Στα παιδικά μας χρόνια η πρώτη επαφή με τον πηλό ήταν τα καμίνια στη Βαλύρα των συνεταίρων Σταυριανόπουλου-Λιοντήρη, των αδελφών Τσάμη και στη Λάμπαινα τα καμίνια του Δικαίου και Μιχαλόπουλου. Εκεί δουλεύαμε και βγάζαμε το χαρτζιλίκι μας.Αργότερα στην Αθήνα στο μαρμαράδικο στο Μαρούσι, των συνεταίρων Μανικόπουλου-Κουνάδη, δούλεψα με το ναξιώτη Νίκο Γλίνη μέχρι να πάω φαντάρος να υπηρετήσω τη θητεία μου.Οι περισσότερες πολυκατοικίες στη λεωφόρο Συγγρού ήταν κατασκευές της εταιρείας των συνεταίρων Μανικόπουλου-Κουνάδη και το Σάββατο με το πέρας της δουλειάς έπεφτε το ζεστό χρήμα.
Γι' αυτό και επικράτησε το: Σαββάτο νάναι μάστορα κι' ας είναι εξήντα ώρες.
Τα χρόνια πέρασαν, η ζωή έχει γυρίσματα και τα πλακάκια της τότε εποχής επανήλθαν με προέλευση από Ιταλία.Τότε τα πλακάκια ήταν χυτά με αργιάνι διαφορετικού χρώματος σε κάθε καλούπι του πλακακιού, ενώ τώρα είναι πολύ στενότερα και λιγότερα ανθεκτικά. Η μόδα επανήλθε και τώρα χρησιμοποιούνται τα πλακάκια της εποχής πριν 100 χρόνια.
Ένας καλός επαγγελματίας μαρμαροτεχνίτης από το χωριό μας ήταν ο Παναγιώτης Αδαμόπουλος, που άφησε τη σφραγίδα του με τα έργα που έχει.
Απολαύστε σχέδια, χρώματα, ντεκόρ, που φωτογράφισα σε εκθέσεις στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου