπουλου,και ότι περίσσευε το βάζαμε στην άκρη.Κάποια χρονιά ο εξαδελφός μου Ανδρέας Αλεξανδρόπουλος μάθαινε μηχανοδηγός και όταν με είδε με τα μανούσια, τα πήρε όλα και μου έδωσε ένα τάλιρο. Εκείνη την ημέρα πήγα και πήρα μια κονσέρβα ραμόνα και με τη δίδυμη αδελφή μου Άννα το ρίξαμε στο φαί. Στη συνέχεια,νοίκιασα ποδήλατο και γύριζα επί 1 ώρα όλο το χωριό, λες και εκείνη την ημέρα, είχα όλο τον πλούτο της γης.
 Αδυναμία στα μανούσια είχε η δασκάλα μας Ευτυχία Κυριακοπούλου, της οποίας τα πηγαίναμε στην τάξη, και το διαπεραστικό αρωμά τους  ήταν σαν να κάναμε αρωματοθεραπεία.Τα τελευταία χρόνια που ζούσε στο Μαρούσι ήθελε να της πηγαίνω μανούσια από το χωριό. Τελικά την χάσαμε πέρυσι,της είπα κατ' επιθυμία της τον επικήδειο και τώρα μας βλέπει από ψηλά και χαίρεται.
Η τέχνη της συλλογής γινόταν και στον κάμπο μεταξύ Μελιγαλά - Σολάκι, όταν είμαστε μαθητές γυμνασίου, γιατί μέναμε Μελιγαλά, στο σπίτι της Ευδοκίας Μαντέλου σε ένα δωμάτιο 2-3 μαθητές, για λιγότερο ενοίκιο.. Με την πραμάτεια στο σταθμό, περιμέναμε τα τραίνα, μας έκαναν και παζάρι ορισμένοι. Πότε υποκύπταμε, πότε όχι, και όσα δεν πωλούσαμε τα βάζαμε στο νερό, για να τα πουλήσουμε την άλλη ήμερα. Απολαμβάναμε το γαλακτομπούρικο στου Μιχαλόπουλου, ή τα διάφορα γλυκά στου Στάθη Ζαρακοβίτη ή  νοικιάζαμε ποδήλατα και κάναμε βόλτες. Όταν μαζεύαμε μανούσια και συναντούσαμε τη Ρίτα ,από τη Μαγούλα η οποία ήταν μόνη της και με αυτά έβγαζε το χαρτζιλίκι της για βιοπορισμό, λόγο αλληλεγγύης,  φεύγαμε και πηγαίναμε σε άλλη περιοχή. Την είδα πριν καιρό πάντα με το ποδηλατό της να κάνει τη διαδρομή Μαγούλα-Μελιγαλά. Είχαμε και εευαισθησίες μας σε ανήμπορα άτομα, τα οποία δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, και είναι ακόμη μόνη της, χωρίς καμία προστασία.
Φέτος πήγα στον κάμπο της Βαλύρας, μάζεψα μανούσια, άγριόχορτα, ζωντανεύοντας και βιώνοντας  τις παιδικές μου  μνήμες και αναμνήσεις.

H BAΛΥΡΑ, Ο ΚΑΜΠΟΣ ΤΗΣ , Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΠΑΜΜΙΣΟΣ, ΑΠΟ ΤΟΥ ΤΖΟΥΜΗ ΤΗ ΒΡΥΣΗ.ΦΩΤΟ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ 2014

 Η ΒΑΛΤΟΚΚΛΗΣΙΑ

 Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΠΑΜΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΕ ΤΑΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

 ΤΑ ΝΟΥΦΑΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΜΜΙΣΟ

ΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ ΠΑΜΜΙΣΟΣ-ΑΡΙΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

 ΑΓΡΙΑ ΧΟΡΤΑ ΕΤΟΙΜΑ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ MAZEMENA ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ ΦΕΤΟΣ

 ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΙΚΑ ΜΑΝΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΜΑΖΕΨΑ ΦΕΤΟΣ

 ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΙΚΑ ΜΑΝΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΜΑΖΕΨΑ ΦΕΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΑ

 ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ  ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΥΓΟΣ ΚΑΤΣΑΜΠΑΝΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1956-7

ΔΑΣΚΑΛΟΙ

ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΒΑΡΑ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΡΤΕΡΟΛΙΩΤΗΣ,ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΑΘΗΤΕΣ

ΠΑΝΩ ΣΕΙΡΑ

ΤΑΚΗΣ ΓΡΙΒΑΣ

ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΦΗΚΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΒΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΕΙΔΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΛΙΚΑΣ

ΓΙΩΡΗΣ ΚΟΝΙΑΡΗΣ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΙΑΓΚΡΗΣ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΠΑΚΑΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΦΕΙΔΑΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΤΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΛΙΝΑΡΔΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΛΙΟΝΤΗΡΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΖΑΛΑΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΣΦΗΚΑΣ

ΤΡΙΤΗ ΣΕΙΡΑ

ΜΗΤΣΟΣ ΦΕΙΔΑΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΓΚΟΜΕΣΗΣ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΗΤΣΟΣ ΜΠΟΒΗΣ

ΜΠΑΜΠΗΣ ΡΑΜΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΡΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΟΣ

 Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ

 Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ

 Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ

ΕΡΓΑ ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΣΤΗ ΒΑΛΥΡΑ, ΤΟ 2010. ΤΟΝ ΙΑΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2011 ΣΙΓΗΣΑΝ ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ.ΝΑ ΙΔΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

 ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ, ΤΟ 1962

 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ  ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ

 ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΤΙΣ 2 ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΕΙΣ

 O MOYTZOYΡΗΣ

 ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Ο  ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Ο  ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑ
*Στο Μελιγαλά  ήμουν  6 χρόνια μαθητής, 3 χρόνια φροντιστής, 3 χρόνια καθηγητής και οι απόφοιτοι του πρακτικού τμήματος τιμήσαμε, στο πνευματικό κέντρο Μελιγαλά τους καθηγητές μας, με αναμνηστικές πλακέτες Αποστολόπουλο  Κώστα  μαθηματικό, Σπύρο Νακή φιλόλογο και Καραβίτη Φώτη χημικό. Με τη λήξη της εκδήλωσης πήγαμε όλοι για φαγητό συζητώντας και νοσταλγώντας τα μαθητικά μας χρόνια