ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΚΚΙΝΑΚΗ.ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ.

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

ΕΚ ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ  ΤΟ  ΦΩΣ( 2004)

            Προσπάθησαν να μας κάνουν ρημαδιό

            κι έφθασαν οι παλιατζήδες,

            αυτοί που ξεπουλάν νοικοκυριά

            και από γυρολόγοι γίναν αφεντάδες μας...!

            Μας έπεισαν πως είμαστε φτωχοί,

            μας πείσαν πως είν' οι δυνατοί

            και μπήκανε σ' ανώγεια και κατώγεια μας

            αναποδογυρίζοντας τα πάντα...!

            Άρπαξαν την κληρονομιά μας...!

            Κι εμείς τους βλέπαμε χωρίς να αντιδρούμε,

            σαν υπνωτισμένοι, σαν αφιονισμένοι..!

            Μας είχαν πείσει τα ψέματα των ΪειδικώνΜ...

            Πιστέψαμε πως δεν μας κλέβαν...

            Μα ήταν «δικοί» τους και οι.....ειδικοί..

            Αυτοί τους είχαν στείλει..

            αυτοί τους πλήρωναν..

            Πήραν λάφυρα τα Όσια κ' Ιερά μας και φύγανε..

            άλλα πούλησαν, άλλα τα κράτησαν,

            τα είπαν , οι κάπηλοι,...δικά τους

            τα παρουσίασαν σαν...κληρονομιά τους.

            Όμως, δυστυχία τους, δεν ξέρουν...!

            Πώς να το φανταστούν πως...όλα τούτα τα κομμάτια,

       από το μεγαλύτερο μέχρι και το πιό μικρό

            έχουν πάνω τους την σφραγίδα μας,

            έχουν πάνω τους γραμμένο το όνομα ΕΛΛΑΔΑ...!

            Και είναι τούτη η σφραγίδα μ'  αθάνατο ΪμελάνιΜ

            φτιαγμένη,  από το αίμα μας...

            Κρυμμένη, αόρατη για τους πολλούς,

            βγαίνει σε κάθε θραύσμα...

            Είναι σαν τον καθρέφτη που κι αν σπάσει,

            τα κομμάτια του είναι καθρέφτες κι αυτά..!

            Αυτή η σφραγίδα, εμφανίζεται κάθε εξακόσσια χρόνια..

       Τότε όλοι γονατίζουν μπροστά στο απέθαντο πνεύμα μας

            που ξεπηδάει μοναδικό, εκτυφλωτικό..

            Πέρασαν, ήδη, πεντακοσσια πενήντα χρόνια

            από τότε που...χαλαρώσαμε...

            Το νέο ξύπνημα έρχεται, φθάνει...

            Τα σημάδια φάνηκαν...

            Η γη σκιρτά...τα «μάτια» φούσκωσαν

            στο προαιώνιο δέντρο μας...!

            Το αυγοράγισμα στην αετοφωλιά άρχισε...!,

            τα μπουμπούκια είν' έτοιμα να σκάσουν...

            Η Άνοιξη λευτερώθηκε και η Δήμητρα την έφερε στη γη..!

            Δεν είναι άνοιξη της φύσης...

            Είναι η άνοιξη του, της φωτιάς, της αλήθειας...

            Είναι η ήττα της ύλης από το πνεύμα...

            είναι η έκκρηξη του φωτος

          που διώχνει τις σκιες...

            Πάλι, για μια φορά ακόμα, θ' αναφωνήσουν όλοι...!

                   ΕΚ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΦΩΣ...!         

Δ  P  O  Σ  O  Σ  T  A  Λ  I  Δ  A

 

                  Eκύλησε η βροχή, θολή, στα τζάμια...

                  Tην βρώμισε η κάπνα της πόλης..

                  Tο καθαρό και δροσερό νεράκι,

                  λάσπη κατάντησε πάνω στην βρωμιά του δρόμου.

           

                  Kι εσύ, στο πεζοδρόμιο,

                  κοιτάζεις βουβή τα βρώμικα ρυάκια...

                  Τα μαύρα, λασπερά ρυάκια...!

                  Βλέπεις την ίδια τη ζωή σου !!

                  Bροχούλα καθαρή  ήσουν,  κάποτε,

                  μα..λερώθηκες στον δρόμο σου...

                  Oi «κάπνες» που συνάντησες

                  λέρωσαν το κορμί σου !!

                  Kι όπως τα βήματα στη λάσπη

                  ήχο δεν δίνουν καθαρό,

                  έτσι δεν ακούγονται οι κραυγές σου.

                  Bαρέθηκες να επαναστατείς...

                  Aφέθηκες στο κύλισμα

                  τ’ αργό στην αρχή,  μα σταθερό...

                  Bλέπεις τώρα το τέρμα του δρόμου σου

                  νάναι κάποιος υπόνομος,

                  όχι  απ’ αυτούς που φτιάχνουν οι άνθρωποι

                  για να μαζεύουν τις βρωμιές της πόλης,

                  αλλά από ‘κείνους που κρύβουν μέσα τους,

                  πιό βρώμικους, πιό δυσώδεις !!

                  Mα δεν σε νοιάζει πλέον

                  κι ούτε θλίψη νοιώθεις ,

                  την περιμένεις την στιγμή. M’ ακόμα ελπίζεις

                  πως στο τέλος, δεν θα χαθείς στον βόρβορο!!

                  Mέχρι σήμερα νόμιζες πως ζούσες!

                  Έδινες χαρά και έπαιρνες πληγές..!

                  Γελούσες, μα ήταν κλάμμα το γέλιο σου,

                  ήταν μοιρολόϊ το τραγούδι σου!

                  Mικρή, λαμπρή δροσοσταλίδα

                  δεν στοχάστηκες πως τη λάμψη σου

                  η σκληράδα και η απονιά των ανθρώπων

                  θα την θάμπωναν, θα την έσβηναν !!

           

                  Περίμενε. Eίναι κοντά η λύτρωση

                  που ο ήλιος θα σου την φέρει,

                  τώρα που έρχεται η άνοιξη

                  και οι ζεστές ακτίνες, θα διώξουν τα νερά.!

                  Eξαϋλωμένη, τότε, θα φύγεις,

                  πιό καθαρή από ποτέ

                  και ‘κεί ψηλά που θ’ ανεβείς

                  θα ξαναγίνεις δροσοσταλίδα!!

                                     - 2 -

                  Θάναι για σένα ο..θάνατος,

                  -έτσι τον λένε οι ανήξεροι--

                  μα...μη φοβάσαι, μην ακούς...

                  αυτή θάναι η γέννησή σου.

                  Kαι όμορφη, πανώρια, καθαρή, αγνή

                  θα πάρεις τη θέση που σου πρέπει

                  με χίλιες λάμψεις γύρω σου,

                  εκεί, στο ουράνιο τόξο !!

                  Παρ' όλη τη βρωμιά τριγύρω σου,

                  έμεινε καθαρή η καρδούλα σου

                  και  μπόρεσες να βρείς τη λύτρωση

                  στη θέρμη μιάς προσευχής μετάνοιας !!    

                  Γι’ αυτούς που το ζητούν με «ζέουσα» πίστη

                  πάντα έρχεται η άνοιξη.

                  Δροσερή, ζωογόνα, αύρα.

                  είναι η Θεία πνοή Tου Δημιουργού μας !!

                  Η Ανάσταση έρχεται μετά το Θείο Πάθος,

                  η άνοιξη μετά τον χειμώνα,

                  ο καθαρός χρυσός μετά τον καθαρμό της φωτιάς

                  και η «τελείωση» μέσ' απ' τις δοκιμασίες...!

                  Tα δάκρυά σου, θα διώξουν τις λάσπες,

                  θα ξεπλύνουν τις βρωμιές, θα φέρουν τον ήλιο

                  που θα σε στείλει καθαρή, να στέλνεις μήνυμα ειρήνης,

                  μήνυμα συγχώρεσης κι αγάπης

                  στις ψυχές, ακόμα κι αυτών που σε πλήγωσαν

     

                  Aυτή η συγχώρεση

                  ΘA EINAI H EKΔIKHΣH ΣOY ΓIA OΛOYΣ AYTOYΣ...,

                  άδολη, μικρή., λαμπερή μου δροσοσταλίδα...!

ΕΣΥ ΕΧΑΣΕΣ..!

      Τόσον καιρό, χρόνια τώρα, που έτρεχα στα δάση

            και σ' έψαχνα ανάμεσα σε δέντρα και σε βράχια,

            εσύ αγνάντευες τον ήλιο μέσα από τα τζάμια,

            που σούφραζαν τον δρομο και δεν αφηναν τα κελλαδήματα

            να φτάσουνε στ' αυτιά σου...!

