Ο όχι και τόσον ‘Πανάρετος” και η Μαυροφορούσα Υπεραγία Θεοτόκος της Βαλύρας
Αφιερωμένο σε εκείνους που σεβάστηκαν και προστάτευσαν τα ιερά και όσια του τόπου μας.
Κατά τα σκοτεινά χρόνια της δεκαετίας του 1980 , περίοδο λεηλασίας των ιερών εικόνων της Μεσσηνίας από τους μητροπολιτικούς ναούς και τα ξωκκλήσια των χωριών της Μεσσηνίας, ιδίως της Βαλύρας, σατανικός νους ήταν ο ακατονόμαστος Μητροπολίτης Μεσσηνίας και πρωτοπαλίκαρο ο όχι και τόσον ‘Πανάρετος” ,μοναχός του Βουλκάνου ,με έναν οδηγό κι ένα μικρό φορτηγό .Περιφέρονταν από χωριό σε χωριό, με τις ευλογίες του Δεσπότη, και συνέλεγαν όλες τις παλιές εικόνες, δήθεν για συντήρηση και τοποθέτηση στο Μουσείο στη Καλαμάτα, όπως θυμούνται οι κάτοικοι των χωριών της Μεσσηνίας. Ο νέος τότε μοναχός “Πανάρετος”, χωρίς διάκριση, πειθήνιο όργανο της μεγαλύτερης μαφίας που γνώρισε ποτέ η Μεσσηνία στον εκκλησιαστικό χώρο, όργωσε ,χειρότερα από τον Ιμπραήμ, πολλά ιερά εκκλησάκια στα χωριά και τους αφαίρεσε τον θείο στόλο τους, επιστρέφοντας με θησαυρούς προς αξιολόγηση στη Μονή του Βουλκάνου, όπου ανενόχλητος ο “δεινός ιεράρχης”, με στόχο την ανακαίνιση και συντήρηση των Μονών και των ναών, είχε καταντήσει τον οίκο της Παναγιάς οίκο εμπορίου.
Πού πήγαν οι ιερές εικόνες, που δεν είχαν προνοήσει οι ιερείς τοπικά να καταγραφούν ως εκκλησιαστική περιουσία, ώστε κανένας να μην μπορεί να τις αφαιρέσει;
Αυτό παραμένει ακόμη άγνωστο, γιατί ήταν πάρα πολλές για να χωρέσουν μέσα σε ένα μόνο μουσείο, αλλά ο χρόνος, με τη βοήθεια της Παναγιάς μας , θα μας το φανερώσει.
Ο εν λόγω “Πανάρετος” γεννήθηκε το 1951 και εκάρη μοναχός το 1979 στην Ιερά Μονή Βουλκάνου από το Μητροπολίτη Μεσσηνίας . Υπό του ιδίου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος το 1980, αρχιμανδρίτης το 1987 και πνευματικός-εξομολόγος το 1992. Διετέλεσε Καθηγούμενος της ως άνω Ιεράς Μονής από το 1980 έως το 2007, οπότε παραιτήθηκε. Διορίστηκε εφημέριος της ενορίας Αγίου Γεωργίου Πετραλώνων Ιθώμης από το 1981 μέχρι το 2011, όπου και παραιτήθηκε από την ενεργό εφημεριακή υπηρεσία για λόγους υγείας . “Προόδευσε” αρκετά, αφού ποτέ δεν απογοήτευσε τον κερασφόρο δαίμονα, το αρπακτικό που κοίμισε κυριολεκτικά τους πάντες, προκειμένου να διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην εκκλησιαστική ιστορία της Μεσσηνίας, όπως να αφαιρέσει την ζωντανή εικόνα της Παναγίας της Βαλύρας, την ασημένια εικόνα από το εικονοστάσι της εισόδου του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου. Η Παναγία σε αυτή την εικόνα επιτελούσε έργο ασύλληπτης θείας παρέμβασης, φυτεύοντας θεία στάχυα στη γη των φτωχών και ταπεινών ανθρώπων, που την προσκυνούσαν με ευλάβεια ,και θερίζοντας στον ουρανό.
Η Παναγιά, στα παιδιά της Βαλύρας που ευλόγησε , φύτεψε ένα θείο στάχυ. Αυτό για να καταστεί κατανοητό, είναι ότι μας έδωσε τον Υιό της τον Μονογενή , τον θείο Λόγο, να μεγαλώσουμε μαζί του και να φωτίζει τη πορεία μας. Υπάρχει μεγάλη πνευματική σύνδεση του καθενός μας μαζί της και άμεση πρόσβαση επικοινωνίας. Όταν η Παναγία μας κρίνει ότι πρέπει να ενημερωθούμε, εμφανίζεται ζωντανά, χωρίς να κοιμόμαστε, μας μιλάει κανονικά με ανοιχτούς τους οφθαλμούς ,αλλά και στα ενύπνια μας. Ζωντανό παράδειγμα είναι ο παπά Κώστας Μελισσουργός ,ιερέας στην ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, τον οποίο η Παναγία τραβούσε τη νύχτα, στην παιδική του ηλικία , τον πήγαινε στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου και τον καθοδηγούσε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Είναι πολλές οι μαρτυρίες στη Βαλύρα για τη δράση της Παναγίας μας και η βοήθεια την οποία παρείχε διαρκώς και αμετάκλητα, από το 1829 ,που χτίστηκε ο ιερός ναός του Αγίου Αθανασίου και τοποθετήθηκε στην είσοδο, επάνω στο σκαλιστό εικονοστάσι της.
Κι αν σήμερα με λύπη καρδίας συντάσσω αυτό το κείμενο, είναι γιατί η ίδια η Θεοτόκος, η οποία στέκει μαυροφορούσα, με λαμπρό πρόσωπο , εμπρός από την παλιά κλειστή είσοδο του ναού, γυρεύει την εικόνα της για να συνεχίσει να επιτελεί το έργο της. Κτυπά η Παναγιά ένα κούφιο φίδι επάνω στο παγκάρι του Αγίου Αθανασίου, κτυπά το χρήμα του Μαμωνά και λέγει:
-Να μην πηγαίνετε με αυτόν τον κούφιο. Να φιλάτε την εικόνα και δείχνει την εικόνα της, όπως ήταν παλιά, δεξιά στην είσοδο του ναού. Όπως ήταν εκείνα τα ευλογημένα χρόνια που την φιλούσαμε, εισερχόμενοι στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, μας ευλογούσε, διάβαζε τον νου και τη καρδιά μας, και ερχόταν το βράδυ στα σπίτια μας για να μας συμπαρασταθεί στις ασθένειες και στις δυσκολίες μας, να μας βοηθήσει να ορθώσουμε το ανάστημα μας μέσα στη φτώχεια και την αμάθεια και να εξελιχθούμε χριστιανικά.
Οι λεηλασίες είναι πολλές, και η βεβήλωση τεράστια. Σε μία πρόσφατη μελέτη μου για τη θεολογία της εικόνας της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας, διαπίστωσα ότι λείπουν από τον διάκοσμο στο στέμμα έξι πολύτιμοι λίθοι. Ποιος τόλμησε ειλικρινά να βεβηλώσει το θείο ύψος της Υπεραγίας Θεοτόκου;
Ο “Πανάρετος” απεβίωσε το 2019 και πήγε να συναντήσει τον δαίμονα της επιλογής του.
Η εικόνα της Παναγίας της Βαλύρας μάς στέλνει μηνύματα να πάμε να την βρούμε. Το ίδιο και ο Άγιος Νικόλαος της Βαλύρας, που είναι τόσο παλιός που ακόμη και ο Πουκεβίλ τον αναφέρει στις περιηγήσεις του, ο οποίος πλέον θυμίζει ένα λαμπρό κενοτάφιο, μετά την επέλαση των βαρβάρων.
Για να αντιληφθούμε τη δύναμη της Παναγίας μας ,θα δανειστώ την ιστορία της εικόνας της Παναγίας Γοργοϋπηκόου, για να διαπιστώσουμε πώς δρα το θείον και πώς αποκαλύφθηκε η Θεοτόκος με όλη της τη μεγαλοπρέπεια.
Γοργοϋπήκοος καλείται η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου , η οποία βρίσκεται στην ιερά Μονή του Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.
Εξωτερικά ,στη πρόσθια πλευρά της τραπεζαρίας της Μονής ήταν ζωγραφισμένη ,πριν από αμνημόνευτα χρόνια, μία εικόνα της Παναγίας, από την εποχή του αγίου Νεοφύτου, όταν κτίστηκε η Μονή ,τον 11ο αιώνα. Η εικόνα, με τη θεία χάρη, δεν διεφθάρη με την πάροδο των ετών. Μπροστά από τη θαυματουργή εικόνα ήταν η διάβαση που πήγαιναν οι πατέρες στη τραπεζαρία, αλλά ο τραπεζάρης Νείλος διέβαινε συχνά, μέρα και νύχτα, όπως απαιτούσε το διακόνημα του. Κατά το σωτήριον έτος 1664, διερχόμενος ο τραπεζάρης με μία αναμμένη δάδα μπροστά από την εικόνα της Θεοτόκου ,άκουσε το εξής:
-Άλλοτε να μη διέλθης εντεύθεν με δαδία, καπνίζων την εμήν εικόνα.
Εκείνος, πιστεύοντας ότι κάποιος μοναχός τον πειράζει, δεν έδωσε σημασία, γιατί δεν κατάλαβε ότι η φωνή προερχόταν από την εικόνα. Πέρασαν αρκετές μέρες και δεν άλλαξε τη συνήθειά του, ώσπου η Παναγία του μίλησε για δεύτερη φορά και του είπε:
-Ω μοναχέ αμόναχε, έως πότε ανευλαβώς και ατίμως καπνίζεις την εμήν μορφήν; Και αμέσως τυφλώθηκε.
Ο δυστυχής κατανόησε ότι δίκαια τυφλώθηκε, όταν θυμήθηκε και την προηγούμενη φωνή που είχε ακούσει. Τον βρήκαν οι αδελφοί μοναχοί ακουμπισμένο στο έδαφος, μπροστά από την εικόνα, μη μπορώντας να τους δει, το επόμενο πρωί. Φόβος και τρόμος κατέλαβε τους πάντες, κρέμασαν ακοίμητη καντήλα μπροστά στην Παναγία και κάθε βράδυ ο τραπεζάρης θύμιαζε. Ο δε μοναχός Νείλος καθόταν συνέχεια δίπλα στην εικόνα, προσευχόταν μέρα και νύχτα και θερμοπαρακαλούσε την Υπεραγία Θεοτόκο να τον συγχωρήσει και να ξαναβρεί το φως του. Μετά από πάροδο μερικών ημερών, η Παναγία του μίλησε για τρίτη φορά από την εικόνα και του είπε:
-Ω, μοναχέ, εισηκούσθη η δέησίς σου προς με και έσο συγκεχωρημένος και βλέπων ως και πρότερον. Ανάγγειλον δε και εις τους λοιπούς ενασκουμένους πατέρας και αδελφούς σου, ότι εγώ είμαι η Μήτηρ του Θεού Λόγου και μετά Θεόν της ιεράς ταύτης Μονής των Αρχαγγέλων σκέπη και βοήθεια και κραταιά προστασία, προνοουμένη υπέρ αυτής ως υπέρμαχος Κυβερνήτις, και εις το εξής οι μοναχοί ας καταφεύγωσι προς με δια κάθε ανάγκην αυτών και γοργώς θέλω εισακούσει αυτών και πάντων των μετ΄ευλαβείας κταφευγόντων εις εμέ ορθοδόξων χριστιανών, ότι Γοργοϋπήκοος καλούμαι.
Αναστατώθηκε τότε ολόκληρο το Άγιον Όρος. Οι μοναχοί έβλεπαν τον τυφλωθέντα και ομματωθέντα μοναχό, προσκυνούσαν την Υπεραγία Θεοτόκο με παρακλήσεις, θυμιάματα και αναμμένες λαμπάδες και θαύμαζαν το μεγαλείο της θείας Χάριτος. Απομόνωσαν αρχικά τον χώρο που βλέπει δυτικά και δεν ήταν ευρύχωρος, και στη συνέχεια ανήγειραν, πλαγίως προς τα δεξιά της εικόνας, περικαλή ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοϋπηκόου. Εκεί στέκει ακοίμητος φρουρός ένας ιερομόναχος, ο πιο ευλαβής από τους πατέρες, δόκιμος, ο οποίος ονομάζεται Προσμονάριος. Βρίσκεται συνέχεια κοντά στην Αγία εικόνα και ψάλλει κατά τον εσπερινό και το πρωί παρακλήσεις. Παράλληλα, ευπρεπίζει τον χώρο και ανάβει τις καντήλες της Υπεραγίας Θεοτόκου.
“Όσες δε ιάσεις και εξαίσια θαύματα εποίησε και ποιεί καθημερινά, είναι αδύνατον να καταγραφούν. Απείρους θαυματουργίας δια παντός και προς πάντας, τους μετ΄ευλαβείας προς αυτή καταφεύγοντας ορθοδόξους χριστιανούς γοργώς και ταχέως ποιεί” (Βίκτωρ Ματθαίου Μοναχός, Μέγας Συναξαριστής, 1955, σελ. 32-36).
Ο, τι κι αν πω για την Παναγία της Βαλύρας, κινδυνεύει να θεωρηθεί μυθοπλασία. Μόνο με βαθιά πίστη στον Θεό μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το έργο που επιτελούσε η αγία εικόνα της Θεοτόκου, εντός της εισόδου του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου.
Το μόνο που εύχομαι είναι να βρεθεί σύντομα η εικόνα της Παναγιάς της Βαλυριώτισσας και να επιστρέψει στην έδρα της, στο Μέγα Πανεπιστήμιο του Θεού, τον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου . Όποιοι έχετε σχετικές πληροφορίες για αντίστοιχες λεηλασίες στα χωριά σας, ή έχετε κάποια φωτογραφία με την εικόνα της Παναγίας της Βαλύρας στην είσοδο του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου πριν το 1979, παρακαλώ όπως τη μοιραστείτε μαζί μας. Σας ευχαριστούμε.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
25/7/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου