Όταν Θέλει ο Θεός!

  Αφιερωμένο στον Παράκλητο, στον Φύλακα Άγγελό μας

      Οι άνθρωποι ,που πιστεύουν πολύ στον Θεό, χωρίς να έχουν αποδείξεις, είναι ευλογημένοι. Έχουν ανεπτυγμένη τη διαίσθηση και την ενορατική ικανότητα. Στην αρχαιότητα, όσοι έφευγαν από τη ζωή με αυτή τη ικανότητα, λάμβαναν τον δάφνινο στέφανο των Δελφών. Αντίστοιχα, εκείνοι που  είχαν φωτιστεί  στον νου τους και αντιλαμβάνονταν την παρουσία του θείου εντός τους,    αποχωρούσαν από τη ζωή δίκαιοι, με θεία διάκριση, ηθικοί, απηλλαγμένοι από τα εγκόσμια, και  το βραβείο τους ήταν ο χρυσός στέφανος της ελαίας  των Ολυμπίων. Στα κατώτερα επίπεδα, αυτοί που κατόρθωναν να δαμάσουν τις γενετήσιες ορμές τους και να ανέλθουν συνειδητά, σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, δάμαζαν τον λέοντα της Νεμέας και το στεφάνι τους ήταν από σέλινο.  Ανεβαίνοντας προς τα  εμπόδια της απληστίας, λαιμαργίας, φιλαργυρίας και προσκόλλησης στον υλικό κόσμο ,έπρεπε να δαμάσουν τον γάιδαρο της κοιλιάς τους και να  περάσουν στην αντίπερα όχθη, να πλεύσουν προς την νοητική Κόρινθο. Ο στέφανος τους ήταν από πεύκο.

       Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ετοίμασε για τους πρωταθλητές χριστιανούς τον αμαράντινο στέφανο, το υπέρτατο βραβείο της αθανασίας, αλλά ο αγώνας είναι πολύ μεγάλος και οι δόλιες παρεμβάσεις του διαβόλου πολλές. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, αναφέρει 30 σκαλοπάτια που χρειάζεται να ανέβει ο νους και η ψυχή, για να προσεγγίσει τον Πανάγαθο Τριαδικό Θεό μας. Πολύ μεγαλόπνοο, έως ακατόρθωτο έργο, χωρίς τη θεία βοήθεια και παρέμβαση! Αν η ανθρωπότητα έχει   σωθεί μέχρι σήμερα ,είναι γιατί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ανέβηκε στο σταυρό για χάρη μας. Με το φως της θείας δόξης Του,  έφυγαν από τον πρόσκαιρο τούτο βίο ,ως πρωταθλητές ,οι   Άγιοι μας, διαμέσου των αιώνων. Αν  συνειδητοποιήσουμε, ότι  οι κοσμικοί άνθρωποι ,στην πλειονότητα ,δεν έχουν αντιληφθεί ότι κοιμούνται με τον λέοντα της Νεμέας και συνεχίζουν να ονειρεύονται μοναδικές σεξουαλικές εμπειρίες ,για να νιώσουν ευχαρίστηση και ευεξία, θα απογοητευθούμε από την έλλειψη διάκρισης, την αδυναμία του ανθρώπου  να σκεφτεί ορθά, κατά τον Θεό ,και να  κατανοήσει τι πραγματικά του συμβαίνει. Πολλοί επιστήμονες, σοφοί κατά τους ανθρώπους ,είναι μωροί στα μάτια του Θεού. Ο Πανάγαθος Θεός, θέλοντας να  βοηθήσει τον άνθρωπο, παρεμβαίνει διακριτικά και διδακτικά, χωρίς   εμείς, τις περισσότερες φορές, να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία Του και να τον ευγνωμονούμε. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις κοσμικών ανθρώπων ,που ξύπνησαν και επέστρεψαν συνειδητά στον δρόμο της σωτηρίας, της αληθινής ζωής,  γιατί “έτσι ήθελε ο Θεός”!

Στη συνέχεια ,θα περιγράψουμε τρεις χαριτωμένες περιπτώσεις, που ο Θεός  διασκέδασε μαζί μας.

 

α. Ο Θάνος και ο Ανθός

 

      Ο Θάνος ήταν ένας πολύ αξιόλογος γεωλόγος, με σπουδές στο εξωτερικό, πολύ οξυδερκής και μεγαλοφυής επιστήμονας,  ο οποίος εργαζόταν για το Ελληνικό Δημόσιο. Ήταν ένας έντιμος άνθρωπος, κοινωνικά διακριτικός, παράλληλα νωθρός, όσον αφορούσε τη χριστιανική θρησκεία, αν και βαπτισμένος χριστιανός ορθόδοξος. Πίστευε στον Θεό γενικά και αόριστα , δεν είχε πρόβλημα να εκκλησιαστεί, αν πήγαινε και η παρέα του στην εκκλησία. Όδευε προς τα εξήντα χρόνια του, ήταν άγαμος και κατά βάθος μισογύνης. Οι εμπειρίες του, με το αντίθετο φύλο ,ήταν περισσότερο σεξουαλικής ,παρά ερωτικής φύσεως. Η γυναίκα της ζωής του, είχε εδραιωθεί στη φαντασία του, σαν διεθνώς αναγνωρισμένο μοντέλο, απείρου εξωτερικής ομορφιάς , που ήθελε πολύ να συνευρεθεί ,αχαλίνωτα, μαζί του. Ο κακός λογισμός και η αποστέρηση τού έφερναν   στον ύπνο μορφές από διάφορα φωτομοντέλα, που ερωτοτροπούσαν μαζί του. Ο φύλακας άγγελός του, βλέποντας ότι δεν προοδεύει ,του έδωσε κάποτε ένα  διδακτικό όνειρο. Είδε ,ότι οδηγούσε στη παραλιακή οδό προς το Σούνιο, χτύπησε το κινητό του, ήταν μία γυναίκα στο τηλέφωνο, ξεχάστηκε,  άφησε το τιμόνι και έπεσε με το αυτοκίνητο μέσα στη θάλασσα. Καθώς βούλιαζε και πέθαινε, ξύπνησε έντρομος και βρεγμένος, μέχρι το στήθος. Δεν ασχολήθηκε με το όνειρό του, κάπου κάπου το ανέφερε,  κυρίως το άφησε να ξεχαστεί και το απώθησε στο υποσυνείδητο. Είχε πολλή οργή μέσα του, ήθελε να φυλακίσει τις όμορφες του πλανήτη και να τις γονιμοποιήσει. Σε μία εκδρομή επιστημόνων στο Σούνιο , καθώς περπατούσε και θαύμαζε τη φύση, τον έπιασε η μανία να παρακάμψει τις μέλισσες , που  είναι υπεύθυνες για την επικονίαση των φυτών και όρμησε κατά πάνω στα ανθάκια ενός λάβδανου.   Εσείς όμορφες, είπε στα ροδαλά άνθη, ποιον περιμένετε να ξεγελάσετε με τις θηλυκές ορμόνες των μελισσών που φοράτε; Το αρσενικό περιμένετε; Τώρα να δείτε τι θα πάθετε! Εγώ θα σας γονιμοποιήσω ,με τα ίδια μου τα δάχτυλα, και μετέφερε τη γύρη από ανθό σε ανθό.

Η αντίδρασή του ήταν άνευ προηγουμένου. Κάποια άλλη στιγμή, κι ενώ επανέλαβε το παιχνίδι της εκδίκησης αρκετές φορές, τον τσίμπησαν άγριες μέλισσες και πρήστηκε άσχημα το δεξί χέρι του.

Πήγαινε στην εργασία του και δεν μπορούσε να δουλέψει. Περνούσε ο καιρός και το πρήξιμο δεν υποχωρούσε, η φαρμακευτική αγωγή , που ακολουθούσε ,δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα. Μέσα από τη ψυχοθεραπευτική διαδικασία ,συνειδητοποίησε τι του συνέβαινε και άρχισε να αφήνει πίσω του τον σεξουαλικό προσανατολισμό,  καλλιεργώντας τη συναισθηματική ανταπόκριση προς το αντίθετο φύλο. Έγινε πιο ανθρώπινος και ελεήμων. Οι δόλιοι λογισμοί υποχώρησαν και αναζήτησε άλλες εμπειρίες, πνευματικού χαρακτήρα. Παράλληλα, επισκεπτόταν συχνά τη μητέρα του, τη στήριζε συναισθηματικά και  πήγαιναν μαζί στην εκκλησία.

 

β. Ο Φτερωτός  Άγγελος

      Ένας πολύ καλός μαθητής Γυμνασίου, αλλά αρκετά αρνητικός ,όσον αφορούσε τη προσφορά και τη βοήθεια στο σπίτι, επειδή  ο Θεός είδε πόσο ταλαιπωρούσε τη μητέρα του με την ακαταστασία και έλλειψη συνεργασίας, παράλληλα δεν εξελισσόταν φυσιολογικά, άνοιξε τη καρδιά του, με έναν επίγειο άγγελο, ένα από τα πετεινά του ουρανού.  Τον Δεκέμβριο, που πήγαινε στη δευτέρα γυμνασίου, πριν κλείσουν τα σχολεία για τα Χριστούγεννα, καθώς επέστρεφε από το  σχολείο περπατώντας στον περιφερικό του Λυκαβηττού, είδε κάτω από έναν θάμνο ένα μικρό πουλάκι. Πλησίασε για να  το παρατηρήσει καλύτερα  και να  θαυμάσει την εξαίσια ομορφιά του . Έκπληκτος διαπίστωσε ότι εκείνο δεν  κουνιόταν από τη θέση του. Το χάιδεψε κι αυτό στάθηκε και τον κοιτούσε. Κάτι έχεις εσύ σκέφτηκε, το πήρε στο χέρι του και το πήγε στο σπίτι του.  Του έφτιαξε μία φωλιά με ξερά χόρτα, σε μία μεγάλη γλάστρα στη βεράντα ,δίπλα σε  ωραία φυτά, του άφησε νερό και  τριμμένους ψιλά καρπούς για να φάει. Εκείνο δεν αντιδρούσε, παρά μόνο ,όταν το πλησίαζε ο νεαρός, που το αγάπησε πολύ ,  τον κοίταζε  επίμονα. Το   κρατούσε στη παλάμη του και ο φτερωτός άγγελος  δεν ήθελε να κατέβει. Γι αυτό το ακουμπούσε πάνω στα πόδια του , κάθονταν οι δυο τους στο γραφείο , και  εκείνος προετοίμαζε τα μαθήματα του. Ακόμη κι όταν   σηκωνόταν όρθιος, αυτό γαντζωνόταν από το παντελόνι του και πήγαινε μαζί του. Ο νεαρός ήταν ξετρελαμένος με τον θείο φίλο του. Η μόνη του σκέψη ήταν πώς να τον φροντίσει. Αυτό κράτησε για τρεις συνεχείς ημέρες. Κι όταν ο άγγελος του Θεού ,επιτέλεσε το θεάρεστο έργο του, κοιμήθηκε στη φωλιά του και η ψυχούλα του πέταξε στον ουρανό. Ο νεαρός έκλαψε πικρά και είπε, δούλος σου θα ήμουνα, θα έκανα ότι ήθελες, αρκεί να ζούσες και να έμενες μαζί μου. Από τότε έγινε πιο ευαίσθητος και στη πορεία , μεγαλώνοντας, αποδείχτηκε ένας πολύ καλός νοικοκύρης.

γ. Η Πέτρα του Λυκαβηττού

      Μία κοσμική κυρία, που ήταν λαογράφος, σπάνια πήγαινε στην εκκλησία, όχι γιατί ήταν άθεη, αλλά έβρισκε ο διάβολος διάφορα προσχήματα, όπως μια ήταν κουρασμένη, την άλλη άρρωστη, άλλοτε είχε εργασίες να παραδώσει ,και άλλα πολλά. Κάποια περίοδο, έκανε μία μελέτη για τον Λυκαβηττό και πήγαινε εκεί συχνά, βγάζοντας φωτογραφίες. Μια φορά, στα δέντρα μπροστά από μία  ανατολική σπηλιά, βρήκε τοποθετημένη μία ενδιαφέρουσα , παλιά πέτρα και τη φωτογράφισε. Όταν εμφάνισε τη φωτογραφία και την κοιτούσε, αισθανόταν ότι κάτι κρύβει η πέτρα, σαν να ήθελε να της το αποκαλύψει. Άρχισε να ψάχνει στη βιβλιογραφία για τον Λυκαβηττό,αλλά δεν έβρισκε κάτι ιδιαίτερο, σχετικά με τη πέτρα, ώσπου άνοιξε τα άπαντα του Ν. Πολίτη, 1965 ,μήπως βρει κάτι, δεν βρήκε  όμως, που να σχετίζεται άμεσα με τον ΛΥκαβηττό, αλλά, εντελώς   τυχαία, έπεσε το βλέμμα της σε μία ιστορία για το λιοντάρι του  Υμηττού:

“Κάτω από τη βορεινή κορυφή του Υμηττού, στην ανατολική ράχη, είναι μια σπηλιά, που λέγεται η σπηλιά του λιονταριού. Κατοικούσε ένα φοβερό λιοντάρι , που έφερνε μεγάλη καταστροφή γύρω. Από αυτό εμποδίζονταν οι χριστιανοί να πηγαίνουν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι εκεί κοντά, δυτικά από την Κάντζα. Και η εκκλησία έμεινε έρημη και αλειτούργητη πολλά χρόνια. Μια φορά , την παραμονή του αγίου Νικολάου, φάνηκε  ο άγιος σε πολλούς χωριάτες στον ύπνο τους και τους είπε να πάνε το πρωί άφοβα στην εκκλησία. Και πραγματικά πήγαν. Το λιοντάρι, όταν μαζεύτηκαν στην εκκλησία, όρμησε καταπάνω τους να τους φάει. Αλλά μόλις έφτασε μπροστά στην εκκλησία, βγήκε από μέσα ο άγιος ,το χτύπησε δυνατά, και το μαρμάρωσε. Και έτσι μαρμαρωμένο είναι εκεί ως τα τώρα. Η λαογράφος ξανακοίταξε τη φωτογραφία με την πέτρα στον Λυκαβηττό και συνειρμικά ,είπε μέσα της. Σαν μαρμαρωμένος λύκος μου φαίνεσαι εσύ. Ποιος γιορτάζει σήμερα, σκέφτηκε, έχω πολύ καιρό να πάω στην εκκλησία. Εκείνη τη μέρα γιόρταζε ο άγιος Ισίδωρος ,στο Λυκαβηττό. Έκανε τον σταυρό της  και πήγε για να εκκλησιαστεί, βαθύτατα συγκλονισμένη.

 Ο Θεός μαζί σας!