5.ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 1834

 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

 ΕΠΕΤΕΙΑΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΟΣ

_Η Κοινότητα Άριος και ο Δήμος Καλαμάτας διοργανώνουν την Παρασκευή 30-07-2021 και ώρα 19:30 Επετειακή Εκδήλωση

"ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ"

των Αριτών Ηρώων Οπλαρχηγών της Ελληνικής Επανάστασης 1821

ΤΖΑΜΑΛΗ Αναστάση, ΚΑΒΔΑ Αθανάσιου, ΤΣΙΤΟΥΡΑ Νικήτα και λοιπών Αριτών Αγωνιστών, στο Ηρώο ΤΖΑΜΑΛΗ Αναστάση που βρίσκεται πλησίον της εκκλησίας Αγ. Τριάδος στον Άρι.

_Η Κοινότητα Άριος διοργανώνει το Σάββατο 31-07-2021 και ώρα 20:00 Εκδήλωση Ομιλία-Παρουσίαση με θέμα:

"Τα γεγονότα στην Μεσσηνία, που συγκλόνισαν την Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1834",

με Κεντρικό Ομιλητή, τον Μεσσήνιο Εκπαιδευτικό και Ιστορικό Ερευνητή Κο. Γιάννης Λύρας

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον προαύλιο χώρο το κτηρίου του "Αγροτικού Συνεταιρισμού" στον Άρι.

Χορηγοί της εκδήλωσης: Νερά "Ανδανία" και "Αφοί Λάμπου"

Την 31 Ιουλίου 1834 εξέδωσε δύο διακηρύξεις, σε δημόσια συνέλευση, από τις οποίες η πρώτη, που υπογράφεται από έντεκα επαναστάτες, απευθυνόταν στον Ελληνικό Λαό και, αφού του γνωστοποιούσε τους βασικούς σκοπούς της Επανάστασης, που ήταν η αποφυλάκιση των καταδικασμένων σε θάνατο στρατηγών Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα, η παραχώρηση Συντάγματος και η απαλλαγή των πολιτών από την καταπιεστική διοίκηση και τη βαρειά φορολογία, ανέφερε ότι «ο Λαός της Επαρχίας Τριφυλίας, αγα­νακτισμένος και απελπισμένος από τις καταχρήσεις των Διοικητικών και Δικαστικών Αρχών, μη δυνάμενος πλέον να υποφέρει τα υπερβολικά βάρη και τον παράνομο τρόπο της εισπράξεως του περί αποδεκατώσεως φόρου, παραδειγματιζόμενος από την παράνομον και αυθαίρετον σύλληψιν και φυλάκισιν των συμπατριωτών ημών και φοβού­μενοι καθ' εκάστην περί της ασφάλειας της προσωπικής του ελευθε­ρίας, με αγανάκτησιν μας δε μαθόντες τον επηρεασμόν και την παράνομον επέμβασιν της εξουσίας εις το εν Ναυπλία  δικαστήριον, υπό του οποίου άνθρωποι προσφιλέστατοι εις την πατρίδα δια υποθετικά και ανύπαρκτα εγκλήματα κατεδικάσθησαν εις την εσχάτην τιμωρίαν, απεφασίσαμεν να ανακτήσωμεν τα πολιτικά μας δίκαια δια της δυνά­μεως, του μόνου και τελευταίου μέσου προς εδραίωσιν του καταπιε­ζομένου λαού. Επί τούτου λαβόντες τα όπλα εις τας χείρας, συνελάβαμε τας διοικητικάς και λοιπάς Αρχάς τας εν τη πόλει της Κυπαρισ­σίας, συνεννοούμενοι κατά τούτο και με τας πλησιεστέρας επαρχίας, επί σκοπώ του να ζητήσωμεν επιμόνως την ανόρθωσιν των δικαίων η­μών και προέτρεπε τους πληρεξουσίους της «πατριωτικής επιτρο­πής» Τριφυλίας να προωθήσουν τη συνταγματική μοναρχία.

Η δεύτε­ρη απευθυνόταν προς τον Όθωνα και υπογραφόταν από 71 έγκριτους πολίτες όλων των τμημάτων της Επαρχίας Τριφυλίας και του Τμήμα­τος Ζούρτσας της Επαρχίας Ολυμπίας. Με τη διακήρυξη αυτή, που ή­ταν εκτενέστερη της πρώτης και ταυτόλογη σε ορισμένα σημεία της, γνωστοποιούσαν στον Όθωνα τους άθλιους κυβερνητικούς μηχανι­σμούς που καταδυνάστευαν το λαό, την οικονομική εξαθλίωση των α­γροτών, στην οποία τους οδήγησαν εγκάθετοι φιλοκαθεστωτικοί, οι ο­ποίοι ήσαν απόντες από τους Εθνικούς Αγώνες, τις καταχρήσεις της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας και του υπενθύμιζαν τη σκευ­ωρία που εξύφαναν κατά των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα «πρόσωπα φιλύποπτα και ελεγχόμενα από τη συνείδηση των παρανομιών τους... και δικαστές από την πλέον αξευτελισμένη τάξη των ανθρώπων», έ­χοντας υπόψη τους τις τραγικές φιγούρες των επίορκων δικαστών Δ. Βούλγαρη, Δ. Σούτζου και Φ. Φραγκούλη, οι οποίοι αποτέλεσαν την πλειοψηφία του Δικαστηρίου του Ναυπλίου, που απάγγειλαν τη θανα­τική καταδίκη των δοξασμένων Στρατηγών και απελευθερωτών του Έθνους από την Οθωμανική τυραννία.

