Ο Μαραθών δεν είναι η γαλήνια πεδιάδα με τα μάραθα, αλλά το πεδίο μάχης που έφερε αντιμέτωπη την Ανατολή με τη Δύση, καθορίζοντας το μέλλον της Ευρώπης.
Ήταν η μάχη του Μαραθώνα μία «αποφασιστική» μάχη των αποφάσεων!
Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στο δικό τους στοιχείο, δηλαδή στην ξηρά και ο Μαραθώνας προίκισε τους νικητές με την πίστη στο πεπρωμένο τους που ήταν να επιζήσουν επί τρεις αιώνες στη διάρκεια των οποίων γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός. Ο Μαραθώνας σηματοδότησε τη γέννηση της Ευρώπης.»
Ήταν μια αποφασιστική για την παγκόσμια ιστορία. «Η μάχη του Μαραθώνα έσπασε για πάντα το μύθο του αήττητου των Περσών που παρέλυε τη διάνοια των λαών. Δημιούργησε στους Έλληνες το πνεύμα που απέκρουσε τον Ξέρξη και μετά οδήγησε τον Ξενοφώντα, τον Αγησίλαο και τον Αλέξανδρο σε τρομερά αντίποινα με τις εκστρατείες τους στην Ασία. Εξασφάλισε για την ανθρωπότητα τον πολιτιστικό θησαυρό των Αθηνών, την ανάπτυξη των ελεύθερων θεσμών, τον φιλελεύθερο διαφωτισμό του δυτικού κόσμου και τη σταδιακή άνοδο για πολλούς αιώνες τις μεγάλες αρχές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.»
Το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι η μάχη αυτή υπήρξε ο θρίαμβος των ηθικών δυνάμεων έναντι των αριθμών. Οι Αθηναίοι πολίτες που πολεμούσαν στο Μαραθώνα ήξεραν γιατί πολεμούσαν: για τα χωράφια, τις οικογένειες και τα σπίτια τους. Από την άλλη μεριά οι Ασιάτες και Αφρικανοί στρατιώτες, εκτός από τους Πέρσες, δεν ήξεραν γιατί πολεμούσαν και πολλοί από αυτούς απλά έπρεπε να διαλέξουν ποιοι θα τους σκότωναν: οι Αθηναίοι ή οι Πέρσες!
Σε ότι αφορά τις αρχές του πολέμου μπορεί να πούμε ότι ο Μιλτιάδης εφάρμοσε για πρώτη φορά στην ιστορία, χωρίς να έχει αποφοιτήσει από κάποια στρατιωτική ακαδημία, τις εξής:
Επιθετικότητα: Ανέλαβε την πρωτοβουλία και διέταξε την επίθεση κατά των Περσών με μικρότερη αριθμητικά δύναμη, στην κατάλληλη στιγμή.
Οικονομία Δυνάμεων και Συγκέντρωση: Ανάπτυξε τα τμήματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να χτυπήσει το πιο αδύνατο σημείο της γραμμής των Περσών με το ισχυρότερο σημείο της δικής του διάταξης. Με άλλα λόγια εφάρμοσε μεγάλη μαχητική ισχύ στο αποφασιστικό σημείο στον κατάλληλο χρόνο. Με τον τρόπο αυτό έκανε εκείνο που λίγοι στρατηγοί έχουν κάνει: έσπασε ένα «ταμπού» αλλάζοντας μια τακτική που εφαρμοζόταν επί πολλά χρόνια διακινδυνεύοντας ένα «ανάθεμα» στην περίπτωση που θα αποτύγχανε.
Ενότητα Διοικήσεως: Ο Ηρόδοτος μας λεει ότι οι Αθηναίοι στρατηγοί πρόσφεραν τη σειρά αρχηγίας τους στο Μιλτιάδη, αλλά εκείνο επιτέθηκε την ημέρα που είχε έρθει η δική του σειρά. Έτσι εξασφάλισε ότι όλες οι Φυλές ήταν κάτω από τις διαταγές ενός υπεύθυνου διοικητή.
Αιφνιδιασμός: Πρώτα έπεισε τους Αθηναίους να πάνε στο Μαραθώνα και μετά επιτέθηκε την κρίσιμη στιγμή στους Πέρσες με νέα τακτική με τέτοιο τρόπο ώστε οι Πέρσες πίστεψαν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελαθεί!
Ελιγμός: Στη μάχη του Μαραθώνα ο Μιλτιάδης εφάρμοσε τον ελιγμό της διπλής υπερκέρασης. Δεν έχει σημασία ότι το μέτωπο ήταν μικρό. Έτσι διεξάγονταν οι μάχες εκείνες τις ημέρες. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο θαυμάσιος ελιγμός, που επαναλήφθηκε συχνά από άλλους μεγάλους στρατηγούς, επινοήθηκε και διευθύνθηκε με επιτυχία για πρώτη φορά από τον Μιλτιάδη που δεν είχε προηγούμενη γνώση ή παράδειγμα.
«Η εικόνα του Μιλτιάδη σαν διοικητή στο πεδίο της μάχης στέκεται γιγάντια στα πρώιμα χρονικά της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας. Βρίσκουμε εδώ την πιο πλήρη και την πιο σπάνια μορφή ηγεσίας που έχει γεννήσει η πολεμική τέχνη μέχρι σήμερα, τον συνδυασμό άμυνας – επίθεσης, στις απλές καλλιτεχνικές γραμμές του πρώτου μεγάλου στρατιωτικού γεγονότος. Τι διορατικότητα στην επιλογή του πεδίου της μάχης, τι αυτοέλεγχος εν αναμονή της εχθρικής επίθεσης, τι εξουσία επί των μαζών, επί ενός στρατού από υπερήφανους, ελεύθερους πολίτες ώστε να μπορέσει να τους συγκρατήσει σταθερά στη θέση που είχε διαλέξει και μετά να τους οδηγήσει σε μια ξέφρενη επίθεση την αποφασιστική στιγμή! Όλα ήταν ρυθμισμένα για τη στιγμή αυτή -ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, οπότε οι Αθηναίοι θα έφταναν στον εχθρό ξέπνοοι και αποδιοργανωμένοι, ούτε ένα λεπτό αργότερα, οπότε πολλά από τα βέλη του εχθρού θα είχαν βρει το στόχο τους και ο μεγάλος αριθμός των ανδρών που θα έπεφταν και θα δίσταζαν θα έσπαγε την ορμή της εφόδου, η οποία θα έπρεπε να πέσει σαν χιονοστιβάδα στις γραμμές του εχθρού αν ήθελε να νικήσει. Θα έχουμε ευκαιρία να αναλύσουμε και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις αλλά ποτέ μια μεγαλύτερη από αυτή.»
Πολύ προτού αναμετρηθούν στο ένδοξο πεδίο της μάχης του Μαραθώνα, Ελληνες και Πέρσες είχαν «κονταροχτυπηθεί» με στόχο την επικράτηση στις ευημερούσες ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας. Πίσω στη Μικρά Ασία το νέο καθεστώς απαιτούσε τώρα την τακτική καταβολή Οσα επακολούθησαν τα επόμενα χρόνια στην Ιωνία απλώς επέσπευσαν την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο πλευρών, προσφέροντας στον βασιλιά των Περσών το πρόσχημα που ζητούσε για την κατά μέτωπο επίθεση στη μητροπολιτική Ελλάδα.
Από την πρώτη ημέρα οι απόψεις στο ελληνικό στρατόπεδο διίσταντο. Οι μισοί εκ των στρατηγών διατράνωναν ότι ήταν πολύ λίγοι για να υψώσουν ανάστημα έναντι των Περσών, ενώ οι άλλοι μισοί, με κύριο εκφραστή τους τον Μιλτιάδη, επέμεναν να προχωρήσουν πάραυτα σε μάχη. Από το αδιέξοδο της ισοψηφίας και της απραξίας ήρθε να βγάλει τους Αθηναίους ο σεβάσμιος πολέμαρχος Καλλίμαχος ο Αφιδναίος, η γνώμη του οποίου είχε βαρύνουσα σημασία και ήταν σύμφωνα με τον νόμο ισοδύναμη με εκείνη των στρατηγών. Αφού η πλάστιγγα έγειρε προς την ανάληψη δράσης, καθένας από τους πέντε στρατηγούς που είχαν αποφανθεί υπέρ της μάχης παραχωρούσε την ημέρα της αρχιστρατηγίας του τη θέση του στον Μιλτιάδη, αφήνοντάς στη δική του ευχέρεια την επιλογή της κατάλληλης στιγμής για επίθεση. Αν και δέχθηκε την τιμή, ο 60χρονος τότε στρατηγός περίμενε διακριτικά την ημέρα της δικής του αρχιστρατηγίας προκειμένου να εμπλακεί σε μάχη.
Η ελληνική πλευρά, που δεν διέθετε ούτε ιππικό ούτε τοξότες, γνώριζε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους πέρσες ιππείς σε ανοιχτό πεδίο. Οταν λοιπόν λίγο πριν από την αυγή της έκτης ημέρας οι Αθηναίοι πληροφορήθηκαν ότι το περσικό ιππικό απουσίαζε προσωρινά από το στρατόπεδο, κατάλαβαν ότι αυτή ήταν η ιδανική συγκυρία για τη μάχη. Ηταν πλέον η στιγμή να τεθεί σε εφαρμογή η ιδιοφυής τακτική του Μιλτιάδη, η λεγόμενη «λαβίδα».
Στη δεξιά πλευρά της φάλαγγας βρισκόταν ο Καλλίμαχος με τους άνδρες του. Ακολουθούσαν οι υπόλοιπες αθηναϊκές φυλές και στην αριστερή πτέρυγα ήταν παρατεταγμένοι οι Πλαταιείς. Γνωρίζοντας την αριθμητική υπεροχή του εχθρού, ο αθηναίος στρατηγός φρόντισε να παρατάξει το πεζικό του σε μέτωπο ίδιου μήκους με των αντιπάλων. Ταυτόχρονα είχε ενδυναμώσει τα δύο άκρα της φάλαγγάς του, τα οποία διέθεταν διπλάσιο βάθος από το αποδυναμωμένο κέντρο του. Μόλις λοιπόν άρχισαν οι πρώτες επαφές σώμα με σώμα, οι πέρσες στρατιώτες του κέντρου άρχισαν να προελαύνουν απωθώντας το ελληνικό κέντρο προς τα πίσω. Την ίδια στιγμή τα ισχυρά άκρα των Ελλήνων είχαν τρέψει σε άτακτη υποχώρηση τα δύο άκρα του περσικού μετώπου. Στη συνέχεια τα δύο άκρα συγκρότησαν ενιαίο μέτωπο και άρχισαν να πλαγιοκοπούν το εκτεθειμένο κεντρικό τμήμα των Περσών. Σημειωτέον ότι Αθηναίοι και Πλαταιείς υπερτερούσαν στη μάχη σώμα με σώμα γιατί ήταν πολύ βαριά οπλισμένοι – με ξίφος, δόρυ, ασπίδα, κράνος και θώρακα – σε αντίθεση με τους Πέρσες, οι οποίοι βασίζονταν κυρίως στο ελαφρύ ακόντιο και στο τόξο τους και ήταν ως επί το πλείστον εκπαιδευμένοι για μάχες εξ αποστάσεως.
Η επέλαση των Ελλήνων
Τρομακτική πρέπει να ήταν η φάλαγγα καθώς ξεκίνησε με τον στριγγό ήχο της φλογέρας. Ας τη φανταστούμε να ορμά τρέχοντας, όχι 150 μ., αλλά τα 1.500 μ. που τη χώριζαν από τις γραμμές του αντιπάλου. Είναι η εικόνα που δίνει ο Ηρόδοτος. Οι Πέρσες, λέει, «νόμιζαν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελαθεί και όδευαν στον όλεθρο, καθώς τους έβλεπαν λίγους να τρέχουν χωρίς να έχουν ούτε ιππικό ούτε τοξότες». Κάποια στιγμή τα επίλεκτα σώματα του περσικού στρατού έκοψαν στο κέντρο τη λεπτή γραμμή των Αθηναίων, που ετράπησαν σε φυγή προς το Αγριελίκι (ή τον Βρανά, αν η παράταξη ήταν σε λοξή θέση προς την παραλία), όπως υποθέτει ο συγγραφέας. «Αυτή ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης. Στο μεταξύ οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς που κατείχαν τα κέρατα είχαν προλάβει να τρέψουν σε φυγή τους αντιπάλους και κλείνοντας την τσιμπίδα (συγκλίνοντας τα κέρατα) να συντρίψουν το νικηφόρο περσικό κέντρο». Ετσι σε λίγες ώρες είχαν όλα τελειώσει για τους Πέρσες.
Η ισχυρή αριστερή και δεξιά πτέρυγα είχαν τώρα στραφεί στο πίσω μέρος του κύριου όγκου του περσικού πεζικού, το οποίο με μια κίνηση βρέθηκε στριμωγμένο ανάμεσα σε δύο ελληνικές γραμμές επίθεσης. Υπό τον κίνδυνο να κυκλωθούν από όλες τις πλευρές χωρίς οδό διαφυγής, οι πέρσες στρατιώτες τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή προς τα καράβια τους. Αθηναίοι και Πλαταιείς ακολουθούσαν κατά πόδας. Η άγρια καταδίωξη οδήγησε πολλούς πέρσες στρατιώτες στα παρακείμενα έλη και μοιραία στον πνιγμό. Λυσσώδεις μάχες δόθηκαν τόσο στο κοντινό δάσος όσο και στην ακτή, στη διάρκεια της απεγνωσμένης προσπάθειας των αντιπάλων να επιβιβαστούν στα πλοία. Εκατοντάδες πνίγηκαν επί τόπου. Οι εχθροπραξίες διήρκεσαν ως το απόγευμα, οπότε και το τελευταίο εχθρικό πλοίο είχε χαθεί πλέον από τον ορίζοντα. Παρά τη συντριβή τους, οι Πέρσες δεν έβαλαν πλώρη για κάποιο λιμάνι της Μ. Ασίας, αντίθετα, αφού περιέπλευσαν το Σούνιο, κατευθύνθηκαν προς το Φάληρο με σκοπό να αποβιβαστούν και να εξαπολύσουν ανενόχλητοι την επίθεσή τους στην ανυπεράσπιστη Αθήνα. Για κακή τους τύχη οι Αθηναίοι είχαν προβλέψει αυτή την εξέλιξη και ο Μιλτιάδης με τους στρατιώτες του κατευθύνθηκε γρήγορα προς το αθηναϊκό επίνειο. Το ελληνικό στράτευμα παρατάχθηκε ταχύτατα δίπλα στον ναό του Ηρακλή στο Κυνόσαργες, πολύ προτού φανούν τα πανιά των αντιπάλων. Στη θέα των παρατεταγμένων Ελλήνων ο περσικός στόλος άλλαξε γρήγορα πορεία και επέστρεψε αποδεκατισμένος στη βάση του.
Πίσω στο πεδίο της μάχης ο τελικός απολογισμός ήταν εντυπωσιακός: 6.400 Πέρσες έπεσαν νεκροί έναντι μόλις 192 Ελλήνων. Οσο για τα τρόπαια της μάχης, εκτός από τα επτά πλοία που κατάφεραν να ακινητοποιήσουν, Αθηναίοι και Πλαταιείς περισυνέλεξαν πλήθος πολύτιμων λαφύρων, μέρος των οποίων αποτέλεσε τον λεγόμενο αθηναϊκό «θησαυρό» στο Μαντείο των Δελφών, ενώ τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν πιθανότατα ως πρώτη ύλη για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς του γλύπτη Φειδία.
Οσο για τους Σπαρτιάτες, έστειλαν τελικά ενισχύσεις στους Αθηναίους, μόνο που οι 2.000 πάνοπλοι πολεμιστές τους έφθασαν στην περιοχή του Μαραθώνα την επομένη της μάχης. Αφού αντίκρισαν τους χιλιάδες νεκρούς Πέρσες και συνεχάρησαν τους θριαμβευτές μαραθωνομάχους, πήραν «αμαχητί» τον δρόμο της επιστροφής. Σύμφωνα πάντα με τον θρύλο, μετά το πέρας της μάχης ένας εκ των ελλήνων πολεμιστών, άρχισε να τρέχει ενθουσιώδης και πάνοπλος με κατεύθυνση την πόλη της Αθήνας, καλύπτοντας σε μερικές ώρες την απόσταση των 40 χιλιομέτρων. Οταν έφτασε στο κέντρο της πόλης, όπου περίμεναν με αγωνία τα γυναικόπαιδα, αναφώνησε «Χαίρετε! Νενικήκαμεν!» και έπεσε νεκρός από την εξάντληση. (Από τη λαϊκή αυτή αφήγηση προέκυψε το 1896, με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων επί ελληνικού εδάφους, η πρόταση να καθιερωθεί ως επίσημο ολυμπιακό αγώνισμα ο μαραθώνιος δρόμος, που έκτοτε καλύπτει απόσταση 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων.)
Στη μάχη του Μαραθώνα πολέμησε και τραυματίστηκε και ο τραγικός ποιητής Αισχύλος, ο οποίος αργότερα έλαβε μέρος και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τελευταία επιθυμία του μάλιστα ήταν μετά θάνατον να τον ενθυμούνται οι συμπατριώτες του ως γενναίο μαραθωνομάχο παρά ως επιτυχημένο τραγωδό, γεγονός που μαρτυρεί και το σχετικό επιτύμβιο επίγραμμα στον τάφο του. Στο πλευρό του Αισχύλου αγωνίστηκε με αυταπάρνηση και ο αδελφός του, Κυναίγειρος, ο οποίος ήταν ένας από τους 192 πολεμιστές της ελληνικής πλευράς που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Σύμφωνα με τον θρύλο ο Κυναίγειρος προσπάθησε να ανασχέσει τη φυγή ενός από τα περσικά πλοία, πιάνοντάς το από την πρύμνη, για να του κόψουν τελικά το χέρι με τσεκούρι. Στην ίδια μάχη βρήκε τον θάνατο και ο αθηναίος πολέμαρχος Καλλίμαχος. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι για πρώτη φορά στη μάχη του Μαραθώνα οι Αθηναίοι πολέμησαν και θυσιάστηκαν πλάι πλάι με τους δούλους τους.
Αφού λοιπόν περισυνέλεξαν τις σορούς των πεσόντων οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τα ταφικά τους έθιμα, έκαψαν τους νεκρούς τους και έθαψαν τα οστά τους σε παρακείμενο χώρο, δημιουργώντας τύμβο ύψους 9 μέτρων και διαμέτρου 50 μέτρων – η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ακόμη και ίχνη από το τελετουργικό νεκρόδειπνο όπου συνέτρωγαν οι ζωντανοί για να τιμήσουν τους νεκρούς μετά την καύση. Στην κορυφή του τύμβου αναρτήθηκαν μαρμάρινες επιτύμβιες στήλες με τα ονόματα των πεσόντων μαραθωνομάχων κατά φυλές, συνοδευόμενα από το επιτάφιο επίγραμμα του Σιμωνίδη του Κείου: «Ελληνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» («Πρόμαχοι των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα ταπείνωσαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Μήδων»).
Λίγο μακρύτερα βρίσκονται και οι τάφοι των νεκρών Πλαταιέων, οι τάφοι των δούλων, ενώ οι απόψεις διίστανται σχετικά με την τύχη των 6.400 νεκρών περσών στρατιωτών που έπεσαν πληγωμένοι θανάσιμα στο πεδίο της μάχης ή καταδικάστηκαν σε πνιγμό στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να φθάσουν στα πλοία τους διασχίζοντας τα λασπώδη έλη ή πέφτοντας με τις βαριές χρυσοποίκιλτες στολές τους στη θάλασσα. Αλλοι υποστηρίζουν ότι οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τις αρχές τους, δεν θα άφηναν ποτέ κάποιον άταφο, ωστόσο ο μεταγενέστερος περιηγητής Παυσανίας διατείνεται ότι, ύστερα από επιτόπια έρευνα, δεν είδε πουθενά στην περιοχή τάφους Περσών.
Δεκαετίες, ίσως ακόμη και αιώνες μετά τη μάχη, δεκάδες αθηναίοι έφηβοι οδηγούνταν από τους δασκάλους τους στο πεδίο της μάχης για να προσφέρουν θυσίες και να τοποθετήσουν στεφάνι στον τάφο των πεσόντων μαραθωνομάχων. Πολλούς αιώνες αργότερα, το 1810, ο φιλέλληνας ποιητής Λόρδος Βύρων, λίγο προτού φθάσει στο Μεσολόγγι, είχε επισκεφθεί τον Μαραθώνα και έγραψε: «Τα βουνά ατενίζουν τον Μαραθώνα και ο Μαραθώνας κοιτά τη θάλασσα. Μόνος για λίγο με τις σκέψεις μου εκεί, την Ελλάδα ονειρεύτηκα ελεύθερη. Γιατί στεκόμουνα στου Πέρση τον τάφο και δεν θεωρούσα τον εαυτό μου σκλάβο».
Οι σύγχρονοι ιστορικοί κάνουν λόγο για τη σημαντικότερη ίσως μάχη των αρχαίων χρόνων, επειδή άλλαξε στην κυριολεξία τον ρου της ιστορίας. Αν αντί των Αθηναίων είχαν επικρατήσει οι Πέρσες, πιθανότατα δεν θα μιλούσαμε σήμερα για τον χρυσό αιώνα και τα κλασικά χρόνια, ενώ η πορεία της Ευρώπης θα είχε πιθανότατα διαφορετική τροπή. Και ενώ η θριαμβευτική νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα δεν εξάλειψε διά παντός την περσική απειλή, την απώθησε ωστόσο για την επόμενη δεκαετία, αφήνοντας στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις τον χρόνο να προετοιμαστούν κατάλληλα και με αναπτερωμένο ηθικό να αντιμετωπίσουν το αντίπαλον δέος στην τρίτη και τελευταία του απόπειρα να κυριαρχήσει στην περιοχή.
Ο Μαραθών δεν είναι η γαλήνια καταπράσινη πεδιάδα με τα μάραθα της Δήμητρας αλλά το πεδίο σύγκρουσης του φωτός και του σκότους για την εδραίωση του κέντρου των αποφάσεων στο λαιμό και στον κορμό της Ελλάδος και η υπεράσπιση του καθορίζοντας το μέλλον του κόσμου και της εξέλιξης της συνείδησης του
22 thoughts on “Η μάχη του Ταύρου”
Σχολιάστε
Enter your email address to subscribe to this blog and receive notifications of new posts by email.
Join 6 other followers
Η περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας μεταξύ 492-479 π.Χ είναι γνωστή ως μια φάση των«Περσικών Πολέμων». Πρόκειται για μία περίοδο διαμάχης μεταξύ των πόλεων-κρατών της Ελλάδας και της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας Η αιτία των Περσικών Πολέμων ήταν η επεκτατική πολιτική των Περσών. Τους ήταν αδύνατο να επεκταθούν προς τα Ανατολικά (προς την Ινδία), ή πέρα από την Αίγυπτο (λόγω της Λιβικής Ερήμου) ή προς την αφιλόξενη χώρα των Σκύθων (προς τα βόρια). Έτσι η μόνη επιλογή τους ήταν να προχωρήσουν προς τα δυτικά προς την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Η Ελλάδα ήταν το κύριο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσουν για να επιτύχουν τον αντικειμενικό σκοπό τους και η Αθήνα ήταν ο πιο αποφασιστικός τους αντίπαλος στην Ελλάδα.
Οι Πέρσες χρειάζονταν μόνο μια αφορμή και οι Αθηναίοι τους την έδωσαν το 500 πΧ όταν οι Ελληνικές πόλεις-κράτη της Μικράς Ασίας που αποτελούσαν τμήμα της Περσικής Αυτοκρατορίας επαναστάτησαν κατά των Περσών. Η Αθήνα για να τις βοηθήσει έστειλε 20 πλοία και η μικρή πόλη Ερέτρια της Ευβοίας , 5 πλοία. Οι επαναστάτες είχαν μερικές επιτυχίες αρχικά και πυρπόλησαν τις Σάρδεις την πρωτεύουσα του πέρση σατράπη της Ιωνίας. Γρήγορα όμως ηττήθηκαν από τους Πέρσες. Ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος, μαθαίνοντας ότι κάποιες άγνωστες πόλεις-κράτη της Ελλάδας είχαν στείλει βοήθεια στους επαναστάτες, ρώτησε να μάθει ποια ήταν η Αθήνα. Όταν τον ενημέρωσαν γι’ αυτούς τους αναιδείς Αθηναίους, θύμωσε τόσο πολύ ώστε έριξε με το τόξο του ένα βέλος στον ουρανό και ορκίστηκε να τους τιμωρήσει. Τόσος ήταν ο θυμός του ώστε κάθε βράδυ έβαζε έναν από τους υπηρέτες του να του λεει: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων!»….
Για να μη ξεχνάμε την ιστορία μας και τις αποφάσεις μας σε κρίσιμες
για την τιμή και αξιοπρέπεια μας στιγμές!
Μελησιγενής
The Battle of Marathon 1
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΑΜΠΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ
Η άνιση σε δυνάμεις αναμέτρηση με του Πέρσες έχτισε και μία ενότητα για όλους τους Έλληνες και από όλα τα κοινωνικά στρώματα και έδειξαν σε όλον τον κόσμο τότε και τώρα ότι δεν ήταν ανίκητη η δύναμη των Περσών αλλά η απληστία και η αδικία υποτάσσονται στην ενάρετη ανδρεία. ΟΙ Έλληνες μπροστά σε αυτή την τρομακτική απειλή αλλά και πρόκληση βγήκαν ΝΙΚΗΤΕΣ, πέρα από κάθε προσδοκία, γιατί πάλευαν για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ!
ΟΙ Αθηναίοι έχτισαν και έναν κίονα ιωνικού ρυθμού με το άγαλμα της ΝΙΚΗΣ στην κορυφή του, και από τότε η μάχη του Μαραθώνα αποτέλεσε κομβικός τόπος αναφοράς και λειτουργούσε σαν σημείο επίκλησης και σαν μελλοντική υπόσχεση δράσης.
Ο Ρωμαίος βιογράφος Κορνήλιος Νέπως έγραψε « Από αυτή την μάχη τίποτε μέχρι τώρα δεν έγινε ενδοξότερο, γιατί πρώτη φορά μία τόσο μικρή δύναμη πέτυχε το ακατόρθωτο, να νικήσει τόσες μεγάλες δυνάμεις.»
Ο Μαραθώνας δεν είναι απλώς ένα αρχαιολογικό αξιοθέατο. Σήμερα από κάθε άλλη φορά είναι ο ιδεατός τόπος που μας υπενθυμίζει την επιστροφή στην ουσία των πραγμάτων, είναι το κάλεσμα που αφορά όλους τους Έλληνες να σηκώσουν το ανάστημά τους , να υπερβούν τον εαυτό τους και να αναμετρηθούν με τους εισβολείς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, όπως έκαναν οι Μαραθωνομάχοι. 2.500 χρόνια από αυτή την ιστορική μάχη, τότε μπορεί να ήμασταν εκεί τώρα όμως είμαστε όλοι εδώ. Δική μας η ευθύνη των αποφάσεων και οι επιλογές μας.
Αν η μάχη του Μαραθώνα είναι η μάχη του Ταύρου και της Δήμητρας, οι επόμενες μάχες, των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας που ανήκουν;;;
Πάντα οι εχθροί και μνηστήρες …είναι πολυάριθμοι και έχουν μια αριθμητική υπεροχή αλλά ….δεν είναι ανίκητοι.
Ο Έλληνες και η Ελλάς …δεν έχουν λαιμό που σκύβει και προσκυνά θεούς τυράννους δεσποτάδες και κατακτητές αντινοικά..στην ώρα των αποφάσεων και επιλογών.
Η μάχη του Μαραθώνα …είναι η μάχη του Ταύρου και των αποφάσεων, ο Ζευς που αρπάζει και ερωτεύεται την Ευρώπη… σαν πανέμορφος Ταύρος.
Η μάχη των Θερμοπυλών …είναι του Άρη Κριού και η καρδιά
..του ΛεωΝ νίδα πρέπει να προστατεύεται από την προδοσία και
… αριστερά μαζί με το κεφάλι του,
Η μάχη των Διδύμων ….του Υδάσπη είναι του Ερμή και ο ελιγμός του μαζί τον διάλογο με τον Πώρο,
Η μάχη της Ήρας και του Καρκίνου … είναι ο στόλος του Κρητικού Νέαρχου που επιβλέπει και εξερευνεί τα νερά λιμνών ποταμών και ωκεανών,
Η μάχη του Γρανικού …είναι του Απόλλωνα και του Ήλιου που τυφλώνει τους Πέρσες και χαρίζει την νίκη στους Έλληνες,
Η μάχη της ιερής Εστίας των Πλαταιών ….είναι το ξεκαθάρισμα του νησιού του λογικής της Παρθένου και η προστασία της…το απαραβίαστο.
Η τακτοποίηση της… από τον Αριστοτέλη τον δάσκαλο του Αλεξάνδρου και μαθητή του Πλάτωνα, …ερευνητή της σιωπηλής γνώσης.,
Η μάχη της Χαιρώνειας ….είναι του Ζυγού και της Αφροδίτης …η ένωση όλων των Ελλήνων. Το μυστικό του Οιδίποδα των Θηβών που ψιθύρισε στον Θησέα,
Η μάχη της Τύρου και η πολιορκία της… είναι του μυστηριώδους Πλούτωνα και δύσκολου σκληρού Σκορπιού και ,
Η μάχη της Αθηνάς και του Τοξότη… είναι η σκέψη,… η στρατηγική και η οργάνωση των μεγάλων στρατηγών και ναυάρχων της Ελλάδος,
Η μάχη της Ισσού… είναι του Αιγόκερω και του Διός με την φυγή του ηγεμόνα Δαρείου και την ήττα του,
Η μάχη των Γαυγαμήλων… του Υδροχόου και την Άρτεμης,
η απελευθέρωση της νοητικής σκλαβιάς και δουλείας των Μήδων, που σκοτείνιαζαν τον Ήλιο,
με την διοσημική ολική έκλειψη σελήνης…. ερμηνευμένη από τον μάντη Αρίστανδο. Ήλιος και Σελήνη … σε συζυγία.
Απόλλων Άρτεμις μαζί στο τελειωτικό χτύπημα.
Και η μάχη της Σαλαμίνος …του Ποσειδώνα και των Ιχθύων
τα ξύλινα τείχη στην θάλασσα του Θεμιστοκλή να κλείνουν ασφυκτικά τον λαιμό των Περσών και να τους πνίγουν στις φωλιές τους εκεί … κλείνοντας τα στενά και τις πόρτες και τους θαλάμους των εισβολέων…
Οι νικηφόρες μάχες, ..ο σχεδιασμός , η στρατηγική και η πορεία του Ελληνισμού και του αθάνατου Πνεύματος του…προς την δόξα!
Λίο
Αυτό έχω καταλάβει πολύ καλά μέχρι εδώ.
Αφήτωρ
Το κέντρο των αποφάσεων στο ανθρώπινο σώμα
και η Περσεφόνη η κόρη της Δήμητρας!
Το κέντρο των αποφάσεων βρίσκεται στην περιοχή του λαιμού,
του θυρεοειδούς αδένος στο σημείο V.
Παρ΄όλο που η αρχική σκέψη κάποιου θα μπορούσε να ήταν ότι βρίσκεται στην καρδιά δεν είναι εκεί.
Η καρδιά σχετίζεται την θέληση, το Λιοντάρι της Νεμέας και το Ήλιο Απόλλωνα και την αρχή των Άθλων και οπωσδήποτε σχετίζονται και μαζί όταν ενεργοποιούνται.
Ενώ η Οδύσσεια ξεκινάει με τους Κίκονες ενεργοποιώντας ένα δυνατό Άρη για να αντιμετωπίσει μετά τους Λωτοφάγους παίρνοντας ουσιαστικά την πρώτη του απόφαση να φύγει από κοντά τους.
Από πολύ νωρίς το κοινωνικό κατεστημένο και η φυλακή της κοινωνικής διαμόρφωσης παραλύει αυτό το κέντρο
και οι άνθρωποι παραιτούνται από τις αποφάσεις τους και την ανάληψη ευθύνης αυτών και της ύπαρξης τους.
Ο λαιμός σχετίζεται στην Δήμητρα, τον Ταύρο, την Μινωική Ταυρική Εποχή,τις κόρες του, την γυναίκα του, τον Λαβύρινθο,
τα Ελευσίνια Μυστήρια, τους Λωτοφάγους και τον Ταύρο της Κρήτης του Ηρακλή.
Αυτό που πιστεύουν συνήθως οι άνθρωποι απέχει πολύ από την “απόφαση” και είναι μακριά από το κέντρο της.
http://starlions.wordpress.com/2009/11/29/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD/
Ο θυρεοειδής είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αδένες του ανθρώπινου σώματος. Διαχειρίζεται με απόλυτη ακρίβεια τις σπουδαιότερες λειτουργίες του οργανισμού, ρυθμίζοντας τις καύσεις, την ανάπτυξη, το μεταβολισμό και έμμεσα την ψυχική μας υγεία και ισορροπία.
Τα καρδιοαγγειακά νοσήματα αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες. Προσβάλλουν άνδρες και γυναίκες και φυσικά η καρδιά του ανθρώπου «νεκρώνεται» και τον «προδίδει» πλέον πολύ νωρίς. Έτσι ούτε απόφαση παίρνεται, ούτε η θέληση λειτουργεί, και συνήθως σε πλήρη διάσταση και αντίφαση μεταξύ τους.
Στην ευρωπαϊκή διανόηση, τόσο ο Μαραθώνας όσο και οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα, οι Πλαταιές, αποτυπώθηκαν ως τόποι θεμελίωσης της δημοκρατικής ελευθερίας για ολόκληρη την Ευρώπη. Τους μαραθωνομάχους θυμήθηκαν και οι επαναστατημένοι Γάλλοι. Στη λαϊκή κοινότητα του Σεντ-Μαξιμέν στο Βαρ απαίτησαν τη μετονομασία του χωριού σε Μαραθώνα και στις 5 Σεπτεμβρίου 1791 οι εθελοντές-εθνοφύλακες της Ντιζόν άκουσαν ένθερμοι μία εξιστόρηση της μάχης του Μαραθώνα. Ενώ ο Αδαμάντιος Κοραής, στο «Σάλπισμα πολεμιστήριον» προτρέπει τους Ελληνες να εμπνευστούν από το παράδειγμα των Γάλλων επαναστατών και να αξιωθούν με τη σειρά τους τη δόξα του Μαραθώνα.
Εκδηλώσεις και δράσεις για την επέτειο της ιστορικής μάχης
οι οποίες τελούν υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, είναι οι εξής:
«Δημοκρατία και η Μάχη του Μαραθώνα»
Το Σάββατο 23 Οκτωβρίου εγκαινιάστηκε η έκθεση με τίτλο «Δημοκρατία και η Μάχη του Μαραθώνα».
Στην έκθεση, ο Σπύρος Μερκούρης και οι συνεργάτες του παρουσιάζουν τους δύο πολιτισμούς (ελληνικό – περσικό) που αναμετρήθηκαν στη Μάχη του Μαραθώνα, παραθέτουν τους λόγους της νίκης των Αθηναίων και εκθέτουν την εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού ύστερα από την επικράτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η εξέλιξη αυτή, όμως, αφορά το σύνολο του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού. Μέσω της τέχνης οδηγούμαστε στη σύγχρονη εποχή, όπου η απήχηση του επιτεύγματος των Μαραθωνομάχων εξακολουθεί να εμπνέει. Οι αξίες που υπερασπίστηκαν 2.500 χρόνια πριν είναι πιο ζωντανές από ποτέ και η απήχηση των Μαραθωνίων δρόμων έχει πλέον καλύψει ολόκληρο τον πλανήτη. Για να επικοινωνήσουν το μήνυμά τους οι συντελεστές της Έκθεσης χρησιμοποιούν αντίγραφα αρχαίων τεχνουργημάτων (αγαλμάτων, αγγείων, όπλων) και επιγραφών, χάρτες, κοστούμια και οπτικοακουστικό υλικό.
«Η Νίκη του Καλλιμάχου» στο Μουσείο της Ακρόπολης
Την Τρίτη 26 Οκτωβρίου και για πρώτη φορά το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει συναρμολογημένα όλα τα πολύτιμα θραύσματα της «Νίκης του Καλλιμάχου» όπως διασώθηκαν από την αρχαιότητα. Τα αποκαλυπτήρια του αναστηλωμένου αναθηματικού μνημείου προς τιμή του στρατηγού Καλλιμάχου θα πραγματοποιηθούν στις 13:00. Ο Άρχοντας Πολέμαρχος Καλλίμαχος ήταν ένας από τους δέκα στρατηγούς των Αθηναίων που αποφάσισαν τη σύγκρουση της Αθήνας με την Αυτοκρατορία των Περσών το 490 π.Χ. Ο ίδιος ο Καλλίμαχος πολέμησε στο Μαραθώνα γενναία κι έπεσε στη μάχη για την ελευθερία της πατρίδας. Αμέσως μετά σε κεντρική θέση πάνω στο βράχο της Ακρόπολης υψώθηκε από την πόλη το μνημείο της «Νίκης του Καλλιμάχου».
«Μαραθών-Σαλαμίς» στην Εθνική Λυρική Σκηνή
Η όπερα «Μαραθών-Σαλαμίς» ολοκληρώθηκε από το Ζακυνθινό συνθέτη Παύλο Καρρέρ -ή Καρρέρη- το 1886 με σκοπό να εγκαινιάσει το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών (1888). Ωστόσο, πρωτοπαρουσιάστηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Θέατρο Ολύμπια μόλις το 2003, δηλαδή 115 χρόνια μετά τη σύνθεσή της. Φέτος δίνεται ξανά η ευκαιρία στο κοινό να την παρακολουθήσει, σε τέσσερις παραστάσεις με εορταστικό χαρακτήρα λόγω της συμπλήρωσης 2.500 χρόνων από την ιστορική μάχη του Μαραθώνα. Βασίζεται σε ιταλικό ποιητικό κείμενο του Μέμνονα Μαρτζώκη. Η υπόθεση διαδραματίζεται πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.). Η σκηνοθεσία του Ισίδωρου Σιδέρη, καθώς και τα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ θα ξετυλίξουν το μίτο της ελληνικής ιστορίας, υπό την έμπειρη διεύθυνση του Βύρωνα Φιδετζή.
Οι 4 παραστάσεις 29, 30 31 Οκτωβρίου και 2 Νοεμβρίου 2010 θα γίνουν στο Θέατρο Ολύμπια (ώρα έναρξης 20.00)
«Του Μαραθωνίου Μarathon Ρroject»
Η διοργάνωση έχει ως αφορμή τη διεθνή εκδήλωση με τον γενικό τίτλο, «The Marathon Project», που πραγματοποιείται ετησίως, από το 2005, στην Serpentine Gallery του Λονδίνου, συνθέτοντας σε μια μαραθώνια συνέχεια ομιλιών και παρουσιάσεων ένα σημαντικό αρχείο, έναν πολυδιάστατο, πρωτοφανή ‘δρόμο’ σκέψης και έκφρασης καλλιτεχνών και διανοουμένων γύρω από ένα κεντρικό θέμα (π.χ. Ο Μαραθώνιος της Ποίησης, του Μανιφέστου, των Χαρτών κλπ. http://www.serpentinegallery.org/)).
Το «Του Μαραθωνίου Μarathon Ρroject» θα πραγματοποιηθεί ως μέρος των εορτασμών της επετείου των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα και της διοργάνωσης του φετινού Χρυσού Μαραθώνιου Δρόμου. Λόγος υλοποίησης της εκδήλωσης είναι η ανάγκη για μια διαφορετική ανάγνωση τόσο της επετείου όσο και μιας σειράς ιστορικών και πολιτισμικών γεγονότων που βρίσκονται στη ρίζα της. Αυτός ο Μετα-Μαραθώνιος, ο λόγος, δηλαδή, περί του Μαραθωνίου, προσφέρει την ευκαιρία να συνδεθεί εκ νέου, το ‘Μαραθώνιο μήνυμα’ τόσο με το κέντρο εκπόρευσής του, όσο και με τους πολυάριθμους αναμεταδότες και πολλαπλασιαστές του διεθνώς.
Η συγκεκριμένη εκδήλωση πραγματοποιείται σε μια χρονική στιγμή, η οποία αποδεικνύεται κρίσιμη και αποφασιστική για τη διαμόρφωση της ευρύτερης φυσιογνωμίας της Ελλάδας. Ο στοχασμός για έναν νέο Ανθρωπισμό, όπως τον αναδεικνύει η σύγχρονη κουλτούρα, η ερμηνεία και επανερμηνεία της αρχαιότητας, των τοπικών παραδόσεων και της πρωτοπορίας, σε ένα παγκόσμιοποιημένο κόσμο υβριδικών μορφών, η επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του Άλλου (η οποία αναδύεται μέσα από την ίδια τη Μάχη του Μαραθώνα και τους ‘Πέρσες’ του Αισχύλου), η συμβολική μεταμόρφωση του πολεμιστή στον αγωνιστή Φειδιππίδη, και ο ρόλος των τεχνών στην απο-μνημόνευση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, είναι μερικά από τα θέματα αυτής της διοργάνωσης.
Επιμελητές της εκδήλωσης «του Mαραθωνίου Marathon Project» είναι οι Χανς Ούλριχ Ομπριστ και Νάντια Αργυροπούλου και συμμετέχουν καλλιτέχνες, λογοτέχνες, διανοούμενοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρονται οι Daniel Birnbaum, Jeff Koons, Huang Yong Ping, Nikolaus Hirsch, Sarah Morris, Simon Fujiwara, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιάννης Κουνέλης, Δημήτρης Δημητριάδης, Πάνος Κουτρουμπούσης, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Ζυράννα Ζατέλη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Αντώνης Λιάκος, Γιώργος Κουμεντάκης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Βλάσης Κανιάρης και άλλοι. Το υλικό της εκδήλωσης θα εκδοθεί με τη μορφή βιβλίου με διεθνή διανομή.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Ακρόπολης την Κυριακή 31 Οκτωβρίου στις 16:00.
Νέαρχος
The Battle of Marathon 2
εσένα που σε λέγαν Κόρη ζηλευτή
Τραγούδησε μου έρωτα εσύ
που πάντα σε μάχες ανίκητος
κερδίζεις και όλους τους νικάς
Άγγιξε με πνοή της πρόθεσης
σε πρωταρχική ρίζα ισχυρή
Αγκάλιασε με από το λαιμό τρυφερά
και δώσμου της Γης την φωνή
Στερέωσε του Ταύρου
την ζωτική δύναμη σε κέντρα ενωτικά
7 τραγούδια θα σου πω
7 για τις κόρες του Άτλαντα
και τις πηγές των Υάδων της βροχής
σε 7 τόνους νότες και 5 ημίτονα πνεύματα
σε Διονυσιακό σκοπό
Το φως του Λαμπαδία Αλντεμπαράν
τα μυστήρια της Δήμητρας να ακολουθεί.
Η Έλευσις της μεγάλης Επιστροφής των Ελλήνων
όλο το σύμπαν να δονήσει
και μια Διθυραμβική του Πνεύματος Ιαχή
πέρα ως πέρα να ακουστεί
Παιδιά των Ελλήνων ίτε!
Παιδιά της Ελλάδος εμπρός!
Εμπρός Μαραθωνομάχοι Σαλαμινομάχοι!
Είναι καιρός ο όμορφος Ταύρος
να μην ξανά ταυροφονευτεί
αλλά από τα κέρατα να πιαστεί
σε μια του Απόλλωνα νέα γιορτή
Λήδα
και μια ικανότητα του πνεύματος του
πολύ ισχυρή
αφού βρίσκεται πίσω από τα λόγια
και καθορίζει την κατεύθυνση των πράξεων του
αλλά ταυτοχρόνως τον καθιστά υπόλογο για αυτές.
Εκπορεύεται από την χώρα της πρώτης προσοχής,
σαν απλό κίνητρο
και από την περιοχή της δεύτερης και τρίτης
ξετυλίγοντας τις άπειρες δυνατότητες του ανθρωπίνου όντος. Δημιουργώντας έτσι τις μαγικές τελετουργίες και τους μεγάλους μύστες.
Η Δήμητρα και τα Ελευσίνια Μυστήρια
συνδέονται άμεσα με την λειτουργία
αυτής της πηγής της εκπόρευσης της.
Ο θεσμός και η θέσπιση τους έδωσαν μεγάλη ανάπτυξη στον Ελληνισμό
και ο Ταύρος Γαία συνεργάστηκε με τον Πλούτωνα Σκορπιό
και της Επιστροφής την Περσεφόνη
σε πολικότητα δόνησης υψηλή.
Δημόδοκος
Ξεκίνησε με τον Μαραθώνα και τελείωσε …με την μάχη των Πλαταιών.
Η ισχυρή θέληση των Ηρακλειδών Ελλήνων και … ο κραδασμός της ΠΡΟΘΕΣΗΣ των μεγάλων μυστών της… «γέννησαν»
από το κεφάλι του Δία..
…την σοφή τέχνη του πολέμου….τον Μιλτιάδη… τον Λεωνίδα… τον Θεμιστοκλή …τον Αλεξάνδρο!!!
Σε επιθετική γραμμή στρατηγικής πολέμου .. τον Λέοντα της Μακεδονίας….που είναι η καλύτερη άμυνα ….!
Ο κύκλος όμως του Ποσειδώνα και της Ατλαντικής κυριαρχίας που υπογραμμίζεται …. σημειολογικά και διαχρονικά στο Δυτικό Αέτωμα του Παρθενώνα …δεν είχε κλείσει.
Η καταστροφή των μνημείων …η αδρανοποίηση των ιερών κέντρων εδικά είναι οργανωμένο σχέδιο και προμελετημένο έγκλημα κατά της εξόντωσης του Ελληνισμού.
Καθόλου τυχαία η μετατροπή των άγιων τόπων των Ελλήνων
… όπως η Ελευσίνα σε φρικό τόπο μόλυνσης
είχε σαν αποτέλεσμα να παγιδέψει την Προθεση
μαζί με το κέντρο των αποφάσεων σε ομιχλώδη περιοχή
και οι Έλληνες να περιπλανηθούν παντού
σε νησιά παράλογης -αντινόισης –
…σαν απελπισμένοι ναυαγοί…
ΟΧΙ – στον ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ
Λίο
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διϋλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Και ενώ είναι γνωστό ότι το ακρωτήρι της Κυνόσουρας ήταν χώρος ιερός για τους Αθηναίους που μόλις το 1964 κηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος εκεί υπήρχε ένα Τρόπαιο που οι Αθηναίοι έστησαν μετά τη νίκη τους κατά των Περσών το πολυάνδρειον με τους τάφους των ηρώων νεκρών, το ιερό του Κυχρέως και το τέμενος του Αιάντειου, σήμερα έχει μετατραπεί σε ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και χώρος για απόθεση απορριμμάτων. Και αυτά σε ένα χώρο που συνδέεται με το μεγαλύτερο πολεμικό γεγονός της αρχαίας μας ιστορίας, την απόκρουση δηλαδή των ασιατών βαρβάρων .
Η λύπη ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της θεάς Δήμητρας και γεμίζει με τα δάκρυά της με αυτά που αντικρίζουν τα μάτια της ,καθώς κάθεται να ξαποστάσει από την πολύχρονη αναζήτηση της Περσεφόνης( κόρη της). Είναι η μνήμη των Ελευσίνιων μυστηρίων μια τελετή ελπίδας και γαληνής, ώστε οι μυημένοι να ενωθούν με τη ροη της ζωής . Είναι ένα κομμάτι της Ελληνικής ψυχής που τη σκεπάζουν οι φλόγες των διυλιστηρίων και οι μυρωδιές των πετρελαίων και η ασύδοτη ρύπανση, είναι η έλλειψη παιδείας απόλυτα καταστροφική καθώς γεννήθηκαν Έλληνες που δεν έμαθαν ποτέ την ένδοξη Ιστορία τους και δεν έκαναν ποτέ τη διαδρομή-πορεία που έκαναν οι μύστες, ώστε να επικοινωνήσουν με την ουσία της ψυχής, με τις ρίζες του πολιτισμού τους. Αλλωστε πώς να την περπατήσεις την ΙΕΡΑ ΟΔΟ, έτσι όπως την κατάντησαν Γιατί τους αφήσαμε να λεηλατήσουν τον τόπο μας να αμαυρώσουν τα μνημεία μας γιατί τους αφήσαμε να ποδοπατήσουν τη καρδιά μας;;;
Στο ντοκυμαντερ-Ταινία βλέπουμε τον Παναγιώτη Φαρμάκη που περιβάλλει τα αρχαία αντικείμενα με στοργή, ένας σύγχρονος Ιεροφάντης που κρύβει το πρόσωπό του σκεπάζοντας το με το σακάκι του και που όταν ο σκηνοθέτης τον ρωτά «που μένεις» αυτός απαντά « πάνω στη Γη και κάτω από τα σύννεφα» Μία ταινία του σκηνοθέτη Φίλιππο Κουτσαφτή το 2000, το κυρίως θέμα της οποίας είναι η Ελευσίνα. Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν 10 χρόνια. Η ταινία ακολουθεί τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας. Καθημερινοί, απλοί άνθρωποι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό απαθανατίζοντας έτσι το κομμάτι της Ελευσίνας που κρατάνε μέσα τους. Η ταινία βραβεύτηκε στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Η Περιουσία Της Μνήμης «Η μόνη μας περιουσία είναι η μνήμη. Η Ελευσίνα είναι ένα αυτούσιο κομμάτι της Ελλάδος. Ισως πιο κακοποιημένο. Είναι η Ελλάδα στην οποία γυρίσαμε την πλάτη μας. Γι’ αυτό ένοιωσα ότι, ως άνθρωπος και ως πολίτης αυτής της χώρας, οφείλω ένα πολύ μεγάλο συγνώμη» Φίλιππος Κουτσαφτης
ttp://www.youtube.com/watch?v=oEPaRjwE0oc
όχι στην δουλεία και υποταγή.
Ο πολεμιστής ατσαλώνεται και σφυρηλατέιται σε πραγματικές δύσκολες συνθήκες ζωής διαφορετικά θα ήταν ένας χάρτινος πρίγκιπας σε κάστρα της άμμου.
Η θέληση είναι κάτι που σε κρατά όρθιο όταν όλα έχουν χαθεί και η πρόθεση είναι η δύναμη και ο ήχος της σιωπής.
Η απόφαση του πολεμιστή άπαξ και ληφθεί ισχύει δια παντός.
Ο θάνατος του μπορεί να αναιρεθεί όχι όμως και η απόφαση του.
Αυτό μπορεί να μετακινήσει τον τροχό του χρόνου μπρος ή πίσω και να ταξιδέψει σε αυτόν με τα φτερά του Πήγασου
του Αετού και της Αντίληψης του βλέποντας
παρατηρώντας τον εαυτό του στους ρόλους της συνείδησης του.
Κίντο
Σήμερα δεν αποκαλύπτουμε ένα μνημείο ενός ακόμη ηρωικού στρατηγού αλλά μιας δημοκρατικής διαδικασίας, μιας δημοκρατικής ψήφου που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας.
Κρεμασμένοι από το εσωτερικό μπαλκονάκι του Μουσείου της Ακρόπολης πολλοί επισκέπτες περίμεναν χθες το μεσημέρι υπομονετικά τα αποκαλυπτήρια της Νίκης του Καλλιμάχου, του πολέμαρχου που με την ψήφο του αποφασίστηκε να γίνει η μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ.
Το μνημείο, ύψους 4,68 μ., που στήθηκε πριν από 25 αιώνες στην Ακρόπολη μετά τη νικηφόρα έκβαση της σύγκρουσης των Αθηναίων με τους Πέρσες, επέστρεψε χθες στη «γειτονιά» των αρχαϊκών γλυπτών, όπως ήταν και στην αρχαιότητα.
«Είναι μια μεγάλη μέρα για το Μουσείο της Ακρόπολης, για την Ελλάδα και την Ευρώπη, γιατί πρώτη φορά ύστερα από 2.500 χρόνια ξαναστήνεται από τα αρχαία θραύσματά της η Νίκη του Καλλιμάχου», είπε ο πρόεδρος του μουσείου Δημήτρης Παντερμαλής στην τελετή των αποκαλυπτηρίων του μνημείου, που ήταν ντυμένο με ένα λευκό ύφασμα.
Ο Καλλίμαχος ήταν άρχων πολέμαρχος από τις Αφίδνες της Αττικής. Δεν ήταν στρατηγός. Την παραμονή της μάχης του Μαραθώνα οι δέκα στρατηγοί συγκάλεσαν συμβούλιο για να αποφασίσουν αν η Αθήνα θα συγκρουστεί με την αυτοκρατορία των Περσών.
Οι πέντε στρατηγοί θεώρησαν μάταιο τον αγώνα με την υπερδύναμη και οι άλλοι πέντε συντάχθηκαν με την άποψη του Μιλτιάδη να αγωνιστούν για την ελευθερία της πατρίδας. Τη λύση στο αδιέξοδο κλήθηκε να δώσει ο Καλλίμαχος. Η 11η ψήφος του προστέθηκε υπέρ της μάχης. Ο ίδιος πολέμησε στο δεξιό κέρας κι έπεσε μαχόμενος.
Οι Αθηναίοι τον τίμησαν με τη Νίκη που έστησαν πάνω στην Ακρόπολη προς τιμήν του, αλλά και απεικονίζοντάς τον στο πλάι του Μιλτιάδη στη ζωγραφική παράσταση της μάχης του Μαραθώνα στην Ποικίλη Στοά.
Υστερα από πολλούς αιώνες, τον Φεβρουάριο του 1886, βρέθηκαν κοντά στο Ερέχθειο κομμάτια ενός αγάλματος Νίκης, ενός αγγέλου με φτερά. Τα κομμάτια αργότερα ταυτίστηκαν με τα θραύσματα ενός ιωνικού κίονα, που παρουσιαζόταν στο Επιγραφικό Μουσείο. Στον κίονα διαβάστηκαν τμήματα μιας επιγραφής που έγραφε: «ανέθεκαν Αφιδναίος τάθεναίαι», «Πολέμαρχος Αθεναίον», «άγγελον αθανάτων», «παισίν Αθηναίων μνημείον».
Ηταν προφανές ότι επρόκειτο για τη Νίκη που αφιέρωσαν οι Αθηναίοι προς τιμήν του Καλλιμάχου στη θεά Αθηνά. Το μνημείο μελετήθηκε, αναζητήθηκαν κι άλλα κομμάτια από τα διάσπαρτα της Ακρόπολης και ξαναστήθηκε για πρώτη φορά από δύο έμπειρους συντηρητές, τον επικεφαλής των εργαστηρίων του Μουσείου Ακρόπολης Δημήτρη Μαραζιώτη και τον Κωνσταντίνο Βασιλειάδη.
Δεν έγινε ανασύσταση του αρχαίου με νέο μάρμαρο. Αλλά πάνω σε ένα μεταλλικό σκελετό τοποθετήθηκαν τα αρχαία θραύσματα στη θέση τους, προσφέροντας έτσι τη δυνατότητα, αν ποτέ βρεθούν κι άλλα, όπως ευχήθηκε ο κ. Παντερμαλής στον έφορο της Α’ ΕΠΚΑ Αλέξανδρο Μάντη που ερευνά το νότιο τείχος της Ακρόπολης, να πάρουν κι αυτά εκεί τη θέση τους.
Κι επειδή είναι δύσκολο στο κοινό να φανταστεί πώς ήταν στην αρχαιότητα το κομματιασμένο σήμερα αρχαίο, έχει στηθεί μπροστά του ένα άρτιο πρόπλασμα δέκα φορές μικρότερο του πραγματικού. Αντίγραφο του προπλάσματος πρόσφερε χθες ο Δημήτρης Παντερμαλής στον υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο, που έκανε τα αποκαλυπτήρια του ανασυναρμολογημένου μνημείου που φέρει στην κορυφή του μια Νίκη.
Η Νίκη σώζει τον βιαστικό δρασκελισμό της, τον άνεμο στον χιτώνα της, τα κυματιστά μαλλιά και το χρώμα στα φτερά της. Εχει όμως χάσει το κόσμημα που στόλιζε το μπούστο της (έχουν μείνει 9 τρυπούλες στον λαιμό της) όπως και το κηρύκειο που πιθανότατα κρατούσε.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=27/10/2010&id=217846
Υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα σήμερα και αυτό φαινόταν και στα βλέμματα των ανθρώπων. Πράγματι ήταν σαν γιορτή , γιατί γιορτάζει όλη η ανθρωπότητα μέσα από το πνεύμα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, τις κοινές αξίες, της ειρήνης, της συνεργασίας, του αθλητισμού, της ομορφιάς, και του Πολιτισμού. Αλλά πάνω από όλα γιορτάζει η Ελλάδα το δικό της “νενικήκαμεν” και που ετοιμάζεται για μία νέα ΝΙΚΗ , χορεύοντας τον ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ ΤΗΣ!!!
όταν τραγουδάμε τραγουδάμε
όταν χορεύουμε θέλουμε όλη την πίστα
όταν αγαπάμε …δεν μιλάμε πολύ
όταν πολεμάμε…. δεν χαριζόμαστε
όταν σκεφτόμαστε …διακρίνουμε
όταν ονειρευόμαστε χρωματίζουμε το μέλλον
όταν ζούμε… τα δίνουμε όλα στην στιγμή!
Δύνασαι να κοιτάξεις το Μηδέν και το Άπειρο στα μάτια και να μην αποκαρτερήσεις;
Οι Έλληνες απαντούν: Ναι! Δύνανται!
Ο λόγος τους αρκεί και οι αποφάσεις τους είναι μη αναιρέσιμες.
Ο όρκος τους ιερός!
Λίο
ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ.
Δύνασαι να στεριώνεις μια απόφαση και ρίζες σε δέντρο ιερό;
Δύνασαι να σε κοιτάζει η καταιγίδα και να μεταμορφώνεσαι σε αστραπή;
Δύνασαι να στέκεσαι στην κορυφή ενός βράχου και γίνεσαι αετός;
Δύνασαι να ακούς την κραυγή του και να ξέρεις ότι είναι η δική σου;
Δύνασαι να περνάς από την ρωγμή του χρόνου και να φτιάχνεις την αιωνιότητα;
Ναι;
Δύνασαι τότε να ΕΙΣΑΙ το παρελθόν το μέλλον και το παρόν και η υπόσχεση και ο όρκος του φωτεινού πολεμιστή
Αστραία
και ….να μην λυγίσεις;
Ναι ! Δύνασαι όταν έχεις την πάστα και την δομή του πολεμιστή…και αναζητάς την ελευθερία διασχίζοντας
…12 γέφυρες και μετρώντας αστέρια…σε δύσβατα μονοπάτια του ουρανού.
12 γέφυρες του «μέτρο το άριστον» …του γνωστού και του αγνώστου μάντη παραμυθά.
Σταθμοί και άθλοι που φτιάχνει και δένει σε μια σχεδία με …της Μεσογείου τα σχοινιά
…άσπρα καράβια ονείρων σε γαλάζια κύματα….
σε ένα νησί να επιστρέψει ξανά που αβάσταχτα τόσο… λαχταρά…
γνωρίζοντας…. «το σαυτόν»…εξωτερικά και εσωτερικά…
«Η αναζήτηση της ελευθέριας είναι η μόνη κινητήρια δύναμη που ξέρω.
ελευθερία για να πετάξει κανείς σ’εκείνο το άπειρο που μας περιμένει .
ελευθερία να διαλυθεί,ν’απογειωθεί.
Να είναι σαν την φλόγα κεριού που, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται απέναντι στο φως δισεκατομμυρίων αστερίων, παραμένει άθικτη, γιατί δεν καμώθηκε, πως είναι ποτέ πολύ περισσότερο, από αυτό που είναι.»
Μια απλή φλόγα κεριού!
Ένα παιδί που μετράει τα άστρα και κρατά στο χέρι του το παιγνίδι του κόσμου!
Πέφτουν τ’ αστέρια σαν του Διός …την χρυσή βροχή,!
Σωπαίνει το όνειρο την καρδιά …για να αφουγκρασθεί.
Ένα παιδί μοναχό, καβάλα στη άκρη του ονείρου
Τον κόσμο που είχε χάσει …κερδίζει από την αρχή.
Ποίηση θα πει … ο ήχος της σιωπής
Σιωπή σημαίνει ..περιμένω
Τραγούδι είναι μια ιαχή του αετού
Μαχητής του έρωτα μάχομαι …γιατί σ ΄αγαπώ
Αστέρι θα πει … σ ΄αναζητώ στην Σαλονίκη ξημερώματα!
Ο ήλιος που δύει θα πει νοσταλγώ και ξεκουράζομαι στην λογική
… σαν τον θεό
Σαν ανατέλλει με πάθος ανίκητο προχωρώ και ..αγγίζω τον σκοπό !
Καράβι …η σκέψη του νου που σε σένα γυρνά
πουλί είναι και απλώνει φτερά, ελεύθερη κοντά σου επιστρέφει ξανά!
Κι εγώ ψίθυρος ανέμου … σταγόνα σε ένα ωκεανό
κερί ανάβω απ’τον άπειρο ήλιο που… αγέρωχα κοιτάζω
γιατί δεν καμώθηκα πως ήμουν τίποτα παραπάνω
….από μια απλή φλόγα κεριού….
ΑΝ Μ ‘ ΑΓΑΠΑΣ
ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ
…για όλες τις μάχες που έχω δώσει για μας
…μαζί με το αστέρι του Βορρά που κρατάς….
Λίο
Σ’ αυτούς τους άδικους καιρούς
ψεύτικα λόγια μην ακούς
κανείς δε νοιάζεται για μας
σ’ αυτή τη γη της ερημιάς
Αν μ’ αγαπάς να μου το λες
έχω και γω πολλές πληγές
λίγες στον κόσμο οι χαρές
αν μ’ αγαπάς να μου το λες
Οι φίλοι χάθηκαν νωρίς
πάρ’ την καρδιά μου μην βραχείς
κι όταν δεν έχεις πού να πας
μες στην ψυχή μου να κοιτάς