Δρόμους κοφτούς χαράζει απόψε το φεγγάρι
ματώνοντας τη θάλασσα σαν την καρδιά της μάνας
που γλυκοονειρεύεται τύχη για τα παιδιά της
κι όλα τα δώρα του Θεού να πέσουν στην ποδιά της.
Όμως αυτά αλλού κοιτούν κι αλλού μακριά θωρεύουν
σε χώρες και τόπους μακρινούς, άγνωστους και μοιραίους
αψηφώντας τους χτύπους της καρδιάς της μάνας του πατέρα
ωσάν τη νύχτα που ’ρχεται ξεχνώντας την ημέρα.
Γιατί τα χρόνια άλλαξαν συνήθειες και τρόπους
ήρθαν καινούργια ιδανικά, πρότυπα και ιδέες
ότι απλό κι ανθρώπινο χάθηκε μια για πάντα
σαν τα καλά μυρωδικά, το δυόσμο τη λεβάντα.
Κι ενώ το φεγγάρι κάθεται και γλυκοκαμαρώνει
στο κέντρο του Αμβρακικού λίγο έξω από την Άρτα
μεσ’ τα κρυστάλλινα νερά με τις χιλιάδες πόρπες
οι άνθρωποι από κάτω σφάζονται με των ματιών τις λόγχες.
Χωρίς καθόλου να κοιτούν, να νιώθουν να μυρίζουν
της φύσης τα τόσο διαλεχτά ξεχωριστά στολίδια
τον αέρα, το χώμα, το νερό, το πράσινο τα λουλούδια
που κάνουν τη γη να φαίνεται πίνακας μ’ αγγελούδια.
Κανείς αυτή την ομορφιά καθόλου δεν προσέχει
κι ούτε, που γνοιάζεται ποτέ για πάντα αν θα την έχει
τη θεωρεί μοναδική σίγουρη δεδομένη
ωσάν το σπίτι, το γονιό που πάντα περιμένει.
Κι όπως τη μάνα του κανείς πληγώνει και παιδεύει
-ενώ εκείνη λαχταρά κι όλο στοργή του δίνει-
με τόσες πίκρες και καημούς βάσανα και θλίψεις,
έτσι στη φύση φέρεται χωρίς ντροπή και τύψεις.
Τη δηλητηριάζει τη πονά, την σκίζει τη σκοτώνει
με ότι αισχρό και ποταπό «μικρό» και τιποτένιο
χωρίς να σκεφτεί ούτε στιγμή, πως ότι κακό της κάνει
μαζί μ’ αυτή κάποια στιγμή κι εκείνος θα πεθάνει.
Γιατί σ’ ετούτη τη ζωή το μέλλον των ανθρώπων
είναι ανοιχτός λογαριασμός των πράξεων και κόπων
κι αν το γονιό δεν αγαπάς, τη φύση δεν προστατεύεις
τι είναι πολύ πιο άξιο στη ζήση να παλεύεις;
Η μοίρα του Αμβρακικού μοιάζει με του πλανήτη
και σαν αυτού που ξέχασε το ίδιο του το σπίτι
κι αντί για ευχή της μάνας του εισέπραξε κατάρα
κι έγινε η ζωή του κόλαση, συντρίμμια και αντάρα!
Ευαγγελία Τσώλη
Κορωνησία – Άρτης/ 22 – Αυγούστου 2007 / Γαστρονομείο: «Γαρ- Οίδα»
Σμύρνη τριανταφυλλένια
Στα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή
και στο μεγαλείο του προσφυγικού ελληνισμού
Σμαράγδι της Ανατολής
και μούσα στο Αιγαίο
90 χρόνια στην καρδιά
με έκανες να κλαίω!
100 χρόνων δάκρυα
για σένα έχω χύσει
κι ο πόνος που ‘χω στην ψυχή
δεν ημπορεί να σβήσει!
Αρχόντισσα ήσουν και κυρά
της Ιωνίας κόρη ξακουσμένη
με φήμη δόξα κι ομορφιά
από φυλές κι ανθρώπους λατρεμένη!
Το χώμα σου είχε άρωμα
κι η θάλασσά σου μέλι
τον ουρανό σου φώτιζαν
άστρα πολλά κι αγγέλοι!
Απ’ αυτούς, που έρχονταν στη γη
στα χίλια χρόνια μια φορά
φέρνοντας την Ανατολή, δώρο
στη Δύση, στο Νότο, στο Βορρά!
Με ευλογία, προκοπή
με τις ευχές, τα γούρια τα καλά της
κεράσματα από καρδιάς
κι όλα τα δώρα αγκαλιά της!
Να γίνει η Σμύρνη ζηλευτή
πόλη παραμυθένια
που, όποιος τη ζει θα ένοιωθε
σαν να μην έχει έννοια!
Κι έπιασε η ευχή και έδεσε
σαν ρίζα τριανταφυλλιάς
σαν τους καρπούς τις φυλλωσιές
μιας κατακόκκινης μηλιάς!
Που όποιος τη δει μαραίνεται
ζηλεύει και φουντώνει
κι όσο μπορεί το χέρι του
τεντώνει και απλώνει!
Γιατί όπως λέει ο λαός
«Τα δέντρα με καρπούς πετροβολούνε»
Κι όταν καρπίσει η ελιά
την πετσοκόβουν τη μαδούνε!
Έτσι κι αυτή την χτύπησαν
την πόλη, που ήταν παινεμένη
που έφτασε να είναι η χάρη της
σ’ όλη της γης, την οικουμένη!
Δεν την λυπήθηκε κανείς
ούτε εχθροί, ούτε φίλοι
την πάτησαν άγρια στη γη
σαν το γλυκό σταφύλι!
Και βγήκε ο μούστος ο καλός
της προσφυγιάς καμάρι
που ήταν για την Ελλάδα μας
της κάθε μέλισσας θυμάρι!
Τονώθηκε η πατρίδα μας
δυνάμωσε η καρδιά της
κι αγκάλιασε όλο στοργή
τα προσφυγόπουλα παιδιά της!
Ένα είναι το δίδαγμα
από αυτή την Ιστορία:
«Η Ομόνοια νικά τα δύσκολα
φέρνει τα μεγαλεία»
Ευαγγελία Τσώλη
(Βιβλιοθηκονόμος – Ποιήτρια)
Ν. Σμύρνη 14/9/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου