ΓΙΑΝΝΗΣ Δ.ΛΥΡΑΣ: ΠΩΣ ΒΓΑΖΑΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΜΑΣ ΑΠΟ,ΤΑ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΈΝΑ ΖΏΑ ,ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

ΠΩΣ ΒΓΑΖΑΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΜΑΣ ΑΠΟ,ΤΑ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΈΝΑ ΖΏΑ ,ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Στα παιδικά μας χρόνια τρία ήταν τα επικηρυγμένα ζώα. Η αλεπού, το κοράκι και η καρακάξα.

Η τροφική αλυσίδα (ποιός τρώει ποιόν) και το τροφικό πλέγμα (άθροισμα τροφικών αλυσίδων), διατηρούν την ομαλή ροή ενέργειας, στον πλανήτη γη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους λόγους που είχαν επικηρύξει αυτά τα ζώα, αφού όλα χρειάζονται και έχουν το χώρο τους και οικολογικό τους θώκο. Πηγαίνοντας προς Μεσσήνη, μετά την Εύα, είδα τις φωλιές της καρακάξας, τις φωτογράφισα, γιατί μας θυμίζουν τα πέτρινα χρόνια της αθωότητας, αλλά και τόσο νοσταλγικά, επειδή βγάζαμε το χαρτζιλίκι μας. Το κάθε αυγό καρακάξας ή κορακιού, είχε δύο δεκάρες, το κοράκι και η καρακάξα μία δραχμή (κεφάλι-πόδια) και η αλεπού πέντε δραχμές.

Την Άνοιξη τρέχαμε στους κάμπους και τα ποτιστικά να εντοπίσουμε φωλιές. Ήταν πρόκληση να σκαρφαλώνουμε στα δένδρα κυρίως κυπαρίσσια, στις σκεπές σε παλιά και εγκαταλελλειμένα σπίτια . Ήταν ριψοκίνδυνο το άθλημα, αποκτούσαμε δεξιότητες, ξεπερνούσαμε γρήγορα τους κινδύνους, γιατί εκτός από εμάς ήταν και τα φίδια, οι δενδρογαλιές, που είχαν αδυναμία, στα αυγά και μικρά πουλιά. Η πώληση αγορά γινόταν στο ποδηλατάδικο στου Στάθη Θεοδωρακόπουλου, στη Βαλύρα. Αυτός στη συνέχεια μεταπωλούσε στο δασαρχείο Καλαμάτας και Μελιγαλά. Πολλοί της ηλικίας μου δεν παίρναμε χρήματα, γιατί νοικιάζαμε το μικρό πράσινο ποδηλατάκι. Ανάλογα με τη σοδειά, είχαμε και τον αντίστοιχο χρόνο, κάνοντας βόλτες ανά τα αγυιάς και τας ρύμας στη Βαλύρα. Τον Οκτώβριο όταν ωριμάζουν τα καρύδια τα κοράκια και οι καρακάξες πήγαιναν στις καρυδιές ,έκοβαν τα καρύδια και πήγαιναν στην ακροποταμιά της Μαυροζούμενας, κυρίως στη λίμνη της Θεοφίλενας που είχε πέτρες γιατί εκεί γύρω υπήρχαν πολλές καρυδιές. Άφηναν το καρύδι, πέφτοντας από ψηλά για να σπάσει. και να το φάνε. Εμείς καιροφυλακτούσαμε και πολλές φορές μαζί με το καρύδι που τρώγαμε, σκοτώναμε και το κοράκι ή την καρακάξα, οπότε το κέρδος ήταν διπλό.
Μια φορά στο μύλο, εκεί που μάθαμε όλοι μπάνιο, με αδαμιαία περιβολή και το μπανεριό από μαύρο κάμποτο ,ήταν τα κυπαρίσσια και οι καρυδιές των Τσαμαίων. Ανεβαίνω στο κυπαρίσσι για την καρακαξοφωλιά και καθώς έφτανα προς την κορυφή, ήταν ένα φίδι, μια μεγάλη δενδρογαλιά. Το μυαλό πήρε γρήγορα στροφές. Κουνιώντας το κυπαρίσσι δεξιά αριστερά , πλησίασα στο διπλανό, πιάστηκα και βρέθηκα στο άλλο κυπαρίσσι.Από το φόβο μου μήπως με ακολουθήσει η δενδρογαλιά, γυρίζω την κορυφή του κυπαρισσιού, πιάνομαι από αυτήν και φτάνοντας σε χαμηλό ύψος από το έδαφος, πέφτω μέσα στο αυλάκι του μύλου.
Αυτά μας θυμίζουν οι φωλιές πάνω στα δένδρα. Οι καρακάξες προτιμούσαν φτιάχνοντας τις φωλιές τους στα δένδρα, τα κοράκια τις στέγες των παλιών σπιτιών, καθώς και τα κιρκινέζια που τα εξημερώναμε, παινοντάς τα από μικρά ταιζοντάς τα με τζιτζίκια και μετά σαύρες.
Κάποιος στο χωριό Μαγούλα είχε πιάσει την αλεπού με τα μικρά της αλεπουδάκια, και ήταν πολύ παιχνιδιάρικα, αλλά που μυαλό τότε να τα φωτογραφίσουμε.
Ειδικός στην εξημέρωση των κιρκινεζιών ήταν ο βαλυραίος Θανάσης Τσιλιβίτης. Το διώροφο σπίτι του είχε πολλές τρύπες και εκεί έφτιαχναν φωλιές τα κιρκινέζια. Τα έπιανε μικρά, που είχαν λευκό φτέρωμα, τα εξημέρωνε και αντί να μεταναστεύουν, έμενα στο σπίτι, και τα είχε σαν οικόσιτα, θεωρώντας τα παιδιά του, τα οποία φρόντιζε και υπεραγαπούσε.
Δυστυχώς τώρα που μεγαλώσαμε καταλαβαίνουμε την καταστροφή που κάναμε στην πανίδα, αλλά, και από την άλλη ήταν ένας εύκολος τρόπος να βγάζουμε το χαρτζιλίκι μας και να μαθαίνουμε ποδήλατο.
Τα φυτοφάρμακα, οι αυτόματες καραμπίνες, η άρση της επικήρυξης οδήγησε στο να εξαφανιστούν τα κιρκινέζια, τα οποία έχω να δω έδώ και πολλά χρόνια.