Η γυναίκα που δίνει
βοήθεια κι αγάπη σ' όσους τη χρειάζονται
H ΡΟΔΙΑΚΗ
Ημερομηνία 03/09/15
Γράφει: Pοδούλα Λουλουδάκη
Δεν υπάρχουν λόγια να πεις, μόνο πολλά θαυμαστικά γι αυτή τη
γυναίκα που τρέχει για τους άλλους, που ζητάει για να δώσει, που αγκομαχάει το
αυτοκινητάκι της φορτωμένο πότε με νερά, πότε με ψωμί, πότε μ΄ ένα στρώμα που
πρέπει να παραδώσει σ΄ ένα σπίτι-ένα τραπέζι και καρέκλες φόρτωνε το βράδυ που
της τηλεφώνησα, να το πάει στα τρία ορφανά της κοπέλας που σκοτώθηκε προχθές!
Ήταν η συζήτηση για τους πρόσφυγες στο δημοτικό συμβούλιο όταν
είπε ο δήμαρχος "και τρεις φορές να πάω εκεί την ημέρα την κ. Σοφία θα τη
βρω"... Κι αφού τους πάει τα πρωινά θα ξεκινήσει για τους επόμενους
που έχουν ανάγκη, θα περάσει από τους ανθρώπους που δίνουν, που την καλούν
γιατί υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι μόνο που εγώ πιστεύω ότι συχνά δεν είναι
αυτοί που νομίζουμε!
Αχ, η κυρία Σοφία Μανιά... Μέχρι οι Νιγηριανοί στο Φαληράκι
"μαμά Σοφία..." τη λένε, τους άκουσα...
Μας είστε τόσο γνώριμη, κι όμως ξέρουμε λίγα πράγματα για εσάς
κ. Σοφία! Πείτε μου περισσότερα για εσάς, για την οικογένειά σας...
Είμαι από τις Καλυθιές. Ήμασταν δύο αδελφές. Μεγάλωσα σε μια
δοτική οικογένεια, η μητέρα μου ζύμωνε το Σάββατο ψωμί και εμείς την Κυριακή
δεν είχαμε. Έφτιαχνε κουλούρια, κι εμείς δεν προλαβαίναμε να δοκιμάσουμε. Σ΄
αυτό το σπίτι μεγάλωσα, μ΄ αυτό το πρότυπο. Μεγαλώσαμε με τη μητέρα μας
γιατί ο πατέρας μας έφυγε μετανάστης στη Γαλλία και μετά στη
Γερμανία. Η μητέρα μας η Ζωγραφία πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια από την
επάρατο. Μεγαλώνοντας κάναμε η κάθε μια την οικογένειά της. Η αδελφή
μου στην πορεία αρρώστησε από σκλήρυνση κατά πλάκας. Τριάντα χρονών
ήταν. Πέρασε το Γολγοθά της αυτή και η οικογένειά της. Την έχασα πριν ένα χρόνο,
στα 52 της. Ήταν τυχερή στην ατυχία της, είχε ένα υπέροχο σύζυγο που δεν έφυγε
στιγμή από δίπλα της. Δέχτηκε πολύ αγάπη.
Όμως κι εσείς θα πρέπει να δεχτήκατε, αλλιώς πως θα μπορούσατε
να φέρεστε έτσι!
Εγώ περισσότερο έδινα αγάπη. Ήθελα να είναι ευτυχισμένοι οι γύρω
μου, κι αυτό μ΄ έκανε κι εμένα χαρούμενη. Το 1980 είχα
κι εγώ ένα ατύχημα στη ζωή μου, έχασα το παιδί μου σε τροχαίο.