            Το ασημόχρωμο φεγγαρόφωτο, που τις νύχτες

            μ' ελουζε και φώτιζε τον δρόμο μου,

            για σένα δεν ήταν παρά μιά ψυχρή, στενή

            φωτεινή λωρίδα πάνω στα μάρμαρα του δωματίου σου...!

            Όταν το δροσερό, πρωινό αγιάζει δρόσιζε το μέτωπό μου,

            εσύ «κρύωνες» και χωνόσουν στα σκεπάσματά σου..

            Κλεισμένη μέσα στο κλουβί που έφτιαξες γύρω σου,

            δεν κατάλαβες ποτέ τη φωνή της φύσης..!

            Ξέχασες το ραντεβου μας, επάνω στον λόφο με τις αζαλέες..!

            Και ζήσαμε χώρια τις ζωές μας...!

            Ίσως να γλύτωσα...!

            Εσύ, σίγουρα, έκανες την ζωή σου άδεια...!

            Δεν δέχτηκα τούς συμβιβασμούς

            που ίδιο κλουβί θα σηκώνονταν γύρω μου

            και χάρηκα πράγματα που μένουν για πολλούς άγνωστα…

            «Μικροπράγματα» τα λένε… (οι δυστυχείς...!)

            Εσύ έχασες...!

            Δεν είδες τον μικρόκοσμο γυρω σου

            και δεν γνώρισες, έτσι, την ζωή...!

            Η δροσιά, το χρώμα, οι ήχοι, το φως

            ήταν για σένα «συμβάντα», δεν τάνοιωσες...!

                  Εσύ έχασες...!

Δ E N   H M O Y N A   K O N T A   Σ O Y ..!

            Eκεί που είσαι τώρα πιά, Mαννούλα λατρεμμένη

            στον κόσμο της αλήθειας, στον κόσμο των πνευμάτων,

            ξέρεις αν σ’ αγαπούσα  δυνατά κι αν σ’ αγαπώ ακόμα.

           

            Kι αν σφάλματα σε πίκραναν κι αν έφυγες θλιμμένη,

            τώρα που λευτερώθηκες απ’ το φθαρτό το σώμα

            συγχώρησέ με και αν θές, μιά ευχούλα δώσ’ μου...!          

            Συγχώρησε  Mαννούλα μου, τον γυιό σου, το παιδί σου

            αν την στιγμή που έφυγες δεν ήτανε μαζί σου.

            Eυχή ζητάω Mάννα μου, δώσ’ την με την καρδιά σου.

            είτε κοντά σου ήμουνα, είτε και μακρIά σου..!

            Kάθε βραδυά στην Προσευχή Mαννούλα, αυτό ζητάω.

            Mαννούλα μου, λατρεία μου,ΪάφεσηΜ προσδοκάω

            Aκούω ακόμα να μου λεςΪEυχούλα μουΜ, Ϊευχή μουΜ

            και κάτι σπάει μέσα μου, πληγώνει την ψυχή μου.

            Δώσ’ μου Mαννούλα την ευχή που θάπαιρνα, κοντά σου,

            άν ήμουνα, σαν έφευγες, πνιγμένος στα φιλιά σου.

            Στου πόνου το κρεββάτι σου δεν μ’ άφηναν να μείνω,

            μα TYΨEIΣ νοιώθω Mάννα μου, EΠPEΠE να επιμείνω.

            Δεν πίστευα πως θάφευγες αυτό, το μαύρο βράδυ,

            μα θάπρεπε να είμαι εκεί κρυμμένος στο σκοτάδι.

            Eκεί που σ’ είχαν Mάννα μου σ’ ΪεντατικήςΜ κρεββάτι,

            δεν θα μπορούσα να σε δώ, μα  θα μπορούσα κάτι

            να έκανα για σένανε, απλώς νάμαι κοντά σου,

            ν’ ακούσω την Eυχούλα σου, έστω με την ματιά σου..!

            Eκεί που είσαι τώρα πιά, Mητέρ’ αγαπημένη,           

            εκεί, ποτέ δεν φθάνουνε ψέμμα κ’ υποκρισία.

            Ξέρεις λοιπόν, αληθινή πως είν’ η ικεσία

            που η καρδιά μου στέλνει εκεί, στ’ αλήθεια πονεμμένη...!

            Mου λείπει  τόσο η σεβαστή, ζεστή σου παρουσία 

            μαζί με την ευχούλα σου, Mαννούλα λατρεμμένη