Αναφερόμενοι δε στην οικονο­μική εξαθλίωση των αγροτών έγραφαν ότι «νεοφανή ή πρόσωπα διαπιστευθέντα την διαχείρισιν του οικονομικού κλάδου, εστοχάσθηκαν να συστήσωσι τον εαυτόν των, απογυμνούντες τον κτηματίαν και τον γεωργόν. Όσοι γεωργοί έμειναν εις την διάκρισιν των ενοικιαστών της αποδεκατώσεως, δεν συνάζουν από το προϊόν των ιδρωτών των, ούτε τους οποίους έσπειραν καρπούς. Το σχέδιον της εισπράξεως των δεκάτων δια κανόνος των υπό του ενοικιστού εκλεγομένων δεμα­τίων, υστερεί τον γεωργόν από το ήμισυ των καρπών του λόγου τρι­πλού δεκάτου και το υπόλοιπον του μένει δια να πλήρωση θεριστικά, αλωνιστικά, σπόρους και λοιπά». Και κατέληγαν ότι ο λαός «κατατρεχόμενος υπό τοιούτων και τηλικούτων δεινών της επαρχίας ταύτης, δεν είχε άλλα μέσα να προστατεύση εαυτόν και την από το ιερόν πρό­σωπον της Υμετέρας Μεγαλειότητος,εκπορευομένη δικαιοσύνην, ει­μή το να διεγερθή κατά των οργάνων της αδικίας...». Την αμείλικτη ό­μως πραγματικότητα της οικονομικής εξαθλίωσης του λαού την παρουσιάζουν ανάγλυφη δύο στίχοι από το δημοτικό τραγούδι που ανα­φέρεται στο Γιαννάκη Γκρίτζαλη «...ξήντα παράδες το σφαχτό, δύο γρόσσια το μοσχάρι και τρία γρόσια τ' άλογο, ποιος θε να υποφέ­ρει;...»

Μόλις πληροφορήθηκαν στο Ναύπλιο τα γεγονότα της Κυπαρισ­σίας, η Κυβέρνηση έσπευσε να επωφεληθεί και να συνδέσει την "ανταρσία" με τους φυλακισμένους Στρατηγούς, Γι’  αυτό υπογράφτηκαν δύο Διατάγματα και με το πρώτο παρείχετο στη φρουρά του Παλαμηδίου, η εξουσιοδότηση να εκτελέσει τον Κολοκοτρώνη και τον Πλα­πούτα αν γινόντουσαν "ύποπτες κινήσεις" γύρω από το Παλαμήδι και με το δεύτερο να πράξει το ίδιο εάν ο Γκρίτζαλης "προχωρήσει ολίγον εμπρός" προς την κατεύθυνση του Ναυπλίου. Ο Ιων. Σπηλιωτόπουλος όμως που είχε την ευθύνη της φυλάξεως των Στρατηγών, δεν επέ­τρεψε την υλοποίηση των ολέθριων σχεδίων του Κωλέτη και των πα­τρώνων του Βαυαρών, που δεν μπορούσαν να χωνέψουν τη μετατρο­πή της θανατικής καταδίκης τους και διασφάλισε τη ζωή τους και την τιμή του Έθνους. 

Τα παραπάνω 2 διατάγματα περιγράφονται στο ΦΕΚ 28^Α του 1834 και το πρώτο περιέχει 16 άρθρα

6. Στη Δ΄Εθνοσυνέλευση στο Άργος 11/6/1832 και στο Ναύπλιο 9-13/7/1832 και 14/7-20/8/1832 επικύρωνε με το Β’ ψήφισμα στις 27/7/1832 την εκλογή του Βαυαρού πρίγκιπα Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδος με την έγκριση των τριών προστάτιδων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Πρόεδρος της συνέλευσης ήταν ο Πανούτσος Νοταράς και αντιπρόεδρος ο Αλεξ. Μαυροκορδάτος.

Με την άφιξη του Όθωνα οι βαυαροί που ήρθαν μαζί του στην Ελλάδα, καταδυνάστευαν τους Έλληνες με αποτέλεσμα να γίνουν πολλά επαναστατικά κινήματα και οι εμφύλιοι του 1834, 1848 και 1862.

Επί Καποδίστρια οι 3 προστάτες δυνάμεις επιδίωκαν ποια από τις 3 θα επικρατήσει, στην Ελλάδα, δεν εγγυήθηκαν δάνειο στον Καποδίστρια, και αργότερα το έδωσαν επί Όθωνα, χωρίς να ερωτηθεί η Ελλάδα. Το δάνειο του 1833 ήταν 64 εκατομμύρια δραχμές με 94%, προκαταβολή έμειναν καθαρά 57 εκατομμύρια. Από αυτά τα 33 δόθηκαν για τοκοχρεολύσια του δανείου των 2.800.000 του 1824, που δαπανήθηκε στον εμφύλιο και σκοτώθηκε ο γιός του Κολοκοτρώνη Πάνος, και έμειναν 24. Τα 12.531.000 ξοδεύτηκαν στην εξαγορά της νοτιοδυτικής Ελλάδος, και 2.228.000 ξοδεύτηκαν για την απόσβεση προκαταβολών του Καποδίστρια. Έμειναν 9.098.000 τα οποία απορροφήθηκαν από την αντιβασιλεία, για εξοδά της, που ήταν περιττά και γελοία. 

Αναλυτικά παρακάτω βλέπουμε τα ποσά πως κατανέμονται:

1. Οδοιπορικά μελών βαυαρική αντιβασιλείας 422.207,20

2. Οδοιπορικά διοικητικού προσωπικού 163.545,20

3. Μισθοί μελών αντιβασιλείας 1.409.000,00

4. Μεταφορά στρατευμάτων που συνόδεψαν τον Οθωνα 1.656.703,28

5. Στρατολογία και μεταφορά του σώματος των βαυαρών εθελοντών3.330.171

6. Αγορά στρατιωτικού υλικού 910.607,00

7. Βασιλική νομισματοποίηση 459.728,52

Αυτό το δάνειο μέχρι το 1925 είχε αποσβεσθεί ελάχιστα. Τώρα συζητάμε για κούρεμα και νέο δάνειο και την πληρώνουν πάντοτε οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, χωρίς να δοθούν στην Ελλάδα οι πολεμικές αποζημιώσεις, από τους Γερμανούς.

Σ’ αυτά βοήθησαν και πολλοί ρουσφετολόγοι πολιτικοί που δημιούργησαν τη γνωστή «καμαρίλα». Ο Βαυαρός ταγματάρχης Μαξιμιλιανός Φέδερ έγινε διάσημος όταν αναμείχθηκε στη διανομή των αριστείων των αγωνιστών του 1821, δημιουργώντας πολλά παράπονα στους αγωνιστές.

7. Για να έχουμε μια πραγματική εικόνα της κατάστασης, πρέπει να γνωρίζουμε πως μόνο το 1/6 των Ελλήνων είχε δική του γη και μόνο το 1/4 δικό του ζώο. Όσοι καλλιεργούσαν εθνική γη πλήρωναν ποσοστό 15% ως ενοίκιο για τη γη και επί πλέον ένα 10% ως φόρο της δεκάτης, χωρίς να υπολογίσουμε τις αυθαιρεσίες των εισπρακτόρων. Ο καλλιεργητής έδινε, επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό στον ιδιοκτήτη των ζώων και των εργαλείων καθώς και για τους σπόρους. Τελικά δεν του απέμενε ούτε το 30% της παραγωγής του! Αν, φυσικά, πήγαιναν όλα καλά και δεν πάθαινε σοβαρές ζημιές από τον καιρό και τις αρρώστιες. Είναι χαρακτηριστικός ο στίχος από το δημοτικό τραγούδι της εποχής:

ξήντα παράδες το σφαχτό,
δύο γρόσια το μοσχάρι
και τρία γρόσια τ’ άλογο,
ποιος θε να υποφέρει;…

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι ενέργειες του προτεστάντη Αντιβασιλέα Μάουρερ που ήταν αρμόδιος για τα εκκλησιαστικά, είχαν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις μέσα στην κοινωνία, που είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές, οι οποίες πήραν επικίνδυνες διαστάσεις, φτάνοντας στα όρια του διχασμού και ο Φέδερ αναμίχτηκε στα αριστεία προκαλώντας αντιδράσεις και αντιπάθειες ως προς την απονομή τους

8.      Οι ά­μεσοι αγροτικοί φόροι το 1834 ανήλθαν σε 6,2 εκατομμύρια δραχμές, για να διπλασιαστούν σχεδόν το 1840, ποσά τεράστια για εκείνη την εποχή και έτσι ο πάμπτωχος αγροτικός πληθυσμός της τότε εξ ολο­κλήρου αγροτικής Ελλάδας είχε επιβαρυνθεί με τα υψηλότερα φορο­λογικά ποσοστά της Ευρώπης, παρότι η φοροδοτική του ικανότητα εί­χε φθάσει στο όριο της, ενώ πρόβαλε έντονο και το διατροφικό πρό­βλημα των χιλιάδων προσφύγων, που είχαν συρρεύσει στο ελλαδικό βασίλειο από κάθε γωνιά του υπόδουλου Ελληνισμού. Τους ονόμασαν «βαρβαροκράτες» και ότι ζούσαν καλύτερα στην περίοδο της τουρκοκρατίας .Έτσι στην κοινή συνείδηση των παραγκωνισμένων αγωνιστών ωρίμασαν οι συνθήκες για την ανατροπή της Βαυαροκρατίας με νέα διακυβέρνηση που θα α­πέδιδε δημιουργικό κοινωνικοπολιτικό έργο. Ήλθε δε και η μεθοδευ­μένη καταδίκη σε θάνατο των ηρώων στρατηγών Θεόδωρου Κολοκο­τρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα, για δήθεν συνομωσία προς ανατροπή του καθεστώτος, η πλέον επαχθής ενέργεια της Βαυαροκρατίας, που εξώθησε τα πράγματα στα άκρα και, την τραγική αυτή κατάσταση, α­ποφάσισαν να την ανατρέψουν με την αποκληθείσα ως «Μεσσηνιακή Επανάσταση» οι τιμημένοι στρατηγοί Γιαννάκης Γκρίτζαλης και Μητροπέτροβας και ο σταυραετός του Ασλάναγα Αναστάσιος Τζαμαλής, ακολουθούμενοι και από άλλους φωτισμένους ηγέτες κυρίως των ε­παρχιών Τριφυλίας, Ανδρούσας Μεσσηνίας, Ολυμπίας και Γορτυνίας.

 

Το Βασιλικό Διάταγμα της 20 Μαΐου 1834, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο

αρ. 20 της «Εφημερίδας της Κυβερνήσεως» της 3 Ιουνίου 1834, προέβλεπε:

• Αργυρό αριστείο για τους αξιωματικούς

• Χάλκινο αριστείο για τους υπαξιωματικούς

• Σιδηρούν αριστείο για τους στρατιώτες και ναύτες

Η διάλυση των ατάκτων στρατιωτικών τμημάτων, που έγινε στις 8 Μαρτίου 1833, προκάλεσε πολλά προβλήματα και δυσαρέσκεια στο λαό, ιδιαίτερα σε όσους πολέμησαν και δεν είχαν ιδιόκτητη γη, ούτε γνώριζαν άλλη τέχνη από του πολεμιστή.

Ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιήθηκαν για να ικανοποιήσουν

τους επιζώντες από αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της χώρας,

ήταν και η απονομή αριστείων ή εθνοσήμων ή παρασήμων όπως θα λέγαμε

σήμερα. Θα ήταν μια ανέξοδη ηθική ικανοποίηση για την επιβράβευση των

αγώνων και θυσιών του λαού. Ο  Φέδερ αναμίχτηκε στα αριστεία προκαλώντας αντιδράσεις και αντιπάθειες ως προς την απονομή τους.

 

14. ΦΕΚ 3/10-1-1834: Δγμα της 27^ης Δεκεμβρίου 1833 «Νόμος Περί συστάσεως των Δήμων».

15. ΦΕΚ 11/3-3-1834: «Νόμος περί δημοτικών σχολείων». 

ΦΕΚ 15, 41, 42 1834. Περί γυναικείων μοναστηριών

ΦΕΚ 28 \10-8-1834.ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

16. ΦΕΚ 33\8-9 -1834. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ …..

17.  ΦΕΚ 1\11-11935.ΑΘΩΩΣΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ…….

 

ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΛΙΝΑΡΔΟΥ* ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΗ,ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΔΕΡΩΝ ΕΙΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑ,ΕΤΩΝ 48.ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΙΟΥ. ΕΝ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΗΤΗ 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1839.
Ο αναφερόμενος δήμαρχος, κάτοικος του δήμου τούτου ,δεν υπάρχουν άλλοι δημότες του φέροντος το τοιούτον όνομα και επώνυμο και δεν καταδικάστηκα από το άρθρο 22 του Ποινικού Νόμου .Γεννήθηκα εν Τζεφερεμίνη Μεσσηνίας.
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΕΡΩΝ
ΣΦΑΓΙΔΑ-ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΝΑΡΔΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟΝ ΔΕΡΩΝ
Ο υποφαινόμενος δεν έλειψε από του να συντρέξει απ΄αρχής μέχρι τέλους εις ολας τας μάχας τας γενομένας κατά των Οθωμανών, δια του περί ανεξαρτησίας αγώνος υπό την οδηγία του οπλαρχηγού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΕΦΑΛΑ. Υπηρέτησε με βαθμό λοχαγού. Ανεφέρθην κατά το 1836 με την επι των αριστείων επιτροπήν επισυνάψας τα πιστοποιητικά με την αναφοράν μου, αλλά μέχρι τούδε με απορίαν μου δεν έλαβα το ανήκον αριστείον. Δια τούτο παρακαλείσθε κύριε δήμαρχε να διευθύνεται την παρούσαν οπου δει και να απολαύσω το ως είρηται αριστείον για να φαίνομαι και εγώ ως εις των αγωνιστών της  πατρίδος, υποσημειούμαι ευσεβάστως.
Ο ευπειθέστατος
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΛΙΝΑΡΔΟΣ
* Το πρωτότυπο φωτοαντίγραφο είναι στη διάθεση του οποιουδήποτε ενδιαφερομένου.

4. ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Γεννήθηκε στο Λέζι (Λάμπαινα) είναι πρόγονος της γνωστής οικογένειας Παπαγεωργίου που υπάρχει και στη Βαλύρα (παππούς της μάννας μου).
Ο Θ. Παπαγεωργίου ύστερα από ένορκη βεβαίωση του οπλαρχηγού Εμ. Δαρειώτη πολέμησε επικεφαλής Λαμπεναίων και υπό τον Μητροπέτροβα στην Καρύταινα Βαλτέτσι, Τρίπολι, Άργος, Δερβενάκια, Τρίκορφα, Δραμπάλα. Την εξαίρετη δράση του στον αγώνα του 1821 υπογράφουν οι συγχωριανοί και συμπολεμιστές του. Παν. Καλογερόπουλος, Παν. Κοσμάς, Αναγ. Σταματόπουλος, Γιαν. Θεοφιλόπουλος, Ιωαν. Πουλημενάκος, Χρ. Αργυρόπουλος, Παν. Σταθόπουλος, Ιωαν. Χρονόπουλος.
Στην τελευταία του αίτηση στις 5 Ιούνη 1865 ο Θ. Παπαγεωργίου έγραψε ότι είχε απομείνει «ο πλέον αδικημένος οικογενειάρχης αγωνιστής και τόνιζε ... «Βλέπω σήμερον πολλούς άλλους αγωνιστάς τους οποίους είχα υπό την αδηγίαν μου και λαμβάνουν συντάξεις και βαθμούς, ενώ εγώ έμεινα ο πλέον αδικημένος ... Η μάννα μου είναι το γένος Παπαγεωργίου.

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΗΣ. Ήταν καπετάνιος και επικεφαλής πάνω από 100 αγωνιστών από διάφορα χωριά  της Άνω Μεσσηνίας μεταξύ αυτών και η Βαλύρα.

Επειδή ουδεμίας ηθικής ή άλλης αμοιβής έτυχε μετά την απελευθέρωση, διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε την απονομή του δικαίου, χωρίς να απολαύσει μισθοτροφοδοσία, απώλεσε την περιουσίαν του για τις ανάγκες της Πατρίδας, χωρίς να λάβω μέχρι τούδε ουδεμίαν ανταπόκρισην.

Τα μέλη…..επικυρούται…3-5-1846

ΜΑΡΑΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ. Παρά τα πιστοποιητικά και τις μαρτυρικές καταθέσεις, οι κατά το 1846 επιτροπές δεν απένειμαν καμίαν ηθικήν ή υλική αμοιβήν, στον ηρωικό πεσόντα, αξιωματικό του ιερού αγώνα Κωνσταντίνου Μαράκα, που έπεσε στο Άργος ,κατά του Δράμαλη.

Εκλαμπρότατε προτείνω επειδή είμαι εις μεγάλην  δυστυχίαν και στερούμαι τον επιούσιον άρτον εγώ  και τα αδέλφια μου  ως ορφανά , επειδή και δεν βρίσκω ευκαιρίαν να σας ομιλήσω, δια τούτο σε παρακαλώ να μην με αφήσεις παραπονούμενον.

Εν Αθήναις 1- Ιουλίου 1845  ο ευπειθέστατος Ιωαν. Καρακίτσος.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ 1834

Στο «κατά την Μεσσηνία και Καρύταιναν Έκτακτον Στρατιωτικόν Δικαστήριον» που συνεδρίασε στην Κυπαρισσία στις 15 Σεπτεμβρίου 1834 πρώτος δικάστηκε ο Γιαννάκης Γκρίντζαλης. Ανέλαβε όλη την ευθύνη και όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία κκαταδικάστηκε σε θάνατο. Το 'Εκτακτο Στρατοδικείο που συνεδρίασε στην Κυπαρισσία, καταδίκασε σε θάνατο το Γιαννάκη Γκρίτζαλη. Η ποινή εκτελέστηκε ταχύτατα και πριν περάσουν δυο ώρες από την απόφαση ο Γκρίτζαλης σωριάστηκε νεκρός. Εκτελέστηκε με τυφεκισμό την ίδια ημέρα (19 Σεπτ. 1834) αφού πρόλαβε να πει «Αδίκως πεθαίνω αδέλφια. Αγωνίστηκα για την Ελλάδα γύρεψα τα δίκια των Ελλήνω». Δυο ώρες μετά την εκτελεσή του ένας έφιππος αγγελιοφόρος έφερνεστην Κυπαρισσία το έγγραφο της αμνηστίας. Λέγεται ότι ο Κενέλλος Δελληγιάννης φέρνοντας τη βαρειά ταπείνωση που του είχε κάμει ο Γκριτζαλης στα Ντερβένια ξεγυμνωντάς τον εμπόδισε τον αγγελιοφόρο να μεταφέρει έγκαιρα το έγγραφο της αμνηστίας.

Μεσσηνιακά Νέα φύλλο 1 Δεκέμβριος 1959

Ποίημα Τουριστικός οδηγός Μεσηνίας 1970.

Το στρατοδικείο το αποτελούσαν ο άγγλος Γόρδωνας, Αναστάσιο Λόντο και γ

Γιατράκο.  Μόνο το Γκρίτζαλη και Τζαμαλή όχι πολλούς σε θάνατο, και το θεώρησαν ανόητο κίνημα.

Παπατσώνης σελ 103-4

 

Η έδρα του στρατοδικείου, του οποίου η σύνθεση άλλαξε για να μην είναι «φιλική» προς τους κατηγορούμενους, μεταφέρθηκε στην Πύλο. Πρώτος δικάστηκε ο Μητροπέτροβας, στις 8 Οκτωβρίου. «Λυπάμαι μονάχα που τώρα στα τελευταία μου δεν κατάφερα να ξεπαστρέψω τη λούβα και την ξένη αβδέλα που έκατσε στο σβέρκο του δυστυχισμένου ραγιά και του πίνει το αίμα» είπε στην απολογία του και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε από τον Όθωνα σε ισόβια δεσμά ως «υπέργηρου και ως αγωνισθέντος υπέρ πατρίδος». Το 'Εκτακτο Στρατοδικείο στην Πύλο καταδίκασε σε θάνατο τον Τζαμαλή. Ο Τζαμαλής εκτελέστηκε αμέσως και ήταν μόλις 30 ετών. 

Ο Μάσον αρνήθηκε την επιθυμία του να δει για τελευταία φορά την γυναίκα του και τα παιδιά του και πρόσταξε να τον οδηγήσουν στον τόπο της εκτέλεσης. Αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια λέγοντας πως ήθελε να αντικρύσει το χάρο με ανοικτά μάτια. Έτσι και έγινε. Ήταν 24 Οκτωβρίου 1834.

 Ο Μητροπέτροβας πήρε χάρη λόγω της ηλικίας του.

 

Καταδίκη Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα ΦΕΚ 33Α, 1834

Μεσσηνιακή Επανάσταση ΦΕΚ 28Α, 1834

Αθώωση Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα, ΦΕΚ 1Α, 1835

Ο μοίραρχος Κλέωπας με 40 χωροφύλακες μη τυχόν και τους ξεφύγει ο κακούργος. Ε΄δώ μάσα κρύβονται οπλοφόροι και άρματα. Τι χρειαζόταν λέει στον Κλέωπα τόσο ασκέρι. Έφτανε να μου στείλουν ένα σκύλο μαλλιαρό, από κείνα που κανουν θελήματα με το γράμμα στο στόμα, να πάω στο Ανάπλι, και μ΄ένα φαναράκι να φέγγει και των δυονών μας. Σύναξε όλα τα χαρτιά όσα βρήκε στις κασέλες και τα ντουλάπια, τα τύλιξε και προσεκτικά τα σφράγισε, σίγουρα πως κράταγε πειστήρια αλάθητα, που θα φανέρωναν την προδοσιά του Γέρου. Τον κλείσανε στο Ιτς Καλέ στο Παλαμήδι ,και ο ίδιος έλεγε: Δύο φορέ βαπτίστηκε,τη μια για να γίνει χριστιανός και την άλλη με αίμα για τη λευτεριά της πατρίδας. Λίγο πριν τον κλείσουν ο Αρμανσπρερκ για να τον δοκιμάσει τον ρωτά.

Έχεις πολλούς εχθρούς στρατηγέ;

Έχω πολλούς μα 2 από αυτούς στέκονται χειρότεροι απ’ όλους.

Και ποιοι είναι αυτοί ρώτησε ο προιστάμενος της αντιβασιλείας;

Ο ένας το ονομά μου και ο άλλος οι δουλεψές μου.

Τα μεσάνυκτα της ίδιας νύκτας «ετέθη υπό φύλαξη εντός της οικίας του» ο άλλος μεγάλος προδότης ο Πλαπούτας και τον έκλεισαν σε ξεχωριστό κελλί 8ή 9 Σεπτεμβρίου ,χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον.

Ποίημα Πελοποννησιακής Πρωτοχρονιάς

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1833, έγιναν ο συλλήψεις των ρωσόφιλων οπλαρχηγών: Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Δημήτριου Πλαπούτα,  πρωτοσύγγελου Αμβρόσιου Φραντζή, Νικόλαου Κριεζώτη Ιωάννη Μαμούρη, Τσάμη Καρατάσο, Σπυρομήλιο, οι αδελφοί Αδάμ και Αναγνώστης Παρατσωραίος, Ι. Ρούκης, Γ. Βάγιας, Κίτσος Τζαβέλλας, Αποστολάρας, Κ. Δημητρακόπουλος, Κ. Πελοπίδας, Δ. Χοϊδάς, Γενναίος Κολοκοτρώνης, Θεόδωρος Γρίβας και άλλοι στρατιωτικοί γνωστοί για την αφοσίωσή τους στο καποδιστριακό κόμμα και για τους δεσμούς τους με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τους έφεραν , δεμένους με αλυσίδες,  στο Ναύπλιο, τους πέρασαν από τους δρόμους για να τους διαπομπεύσουν και άλλους  έκλεισαν στο Ιτς Καλέ (Παλαμήδι), και άλλους  φυλάκισαν στο Μπούρτζι.

Οι συλλήψεις έγιναν με μυστικότητα, χωρίς να γνωστοποιηθούν στο υπουργικό συμβούλιο. Η διαταγή της σύλληψης είχε υπογραφτεί μόνο από τους αντιβασιλείς Μάουερ και Άμπελ.

Η δίκη άρχισε στις 30 Απριλίου 1834 και διήρκεσε μέχρι τις 26 Μαΐου του ιδίου έτους. Έγινε στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου και την εισαγγελική έδρα είχε ο σκωτσέζος Εδουάρδος Μάσον,

Οι 44 μάρτυρες κατηγορίας κατέθεσαν στοιχεία που αμφισβητήθηκαν και  οι 115 μάρτυρες υπεράσπισης που εξετάσθηκαν διέψευσαν τις κατηγορίες. Η δίκη κράτησε είκοσι ημέρες.

2. Το κατηγορητήριο
Προσέρχονται και οι δικαστές και καταλαμβάνουν τις έδρες τους. Τελευταίος μπαίνει ο Πρόεδρος Πολυζωίδης. Ο Γραμματέας του δικαστηρίου Ζώτος, πηγαίνει και παίρνει από τον Πρόεδρο το κατηγορητήριο, ξαναπάει στην έδρα του και διαβάζει:

1. Ότι παρακίνησαν το λαό σε εμφύλιο πόλεμο προς κατάργηση του καθεστώτος πολιτεύματος.
2. Ότι παρακίνησαν σε ληστεία «διάφορους αρχιληστές με σκοπό την συνωμοσία και τον εμφύλιο πόλεμο».
3. Ότι συνέταξαν αναφορά ζητώντας την επέμβαση ξένης δύναμης (της Ρωσίας) προς κατάργηση της Υψηλής Αντιβασιλείας.
4. Ότι συνέδραμαν τον κόντε Διονύσιο Ρώμα στο εγκληματικό του σχέδιο περί κατάργησης των δύο μελών της Υψηλής Αντιβασιλείας.

3. ΤΟ ΔΙΑΤΑΚΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΝ ΝΑΥΠΛΙΩ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ.
(Με κενή τη θέση των υπογραφών του Προέδρου Πολυζωΐδου και του δικαστού Τερτσέτη, βιασθέντες δια των λογχών χωροφυλάκων δεν έστερξαν να υπογράψουν  την καταδίκη των ελευθερωτών της Πατρίδος.)
1^ον.  Ο Δ. Πλαπούτας και ο Θ. Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον, ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας, ήτοι των κακουργημάτων των ενδιαλαμβανομένων εις το άρθρον 2 του Εδαφίου Α και Γ του Εγκληματικού Απανθίσματος και εις το άρθρον 2 του από 9/21 Φεβρουαρίου 1833 Β. Διατάγματος, κατά τα αυτά άρθρα, εις τα δικαστικά έξοδα και των μαρτύρων εκ δρχ. 1.047,93, ήτοι χιλίας τεσσαράκοντα επτά και λεπτά ενενήκοντα τρία.
2^ον.  Η παρούσα απόφασης θέλει εκτελεστή εις στην εκτός του Φρουρίου Ναυπλίου πλατείαν.
3^ον. Οι καταδικασθέντες κρίνονται άξιοι της Βασιλικής χάριτος, την οποίαν θέλει ζητήσει επισήμως το Δικαστήριο από την Α.Μ.
4^ον. Αναβάλλεται η εκτέλεσης  της παρούσης αποφάσεως μέχρι της εκβάσεως της περί χάριτος αιτήσεως.
5ον .Ο Επίτροπος της Επικρατείας να εκτελέσει την παρούσα  απόφαση.
6ον . Αντίγραφο αυτής να κοινοποιηθεί στον Επίτροπο της Επικρατείας.
Εξεδόθη και εδημοσιεύθη εν Ναυπλίω την 26ην Μαΐου του χιλιοστού οκτακοσιοστού τριακοστού τετάρτου έτους.
Ο πρόεδρος
…………………. (ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ)
Α. ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
Δ. Κ. ΣΟΥΤΣΟΣ
Φ. ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
……………………(ΤΕΡΤΖΕΤΗΣ)
Ο Γραμματεύς
ΧΡ. ΖΩΤΟΣ

Ο Επίτροπος της Επικρατείας
ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΜΑΣΟΝ

 

Β.Η δίκη των δικαστών Πολυζωίδη και Τσερτσέτη
Ο υπουργός Σχινάς και ο Μάσον δεν είχαν καμία διάθεση να διδαχτούν από το ιστορικό αυτό προηγούμενο και παρέπεμψαν σε δίκη τους έντιμους δικαστές Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, επειδή είχαν αρνηθεί να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη των δυο στρατηγών. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να συκοφαντήσουν τους δυο δικαστές ότι είχαν εξαγοραστεί: «από τον χρυσόν της κολοκοτρωνικής φάρας».

Η νέα δίκη έγινε στο ίδιο τζαμί του Ναυπλίου, «ενώπιον του Εγκληματικού Δικαστηρίου», στις 27 Σεπτεμβρίου 1834. Επίτροπος πάλι ο Μάσον.Το κατηγορητήριο ήταν ότι υπήρξαν Έλληνες προδότες. Αυτή τη φορά όμως είχε να αντιμετωπίσει δυο κατηγορούμενους οι οποίοι ήταν κάτοχοι και της δικαστικής επιστήμης και της τέχνης του λόγου. Οι απολογίες τους αποτέλεσαν δεινό κατηγορητήριο κατά του Μάσσον και κάποια στιγμή ο Τερτσέτης του φώναξε από το εδώλιό του: «Ποιος είσαι εσύ, Επίτροπε ποιος είσαι εσύ που με το πρόσχημα της παιδείας έλαβες από την βασιλεία επάγγελμα τόσον επικίνδυνον δια την τιμήν και την ζωήν των υπηκόων; Ποιος είσαι εσύ που παίζεις με ημάς εις την γην της γεννήσεως μας»; Και στον ίδιο μαχητικό τόνο ο δικαζόμενος δικαστής διακήρυξε ότι δεν είχαν υπογράψει τη θανατική καταδίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, διότι εκτός από το νόμο τους εμπόδιζε και ένα άλλο αίτιο κατά πολύ ανώτερο: Ο Εθνισμός μας!… Ο Εθνισμός μας, ω Επίτροπε, είναι θεμελιωμένος εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευθέντων εις τον αγώνα. Και δεν ήταν θέλημα Θεού ημείς, εις την 26 Μαΐου, να φθάσομεν εις τόσην αναισθησίαν, ώστε να εξαλείψει την λατρείαν του εθνισμού από τα σπλάχνα μας η επωμίδα του Υπουργού.

Από το εδώλιό του ο Τερτσέτης με την απολογία του έδωσε υψηλό δίδαγμα προς εκείνους που καυχιόνταν ότι είχαν έλθει να μας φέρουν τον ανώτερο πολιτισμό τους και αντ’ αυτού μας έδιναν αναίσχυντα μαθήματα βιασμού της δικαιοσύνης. Η μαχητική αυτή απολογία ή μάλλον το αντικατηγορώ του Τερτσέτη, καθώς και του Πολυζωίδη, επηρέασε αποφασιστικά το δικαστήριο που στάθηκε κι αυτό στο ύψος της αποστολής του και αθώωσε πανηγυρικά τους δυο κατηγορούμενους.

Πρόεδρος ήταν ο Σωμάκης και μέλη οι Βάλβης, Κανούσης, Λεονταρίδης και Κριεζής. Το ακροατήριο ζητοκραύγασε την απόφασή τους. Έπειτα ακολούθησαν σκηνές λαϊκού ενθουσιασμού με δάκρυα χαράς και πανηγυρικά επιφωνήματα. Σήκωσαν στους ώμους τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη και περιέφεραν στη μεγάλη πλατεία του Ναυπλίου.

 

Υ\Σ. Υπάρχουν στο διαδίκτυο αρκετές περιγραφές των τριών αυτών γεγονότων που περιγράψαμε, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα σε βίντεο καθώς και καλαίσθητα βιβλία, πολλών εκδοτικών οίκων.

11. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά του, Βιβλίο Γ΄, κεφάλαιο Β΄», ασχολείται με το θέμα της διάλυσης των μοναστηριών, τις ντροπιαστικές καταστάσεις που ακολούθησαν και την πείνα των μοναχών: «Διάλυσαν τα μοναστήρια, συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά (ενν. ιερά) εις το παζάρι, και τα ζωντανά δια δίχως τίποτα. Παίρναν οι τοιούτοι … Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι όπου αφανιστήκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας κι όλα τ’ αναγκαία του πολέμου … Και θυσίασαν οι καϊμένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα».

Οι υποφαινόμενοι  δηλοποιούμεν ότι εδώ εις το χωρίον μας Ασλάναγα, σώζεται του μοναστηρίου  της Παναγίας όπου ονομάζεται του Βουλκάνου, εν μετόχιον ερείπιον, από εβδομήκοντα σχεδόν χρόνων, το οποίον μετόχιον έχει και ξερικά χωράφια χέρσα και άχρηστα,  έκτοτε στρέμματα 20.

Τούτον γνωρίζομεν και δηλοποιούμεν, με όλην την αλήθειαν όθεν και υπογραφόμεθα

15 Ιουλίου 1834 Ασλάναγα

Ο δημογέρων του Ασλάναγα  Δ. Χρυσοβέργης

Οι πρόκριτοι  του άνωθεν χωρίου: Αποστόλης Χαλασοχώρης, Παναγιώτης Χατζής και Θεόδωρος Κον……'