Έφυγα τότε από τη Ρόδο, πήγα κι έμεινα στην Αθήνα. Δεν το άντεχα να είμαι στο
περιβάλλον που μεγάλωσε εκείνο. Γύρισα μετά από 10 χρόνια. Στην Αθήνα
ξεκίνησα να μπαίνω σε εθελοντικές ομάδες. Τη δεκαετία του ΄80 ήταν λίγοι οι άστεγοι
και μπορούσαμε να βοηθήσουμε περισσότερο. Όταν ξαναγύρισα ήθελα να φτιάξω ένα
μαγαζί στο οποίο θα μπορούσαν να έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα, το
the second hand. Με στενοχωρούσε που έβλεπα πράγματα χρήσιμα μέσα στους κάδους,
πράγματα που πολλοί τα στερούνταν.
Το μαγαζί αυτό έχει βοηθήσει πολύ κόσμο!
Το διατηρώ εδώ και έξη χρόνια στο Φαληράκι. Έρχεται πολύς κόσμος
εκεί να φέρει, ν΄ ανταλλάξει... Άλλοι φέρνουν δικά τους πράγματα και
παίρνουν άλλα που τους χρειάζονται, άλλοι θέλουν να πουλήσουν για οικονομική
βοήθεια. Κάθε μήνα όταν γεμίσει το μαγαζί κάνω τα δωρεάν
"παζάρια αγάπης", που τα λέω εγώ. Σε διαφορετικές
εκκλησίες, συνήθως Κυριακές, χαρίζουμε ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, ηλεκτρικά
είδη, γυαλικά, τα πάντα. Είναι πολύς κόσμος που έρχεται εκεί και φέρνει
τα δικά του πράγματα και τα μοιράζει, κι είναι καλό να το κάνουν αυτό οι ίδιοι
που τα φέρνουν και να μπαίνουν στη διαδικασία.
Πώς ξεκινάει η μέρα σας και πώς συνεχίζει;
Η μέρα μου ξεκινά από τις έξι το πρωί. Ξεκινώ από
τους φούρνους. Πηγαίνω και μου δίνουν το ψωμί που τους περίσσεψε από την
προηγούμενη μέρα και το δίνω σε οικογένειες που το χρειάζονται. Οι φούρνοι που
πηγαίνω κάθε μέρα είναι οι "Αρχαγγελίτισσες Ρόδου", οι
"Απολλωνιάτισσες" ο φούρνος της Παστίδας και το αρτοποιείο
"Μαλακάκη" στο Μήδεια. Μου δίνουν κι άλλοι φούρνοι όταν έχουν, μου
τηλεφωνούν και πάω. Σε καθημερινή βάση πηγαίνω και στις
"Γλυκοεπιλογές" στ΄ Αφάντου στον κ. Λευτέρη ο οποίος κάθε μέρα μου
δίνει 10 κουτιά γλυκά, τούρτες, πάστες, τα πάντα και τα πηγαίνω σε οικογένειες.
Τώρα τελευταία προσφέρω τη βοήθειά μου στους πρόσφυγες που εγκατέστησε ο δήμος
στα παλιά σφαγεία. Κάθε πρωί τους πηγαίνω τα πρωινά τους. Περνάω από
επιχειρηματίες και μου δίνουν. Και στη λαϊκή οι άνθρωποι μου
δίνουν ό,τι θέλω κάθε Τετάρτη και Σάββατο. Όποιος θέλει να
αγοράσει πράγματα για τους πρόσφυγες έρχεται μαζί μου, τα αγοράζουμε, πληρώνει
και φεύγει. Τα πηγαίνω τα πρωινά και τα παραδίδω στον κ. Ντίνο Μαντικό, μετά
εγώ έχω άλλα να κάνω. Τα παιδιά όμως που βλέπω τώρα στους πρόσφυγες είναι
τα μοναδικά παιδιά που δεν χαμογελάνε. Είναι αγέλαστα, είναι φοβισμένα. Το να
τους δίνουμε λίγη χαρά είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
Είναι πολλοί αυτοί που προσφέρουν;
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ΒΑΠ Κουγιός γιατί όταν
υπάρχει έλλειψη από νερά μου γεμίζει το φορτηγάκι μου. Προχθές μου
έδωσε 1.500 νερά. Έχω ένα Fiat Doblo, αυτό το καημένο κάθε μέρα
αναστενάζει από το βάρος. Με τα 1.500 νερά έλεγα θα φύγουν οι ρόδες...
Επίσης το καινούργιο εργοστάσιο γάλακτος του Παντελή Κουγιού το
"Απλώς" μας δίνει τα φρέσκα γάλατα, μέρα παρά μέρα
και με βοηθάει πάντα όποτε τον χρειαστώ όπως και ο κ. Βασίλης αλλά δεσμεύομαι,
δεν θέλει να τα λέω, είναι χρυσός άνθρωπος.
Όμως εσείς έχετε και τις οικογένειες, είσαστε και στο ΙΝΚΑ...
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Χρειαστήκαμε τραπέζι και
καρέκλες για μία οικογένεια που έχει τρία ορφανά, μόλις πέθανε η μαμά τους σε
τροχαίο. Επικοινώνησα με τον κ. Παναγιώτη Κολιάδη στον Αρχάγγελο που
έχει μαγαζί επίπλων και μου είπε "Σοφία έλα τώρα να το πάρεις" και
πήγα 9 η ώρα το βράδυ την ώρα που με πήρατε τηλέφωνο κι εσείς και το φόρτωσα.
Είναι κι αυτός ένας από τους επιχειρηματίες που μας στηρίζουν. Κι ευχαριστώ και
το ραδιόφωνο Παλμός γιατί όποτε χρειαστούμε κάτι και το βγάλουμε
στον αέρα αμέσως ο κόσμος ανταποκρίνεται. Για παράδειγμα
χρειάστηκε μια κυρία από τη Σορωνή, που είναι άτομο με ειδικές
ανάγκες ένα ψυγείο για να βάζει τα φάρμακά της και αμέσως
ανταποκρίθηκε η οικογένεια του Σάββα Λουλού από τα Μάσσαρι και μας έδωσε ένα
ολοκαίνουργιο δίπορτο ψυγείο μεγάλο. Πήγα στα Μάσσαρι, το φόρτωσα και το έδωσα
στη Σορωνή. Και δεν έφτανε αυτό φεύγοντας η οικογένεια μας έδωσε και λάδι και
φρούτα να της πάμε.
Όλα αυτά μόνη σας; Ξέρω ότι έχετε κάποιους ανθρώπους που σας
βοηθούν, αλλά κυρίως τρέχετε μόνη σας;
Ναι, και ψυγείο μόνη μου σηκώνω και πλυντήριο σήκωσα. Έχω μάθει
μόνη μου να τρέχω. Από μικρή έχω μάθει στη ζωή μου να τα βγάζω πέρα σε όλα. Για
μένα δεν υπάρχει κάτι που θα μου ζητήσουνε και να μην τους το πάω σε λίγες
ώρες.
Υπάρχουν τελικά καλοί άνθρωποι!
Ο κόσμος αν και στερείται έχει ακόμα ανθρωπιά, δίνει από το
υστέρημά του. Για μένα δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Ο κάθε
άνθρωπος κουβαλάει το σταυρό του, όπως λέω εγώ και όταν χρειαστεί θα βοηθήσει.
Οι άνθρωποι όταν είναι σίγουροι ότι αυτά τα πράγματα από δω θα πάνε εκεί,
δίνουν. Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Γι αυτό και φροντίζω πάντα
αυτός που παίρνει τα πράγματα να επικοινωνεί με το δωρητή για ένα απλό
"ευχαριστώ". Μεγάλο στήριγμα στην προσπάθεια που κάνω είναι ο κ. Νίκος
Νικολαΐδης, ο ξενοδόχος ο οποίος είναι πάντα δίπλα μου σε ό,τι τον χρειαστώ και
σε σοβαρές περιπτώσεις όπου συνάνθρωποί μας έχουν προβλήματα υγείας. Επίσης
θέλω να πω για τον κ. Παναγιωτά που μου δίνει συνέχεια τρόφιμα, κι υπάρχει και
κάποιος άλλος ... Ξέρετε εμείς στέλνουμε βοήθεια όπου μας ζητηθεί στην Ελλάδα
και τις μεταφορές μας τις κάνει δωρεάν το πρακτορείο "Ερμής".
Πάρα πολλές φορές και τις προάλλες μας έστειλε ένα τόνο ρούχα χωρίς να πάρει
μία.
Με όλα αυτά που κάνετε, πώς θέλετε να σας θυμούνται;
Καταρχήν, ήμουνα πάντα καλή με τα παιδιά μου, δεν τα 'χω αγγίξει
ποτέ, είμαι κατά της βίας και της λεκτικής. Κι έτσι μεγάλωσα και τα εγγόνια
μου.
Έχετε χρόνο για τους δικούς σας ανθρώπους όταν τρέχετε συνεχώς
για τους άλλους;
Ναι, υπάρχει λίγος χρόνος. Έρχονται, με βρίσκουν στο μαγαζί και
όταν μ΄ έχουν ανάγκη ξέρουν ότι είμαι δίπλα τους.
Τι είναι τελικά η ζωή κ. Σοφία;
Για μερικούς η ζωή είναι εύκολη, για κάποιους άλλους είναι
δύσκολη. Αυτών των ανθρώπων τη ζωή θέλουμε να κάνουμε λίγο πιο εύκολη.
Κι εσείς δεν είσαστε πλούσια όμως!
Όχι και στο κατάστημα που σας είπα αν έχω εισπράξει
κάτι τρέχω να αγοράσω γάλα, πάνες για τα μωρά, φρουτόκρεμες... Και
σχεδόν κάθε μέρα θέλω 20 ευρώ βενζίνη. Δεν δέχομαι η
βενζίνη μου να μπαίνει από κανένα, θέλω ό,τι κάνω να το κάνω μόνη μου, με την
αξία μου όπως λέω εγώ. Θέλω όμως να πω ένα ευχαριστώ για όλους τους ανθρώπους
που στέκονται δίπλα μου και με βοηθούν.
Τώρα φεύγοντας από δω πού θα πάτε;
Θα πάω πάνω στους Αγίους Αποστόλους σε μια οικογένεια με πέντε
παιδιά. Το τελευταίο μωράκι τους γεννήθηκε προχθές. Τους πήγα κρεβάτι,
καρεκλάκι φαγητού, βραστήρα για μπιμπερό, ρούχα για όλα τα παιδιά, παιχνίδια
και σήμερα θα τους πάω τα ρούχα και τα παπούτσια που μου παρήγγειλε η μητέρα.
Κι έχω και συνέχεια. Μετά με παίρνουν τηλέφωνα διάφορα καταστήματα πριν
κλείσουν για να πάω να πάρω ό,τι τους έχει περισσέψει. "Σοφία, σου έχω
αυτά, πέρασε να τα πάρεις...". Πάω και στο τελευταίο χωριό της Ρόδου, απ΄
όπου κι αν με πάρουν.
Τι θα λέγατε στους ανθρώπους που δεν είναι τόσο
ευαισθητοποιημένοι, που από απλή αμέλεια δεν δίνουν;
Στις αποθήκες χαλάνε τα πράγματα. Μένουν και χαλάνε και στο
τέλος θα τα πετάξουνε. Να τις αδειάσουν, κάποιοι τα χρειάζονται. Σε λίγο θα
μοιράσουμε σχολικά είδη, τσάντες, παπούτσια, για τα παιδιά, να με πάρουν
τηλέφωνο όσοι θέλουν. Το τηλέφωνό μου είναι το: 6948460375. Τις γιορτές οι
άνθρωποι πετάνε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τα δέντρα τους. Εγώ γυρνάω
τους κάδους και τα μαζεύω. Φέτος έχω 25 δέντρα να μοιράσω και πολλά στολίδια.
Μάλιστα αυτά τα είδη τ΄ αφήνουν έξω από τους κάδους, είναι καθαρά, ευτυχώς που
τ΄ αφήνουν έξω αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου