ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΒΑΛΥΡΑΣ

 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Το περιεχόμενο της δουλειάς ενός εκπαιδευτικού είναι η δύσκολη ,αλλά και υπέροχη διαδικασία διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός παιδιού. Αυτό γίνεται με μια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή, που εδράζεται σε μια αέναη προσπάθεια- με συνεχείς αναθεωρήσεις-να κατακτήσεις  τον καλλίτερο τρόπο διοχέτευσης της γνώσης.

Η εικόνα μιας τάξης με δεκάδες λαμπερά μάτια να σε κοιτάζουν με ποικίλα συναισθήματα, δεν πληρώνονται με τίποτα. Συναισθήματα που εναλλάσσονται με πλήρη προσήλωση, μέχρι την αδιαφορία, από τη λατρεία μέχρι την απόρριψη. Όταν ο δάσκαλος μπαίνει στην τάξη πρέπει να έχει το κίνητρο της αγάπης, για το λειτούργημα που επιτελεί. Αν δεν το έχει καλλίτερα να αλλάξει επάγγελμα.

Εκτός από τη διδασκαλία έχει να παίξει και πολλούς άλλους ρόλους. Γίνεται εξομολογητής, σύμβουλος, ακροατής των πιο απόκρυφων σκέψεων των μαθητών του. Τα νιάτα  όμως έχουν μια όμορφη σκληράδα, δεν ανέχονται να είσαι αδιάφορος, κουρασμένος, να μην ξέρεις να απαντήσεις σε μια ερωτησή τους. Έτσι μπορείς να δεχτείς ειρωνείες ,ακόμη και προσβολές. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι ένα μίγμα αυστηρότητας και αντοχής. Η ποιότητα αυτού του μίγματος σε κάνει αποδεκτό μέσα στην τάξη.

Τι ονομάζουμε ισότητα ευκαιριών; Ισότητα στην ευφυία και την ικανότητα αφομοίωσης της γνώσης; Ισότητα στην αναλυτική και συνθετική ικανότητα του ατόμου; Ισότητα  σε ένα εργατικό και δραστήριο άτομο και ένα οκνηρό και τεμπέλικο; Ισότητα σε έναν υπεύθυνο και έναν ανεύθυνο πολίτη;. Όχι βέβαια. Αυτά δεν έχουν σχέση με την ταξική τοποθέτηση, αλλά καθορίζονται και από το DNA, που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας. Οι ουτοπιστικές αντιλήψεις περί ισότητας των ευκαιριών έχουν ιδεολογικές αφετηρίες, που όπου και αν εφαρμόστηκαν, δημιούργησαν μια ισότητα φτώχειας ,μιζέριας και στασιμότητας. Όπου δεν υπάρχει συναγωνισμός της κοινωνίας ,δεν υπάρχει πρόοδος, αρκεί αυτός ο συναγωνισμός να είναι υγιής, να μην μετέρχεται άνομων μέσων και να υπάρχει ο ελεγκτικός μηχανισμός του κράτους.

«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!!…

Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,

 o πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει»,

μας κανοναρχεί ο αθάνατος Κωστής Παλαμάς, στο αφιερωμένο «στον δάσκαλο» ποίημά του. Σμίλη κρατά ο δάσκαλος, την σμίλη του λόγου και της διδασκαλίας, και λαξεύει και «ζωγραφίζει» στις άπλαστες ψυχές των μαθητών του, τα τιμαλφή, την ανοξείδωτη προίκα των προγόνων. Και τι ψυχές!! Την ευωδία του παραδείσου…

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