Τι συμβαίνει με τον κ. Πρωθυπουργό;

22.08.201 

(άρθρο προς δημοσίευση στην εφημερίδα Le Monde)

Ο ελληνικός λαός σε κατάσταση σύγχυσης και βαθιάς απόγνωσης παρακολουθεί τις αδιανόητες κινήσεις του πρωθυπουργού του. Με το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους ψηφοφόρους ένα βροντερό ΟΧΙ, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο, στις διαπραγματεύσεις του με την ΕΕ. Υποσχέθηκε, όχι μόνο την οριστική κατάργηση των μνημονίων, που εξαθλίωσαν την Ελλάδα τα πέντε τελευταία χρόνια, αλλά και μια αναγεννημένη Ευρώπη απαλλαγμένη από τις ιδεολογικές της εμμονές για λιτότητα. 

Το μεγαλειώδες, ωστόσο, ΟΧΙ, του 62% του ελληνικού λαού, που τόλμησε να επιλέξει αριστερή κυβέρνηση, αλλά και να αμφισβητήσει  την ορθότητα  των μνημονίων, φαίνεται ότι εξόργισε το ευρωπαϊκό ιερατείο. Και αντί της αναμενόμενης ελάφρυνσης των απάνθρωπων, αλλά και παντελώς αναποτελεσματικών μνημονιακών μέτρων, η Τρόϊκα αποφάσισε να επιβάλλει στο λιλιπούτειο κράτος-μέλος της ένα τρίτο μνημόνιο με όρους ακόμη σκληρότερους των δύο πρώτων, ως χαριστική του βολή.

Η πρώτη συνέπεια της επιβολής αυτής της τερατώδους συμφωνίας, θα  είναι η άνοδος του χρέους σε 201% του ΑΕΠ από 173%  που είναι σήμερα. Ακολούθησε η θεαματική μεταστροφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κατά 180 μοίρες, από την  προηγουμένη επαναστατική ατμόσφαιρα του «σκισίματος των μνημονίων», της «εθνικής κυριαρχίας», της κατηγορηματικής «άρνησης της λιτότητας».  

Παράλληλα, κρίθηκε απαραίτητη μια μορφή κυβερνητικής και κομματικής «εθνοκάθαρσης», με την αποβολή εκείνων των μελών, που παρέμειναν συνεπείς στις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ και που αρνήθηκαν  να ασπαστούν ευρωλατρεία. 

Ο κ. Τσίπρας, στη συνέχεια, ουδόλως αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει στους συμπατριώτες του την ακατανόητη αυτή συμπεριφορά του, αλλά αντιθέτως έσπευσε να παραιτηθεί και να ορίσει τη διενέργεια πρόωρων βουλευτικών εκλογών, για τις 20 Σεπτεμβρίου. Αυτή τη φορά ο κ. Τσίπρας απαιτεί από τον ελληνικό λαό την ακύρωση του βροντερού ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου, από ένα ισχυρό ΝΑΙ, που θα νομιμοποιεί το γενοκτονικό περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου, παρότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος μπορεί να μεταβληθεί μόνον με νέο δημοψήφισμα.

Η αντιδημοκρατική αυτή συμπεριφορά πρωθυπουργού, και μάλιστα της πρώτης αριστερής ελληνικής  κυβέρνησης ήταν φυσικό να πυροδοτήσει υποθέσεις για πραξικόπημα, για προδοσία και για συνωμοσίες, που εξυφάνθηκαν  στην πλάτη του ελληνικού λαού. Πέρα, όμως, από αυτές, το βέβαιο είναι ότι το σκηνικό που επικρατεί τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, είναι σαφέστατα ένα θέατρο του παράλογου, όπου καμία σκέψη με αφετηρία την κοινή λογική μπορεί να έχει θέση.

Καθώς το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου στρεφόταν σαφέστατα εναντίον των μνημονίων, με έμμεση προτροπή για ρήξη με τους δανειστές, αν επέμεναν στην καταστρεπτική πολιτική τους, ο πρωθυπουργός όφειλε να έχει  μεριμνήσει για την συνέχεια αυτού του ΟΧΙ και εκτός ευρωζώνης.

Και ειδικότερα:

- Να έχει εκπονήσει ένα σοβαρό Plan B΄, για μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα, και όχι να ανακοινώνονται εκ των υστέρων ευτράπελες όντως κατηγορίες για δήθεν προδοσία όσων (αν πράγματι αυτοί υπήρξαν) μερίμνησαν να προετοιμάσουν ένα τέτοιο σχέδιο. 

- Να είχε, από μήνες πριν, προχωρήσει στην εξασφάλιση στοιχειώδους ρευστότητας των τραπεζών, και βεβαιότατα να είχε έγκαιρα επιβάλλει περιορισμούς, κυρίως, για την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό.

Έστω και αν δεχθούμε, ότι οι σοβαρότατες αυτές ενέργειες ή παραλείψεις, θα μπορούσαν να συγχωρηθούν, εξαιτίας της απειρίας της νέας αριστερής κυβέρνησης, υπάρχουν κάποιες άλλες που είναι, όντως, ασυγχώρητες.  

Πρόκειται για την απόφαση του κ.Τσίπρα, την οποίαν, άλλωστε, και εξήγγειλε εκ των προτέρων, να προσφέρει βωμούς και εστίες, ως αντάλλαγμα της παραμονής μας στο ευρώ. Πρόκειται για τον απόλυτο, όσο και επιπόλαιο τρόπο, με τον οποίον η κυβέρνηση αντιμετώπισε και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την οπωσδήποτε αναπότρεπτη επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα.  

Κυβερνητικοί, σε αρμονική συγχορδία με το διευθυντήριο της ΕΕ και με την ισχυρή πρώην αντιπολίτευση που πρόσφατα μεταμφιέστηκε σε συμπολίτευση, ισχυρίζονται ότι «η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφή». Αλλά, όμως, δεν εξηγούν με ποιες ακριβώς μεθόδους μέτρησης κατέληξαν στο συμπέρασμα μεγαλύτερης καταστροφής από τη νέα δραχμή, σε σύγκριση με αυτήν των μνημονίων.

Διότι, δεν μπορεί, σοβαρά, πια να δικαιολογηθεί η όποια αμφιβολία ότι με τα μνημόνια οδεύουμε σε πλήρη εξαφάνιση, εθνική, οικονομική, δημογραφική. 

Πρόκειται, πράγματι, για μια ιδιότυπη μορφή γενοκτονίας, καθώς υποχρεωνόμαστε να ξεπουλήσουμε το βιός μας, να προχωρήσουμε σε ουσιαστική κατάργηση  του δημόσιου τομέα, αφού προηγουμένως τον εξαθλιώσουμε, να πετάξουμε αλύπητα στους πέντε δρόμους, όσους χρωστούν την πρώτη τους κατοικία, να  επιτρέψουμε  στους εργοδότες να απολύουν μαζικά το εργατικό τους δυναμικό, να εξαθλιώσουμε μισθωτούς και συνταξιούχους, να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος προστασίας στην αγορά εργασίας, να παραιτηθούμε από κάθε μορφή εθνικής κυριαρχίας και εθνικής υπερηφάνειας, υιοθετώντας για το μέλλον μας το αποικιακό καθεστώς χρέους. Η επιστροφή σε μια νέα δραχμή, ασφαλώς, δεν θα είναι ανώδυνη, αλλά είναι η μοναδική λύση που υπόσχεται έξοδο από το αδιέξοδο.

Ο κ. Τσίπρας μπορεί, τελικά, να κερδίσει ή να χάσει τις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Η πρώτη αριστερή ελληνική κυβέρνηση θα έχει ευλογήσει τη συνέχιση της επιβολής μιας στραγγαλιστικής χρηματιστηριακής δικτατορίας, σε κράτος-μέλος της ΕΕ. Θέτοντας σε άμεσο και σοβαρό  κίνδυνο την κοινωνική του ειρήνη, και όχι μόνον. Διότι, το ανοσιούργημα αυτό θα προκαλέσει, αναπόφευκτα, δυσμενέστατες συνέπειες στο σύνολο της Ευρώπης, αλλά και της υφηλίου. Η μόνη, συνεπώς, βραχυχρόνια και προς το παρόν, δυστυχώς, ουτοπική ευχή είναι να αποτραπεί η υλοποίηση της εγκληματικής αυτής συμφωνίας, και στη συνέχεια να στηρίξουμε όλοι μαζί μια επιστροφή στη δική μας Ελλάδα και στη δική μας Ευρώπη.