Η Ελιά και το Λάδι

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

ΒΑΛΥΡΑ ΙΘΩΜΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΚ 24002

ΤΗΛ.2724071016

ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ

H ελιά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή των ανθρώπων της Μεσογείου. Από αρχαιοτάτων χρόνων εμφανίζεται στους μύθους, στις παραστάσεις, και στην ιστορία των λαών της. Η ελιά αποτελούσε ανέκαθεν σύμβολο ευημερίας, ειρήνης, γονιμότητας και ευφορίας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι Ολυμπιονίκες κέρδιζαν ένα στεφάνι ελιάς, για να καταλάβουμε πόσο πολύτιμο είναι το δένδρο αυτό για τον άνθρωπο.

Η ελιά, όπως αναφέρει ο μύθος, ήταν το δώρο της θεάς Αθηνάς στους κατοίκους της πόλης της Αθήνας, οι οποίου σε ένδειξη ευγνωμοσύνης έδωσαν το όνομα της θεάς στην πόλης τους. Το δένδρο της ελιάς εμφανίστηκε στην περιοχή της Μεσογείου χιλιάδες χρόνια πριν και από εκεί εξαπλώθηκε στις γύρω χώρες.

Στην Κρήτη, η καλλιέργεια της ελιάς ξεκίνησε γύρω στο 3500 π.χ., ενώ οι αρχαίοι Έλληνες άλειφαν το σώμα τους και τα μαλλιά τους με λάδι ελιάς, για περιποίηση και υγεία. Πάμπολλα ελληνικά και ρωμαϊκά γραπτά αναφέρονται στην ελιά και τον ευεργετικό της ρόλο. Αναφορές στην ελιά βρίσκονται τόσο στη Βίβλο όσο και στο Κοράνι. Η καλλιέργεια της ελιάς υπολογίζεται ότι ξεκίνησε πριν από 7.000 χρόνια. 

Οι Ρωμαίοι βοήθησαν να εξαπλωθεί η ελιά στις περιοχές της απέραντης αυτοκρατορίας τους. Μετά το 16ο αιώνα, οι Ευρωπαίοι έφεραν την ελιά στο Νέο Κόσμο και άρχισε η καλλιέργειά της στην Καλιφόρνια, στο Μεξικό, στο Περού, στη Χιλή, στην Αυστραλία και στην Αργεντινή. Υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν γύρω στα 800 εκατομμύρια ελαιόδενδρα στον κόσμο με τη συντριπτική πλειοψηφία στις μεσογειακές χώρες. Οι τρεις πρώτες χώρες στην παραγωγή λαδιού, στην Ευρώπη, είναι Ισπανία , Ιταλία και Ελλάδα.

1. Ο ευλογημένος καρπός των Ελλήνων από την αρχαιότητα

Υπάρχουν στοιχεία που μαρτυρούν την παρουσία του ελαιόδενδρου στον ελλαδικό χώρο από τη Νεολιθική ακόμη εποχή και αποδεικνύουν την κυρίαρχη σημασία που είχαν για τους Ελληνες το ελαιόλαδο, η βρώσιμη ελιά, το ξύλο, ακόμη και τα φύλλα του δένδρου.

Η εξέταση των αρχαιολογικών στοιχείων που αφορούν τη χρήση και τη σημασία της ελιάς στην αρχαιότητα επιβεβαιώνει ότι αυτή αποτελούσε ένα από τα χρησιμότερα και πιο αγαπητά δέντρα των Ελλήνων, λόγω της ιερότητάς της, της οικονομικής σημασίας της και των ποικίλων χρήσεων των προϊόντων της στην καθημερινή και στη θρησκευτική ζωή.

Παλαιότερα είχε υποστηριχθεί εσφαλμένα ότι η καλλιέργειά της μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη. Νεότερα στοιχεία που προέκυψαν από ανάλυση γύρης και απολιθωμάτων μαρτυρούν την παρουσία της στον ελλαδικό χώρο από τη νεολιθική εποχή. Συστηματική καλλιέργειά της πιστοποιήθηκε και στη μυκηναϊκή περίοδο σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Αλλά και οι πινακίδες της Γραμμικής Β' από τα αρχεία των ανακτόρων Κνωσού, Πύλου και Μυκηνώνν μαρτυρούν την οικονομική σημασία της κατά τον 14ο και τον 13ο αι. π.Χ. Στην Κνωσό και στις Αρχάνες βρέθηκαν μέσα σε αγγεία κουκούτσια από ελιές, ενώ στη Ζάκρο βρέθηκαν ολόκληρες ελιές με τη σάρκα τους, που χρονολογούνται περί το 1450 π.Χ. Επίσης κουκούτσια ελιάς βρέθηκαν σε τάφους της Μεσαράς, ενώ σε άλλα σημεία της Κρήτης βρέθηκαν ελαιοπιεστήρια υστερομυκηναϊκής ΙΙ και ΙΙΙ περιόδου (1450-1200 π.Χ.). Ελιές απεικονίζονται και σε έργα τέχνης της εποχής αυτής. Μια τοιχογραφία του ανακτόρου της Κνωσού του 16ου αι. π.Χ. αποτελεί θαυμάσια απεικόνιση ελαιώνα, ενώ τα χρυσά ποτήρια από τον μυκηναϊκό τάφο του Βαφειού Λακωνίας (16ος αι. π.Χ.)κοσμούνται με παράσταση ελαιοδένδρων.

2.Η ελιά στη μυθολογία

Σύμφωνα με τη μυθολογία την ελιά έφερε στους Ελληνες η Αθηνά, η οποία δίδαξε και την καλλιέργειά της. Είναι χαρακτηριστικό το γνωστό επεισόδιο της φιλονικίας της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα για το όνομα της Αθήνας.

Στην Ακρόπολη υπήρχε η ιερή ελιά της Αθηνάς, η πρώτη ελιά που η θεά χάρισε στους Ελληνες, και στην Ακαδημία οι 12 ιερές ελιές, οι μορίαι, και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που δινόταν ως έπαθλο στους νικητές των Παναθηναίων.

Ενδεικτικό της σημασίας της ελιάς για την Αθήνα είναι ότι οι Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή ένα κλαδί ελιάς.

Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Ηρακλής (του οποίου το ρόπαλο ήταν από αγριελιά) έφερε βλαστάρι ελιάς από τη χώρα των Υπερβορείων (μυθικός λαός που οι Ελληνες πίστευαν ότι κατοικούσε πέρα από τον Βορρά ή κατά άλλη ερμηνεία στον ουρανό) και το φύτεψε στην Ολυμπία. Με τα κλαδιά του κοτίνου, της αγριελιάς αυτής, στεφανώνονταν οι ολυμπιονίκες. Με κλάδους ελιάς ήταν στεφανωμένο και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, έργο του Φειδία, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

3.Το λάδι ως αιτία πολέμου

Το λάδι αποτελούσε σημαντικότατο παράγοντα της αρχαίας ελληνικής οικονομίας. Οι Σπαρτιάτες εισβάλλοντας στην Αττική κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο κατέστρεψαν τους ελαιώνες της, αλλά και οι Αθηναίοι με τον Περικλή έκοψαν τα ελαιόδενδρα των πεδιάδων της Κυνουρίας και της Αργολίδος. Οι αρχαίες πηγές αναφέρουν αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο εχθρικός στρατός με την καταστροφή των ελαιοδένδρων έπληττε την οικονομία του τόπου για πολλά χρόνια έως ότου ξανααναπτυχθεί ο ελαιώνας. Κάποιες φορές η μεγάλη παραγωγή λαδιού δεν ήταν ευλογία για τον τόπο. Στην περίπτωση της Θυρεάτιδος ο πλούτος της πεδιάδας σε λάδι φαίνεται ότι αποτέλεσε μία από τις αιτίες συγκρούσεων μεταξύ Σπάρτης και Αργους επί εννέα αιώνες.

Το πλεόνασμα της παραγωγής αποθηκευόταν σε μεγάλους πήλινους πίθους ή διακινούνταν μέσω χερσαίου και θαλασσίου εμπορικού δικτύου, με κύριο προορισμό την αγορά του Ευξείνου Πόντου. Για τη χερσαία μεταφορά του, χρησιμοποιούσαν ασκούς φορτωμένους σε υποζύγια, ενώ για τη θαλάσσια το συσκεύαζαν σε οξυπύθμενους αμφορείς. Φημισμένο ήταν το ανοιχτόχρωμο λάδι της Σάμου και των Θουρίων της Μεγάλης Ελλάδας. Σε κακές χρονιές όμως οι περιοχές που παρήγαν λάδι όχι μόνο δεν είχαν πλεόνασμα να εμπορευτούν, αλλά υπήρχε τόση έλλειψη, ώστε θεωρούσαν ευτυχές το να βρουν λάδι στην αγορά για την κάλυψη των αναγκών τους. Σε ψήφισμα του 2ου αι. π.Χ. οι Αθηναίοι τίμησαν έναν έμπορο λαδιού που είχε σταθμεύσει στον Πειραιά, γιατί δέχθηκε να πουλήσει σ' αυτούς το φορτίο των 56.000 λίτρων λαδιού που προόριζε αρχικά για τον Βόσπορο.

4. Η υγιεινή διατροφή με λάδι

Το λάδι αποτελούσε από την αρχαιότητα βασικό στοιχείο της ελληνικής διατροφής. Τρεις ήταν οι ποιότητες λαδιού. Ωμοτριβές ή ομφάκινον ονομαζόταν το αρίστης ποιότητας και εξαγόταν από ελιές αγουρωπές, χωρίς ξεθέρμισμα. Το δεύτερον γεύματος ήταν το καλής ποιότητας λάδι. Χυδαίον έλαιον χαρακτήριζαν το κατώτερης ποιότητας λάδι από ελιές υπερώριμες ή χτυπημένες.

Το λάδι εκτός από βασική τροφή αποτελούσε απαραίτητη καύσιμη ύλη για φωτισμό, αφού με λάδι έκαιγαν οι λύχνοι. Αυτή η χρήση του επιβιώνει σήμερα στα καντήλια.

Διαδεδομένη επίσης ήταν η χρήση του στη σωματική υγιεινή. Επάλειψη του σώματος με λάδι προστάτευε από τον ήλιο ή το ψύχος. Μετά το λουτρό γινόταν επάλειψη του σώματος και της κόμης με αρωματικό λάδι, καθώς αυτό ήταν το βασικό συστατικό πολλών αρωμάτων. Η παραγωγή αρωματικού λαδιού στην Ελλάδα μαρτυρείται στη μυκηναϊκή

εποχή από τις πινακίδες Γραμμικής Β' της Πύλου. Επίσης ο Θεόφραστος στο έργο του Περί Οσμών και ο Διοσκουρίδης σώζουν πληροφορίες για τα υλικά και τις συνταγές παραγωγής αρωματικού λαδιού.

5.Θεραπευτικές ιδιότητες του λαδιού και των φύλλων της ελιάς

Το λάδι χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα και για τις θεραπευτικές ιδιότητές του. Στον Ιπποκράτειο Κώδικα αναφέρονται περισσότερες από 60 φαρμακευτικές χρήσεις του. Ηταν κατάλληλο για τη θεραπεία δερματικών παθήσεων, ως επουλωτικό και αντισηπτικό σε τραύματα, εγκαύματα και γυναικολογικές ασθένειες. Πιθανόν χρησίμευε και ως μέσον αντισύλληψης. Επίσης το χρησιμοποιούσαν ως εμετικό αλλά και για προβλήματα των αφτιών.

Ως τροφή βοηθούσε την αντιμετώπιση καρδιακών παθήσεων. Εκτός από το λάδι, για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες χρησιμοποιούσαν και τα φύλλα και άνθη της ελιάς, από τα οποία παρασκεύαζαν αφέψημα που το χρησιμοποιούσαν ως κολλύριο, για την αντιμετώπιση της φλόγωσης των ούλων και του έλκους του στομάχου.

Το λάδι χρησιμοποιούνταν επίσης και ως λιπαντικό, π.χ. σε μετάλλινους μηχανισμούς ή ξύλινα εξαρτήματα. Για τη συντήρηση του ελεφαντοστού, του δέρματος και του μετάλλου χρησιμοποιούσαν αλοιφή με βάση το λάδι. Η συντήρηση του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Διός στην Ολυμπία, σύμφωνα με πληροφορίες των πηγών, γινόταν με λάδι.

Σήμερα το λάδι με τη χρήση διαφόρων αρωματικών φυτών και θεραπευτικών βοτάνων πωλείται σε ειδικά καταστήματα και είναι μια από τις αναπτυσσόμενες αγορές

6.Οι ποικιλίες της ελιάς

Ποικίλες ήταν οι χρήσεις του λαδιού για θρησκευτικούς σκοπούς. Με λάδι έκαναν σπονδές στους βωμούς, άλειφαν επιτύμβιες στήλες ή έσπενδαν πάνω σε ιερές πέτρες. Η αρχαία χρήση του λαδιού και του κρασιού στην ταφική τελετουργία έχει διατηρηθεί και στη χριστιανική θρησκεία.

Οι βρώσιμες ελιές αποτελούσαν βασικό στοιχείο της διατροφής, κυρίως όσων γευμάτιζαν εκτός σπιτιού εργαζόμενοι στην ύπαιθρο, σε ταξίδια, ή σε εκστρατείες. Οι ελιές προσφέρονται για τέτοια χρήση αφού μεταφέρονται εύκολα, δεν αλλοιώνονται και έχουν μεγάλη θρεπτική αξία. Σε διάφορες ανασκαφές έχουν βρεθεί κουκούτσια από ελιές που αποτελούν τροφικά κατάλοιπα. Οι αρχαίοι συγγραφείς σώζουν πληροφορίες για τη μεγάλη ποικιλία βρώσιμων ελιών.

Θλασταί ελαίαι ήταν πιθανόν οι τσακιστές μαύρες ελιές, οι οποίες αναφέρεται ότι ήταν εύπεπτες. Κολυμβάδες ονομάζονταν οι ελιές που έπλεαν σε άλμη. Η κατανάλωσή τους ήταν διαδεδομένη. Οι αλμάδες ήταν παραπλήσια ποικιλία με τις προηγούμενες. Ισως πρόκειται για κολυμβάδες στο πρώτο στάδιο της επεξεργασίας τους με αλάτι.

Γογγύλαι ονομάζονταν οι σφαιρικές ελιές, πιθανόν οι σημερινές καρυδοελιές. Δρυπετείς ήταν οι υπερώριμες ζαρωμένες ελιές, οι οποίες καταναλώνονταν χωρίς επεξεργασία. Οι μέλαιναι αναφέρεται από τον Αθήναιο ότι ήταν δύσπεπτες. Οι πιτυρίδαι ήταν μικρές, είχαν το χρώμα του πίτουρου και συλλέγονταν προτού ωριμάσουν. Οι στεμφυλίδες ήταν μαύρες ελιές από τις οποίες γινόταν το στέμφυλον, πολτός από τριμμένες ελιές, ο οποίος μαζί με μυρωδικά, λάδι και ξίδι έκανε το επίτυρον, το οποίο προφανώς καταναλωνόταν με τυρί.

Η επεξεργασία μερικών ειδών ελιών για κατανάλωση δεν διέφερε από τη σημερινή. Μετά το ξεπίκρισμα με νερό και αλάτι παρέμεναν μερικές ώρες στο ξίδι και τελικά αποθηκεύονταν μέσα σε λάδι. Για άλλα είδη, αντίθετα, χρησιμοποιούσαν υλικά που είναι ασυνήθιστα για τη σημερινή πρακτική, δηλαδή μετά το ξεπίκρισμα αναφέρεται ότι τις έβαζαν σε ξίδι, βρασμένο κρασί και μέλι, προσθέτοντας διάφορα μυρωδικά, μάραθο, κύμινο, απήγανο, μέντα, κορίανδρο.

Σήμερα ο καρπός της ελιάς γίνεται γλυκό, μερμελάδα με διάφορες γεύσεις και πάστα με διάφορες γεύσεις και είναι μια από τις αναπτυσσόμενες αγορές.

7. Το ξύλο ,τα κλαδιά και το λιοκόκι

Εκτός από το λάδι και τις ελιές, το ξύλο της ελιάς χρησιμοποιούνταν ως καύσιμη ύλη, για ξυλοδεσιές στην αρχιτεκτονική, για εμπόλια στη σύνδεση κιόνων, για στειλεούς αγροτικών και άλλων εργαλείων, αλλά και για την κατασκευή ξοάνων θεών και άλλων ξύλινων αγαλμάτων. , Σήμερα χρησιμοποιείται στην επιπλοποία, ξυλογλυπτική, και τα υπεραιωνόβια δέντρα κοσμούν πλατείεςκαιαρχοντικά.

Τα φύλλα και οι κλάδοι της ελιάς χρησιμοποιούνταν για τροφή στα ζώα, στο κάψιμο των φούρνων και για στρώματα. Σε τέσσερις τάφους των Φερών του τέλους του 5ου αι. π.Χ., στους οποίους σώθηκαν πολλά οργανικά αντικείμενα, οι νεκροί είχαν τοποθετηθεί σε παχύ στρώμα από κλώνους ελιάς. Προφανώς αυτό συνέβαινε και σε άλλους τάφους στους οποίους τα οργανικά υλικά δεν διατηρήθηκαν.

Στις Συρακούσες, σε περιπτώσεις ψηφοφορίας για εξοστρακισμό, το όνομα αυτού που ήθελαν να εξοριστεί γραφόταν με μελάνι πάνω σε φύλλα ελιάς (πεταλισμός). Σε κάποιες περιπτώσεις οστρακισμού, με φύλλα ελιάς ψήφιζαν και στη Βουλή των Αθηνών (εκφυλλοφορία).

Είναι επομένως σαφές ότι η ελιά για το λάδι, τις βρώσιμες ελιές, το ξύλο ακόμη και τα φύλλα της είχε κυρίαρχη παρουσία στην ιδιωτική και δημόσια ζωή των Ελλήνων. Αλλά και η ελληνική ύπαιθρος στην οποία κυριαρχούσαν τα ελαιόδενδρα αποτελούσε το θαυμάσιο σκηνικό της ζωής τους, το οποίο αναμφισβήτητα επέδρασε στην απέριττη και αρμονική αισθητική που ανέπτυξαν.

Αυτή η εποχή του έτους είναι η εποχή συγκομιδής του καρπού, κατά την οποία ο πληθυσμός της ελληνικής υπαίθρου εργάζεται σκληρά στους ελαιώνες, όπως και οι πρόγονοί του από την αρχαιότητα ως σήμερα, θερμαίνοντας τις ψυχρές ημέρες με τις φωνές τους, τους ήχους των ραβδιών και των πριονιών και την ασταμάτητη μουσική του πολύτιμου καρπού που πέφτει στα πανιά.

Το λιοκόκκι αποτελούσε τροφή για τα ζώα, όταν τα λιοτρίβια ήταν πιεστικά (τώρα είναι φυγοκεντρικά) και το χρησιμοποιούν στις ραφιναρίες από όπου βγαίνει το λάδι ραφινέ και το πηρυνόξυλο που κάνουν κάρβουνα ή το χρησιμοποιούν σαν καύσιμο σε καμίνια και εργοστάσια. Το μόνο αρνητικό είναι τα λιοζούμια, τα οποία μένουν αναξιοποίητα, αλλά γίνονται μελέτες και έρευνες αξιοποιησής τους, από διάφορους επιστήμονες.

Υπάρχει το περιοδικό Ελιά και Ελαιόλαδο που ενημερώνει παραγωγούς, καταναλωτές, εμπόρους, εργοστασιάρχες και κάθε ενδιαφερόμενο για το γίγνεσθαι της ελιάς και του λαδιού στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

ΒΑΛΣΑΜΕΛΑΙΟΝ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΉ ΟΝΟΜΑΣΙΑ: Hyperίum perforαtum L. (Υπερικόν το Διάτρητον)

ΚΟΙΝΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ : Βάλσαμο, Βαλσαμόχορτο, Λεινόχορτο, Μαστίγιο του Διαβόλου, Βότανο της Μάγισσας, Χάρη του Θεού, Περίκη, Χελωνόχορτο, Κοψοβότανο, Ψειροβότανο, Σπαθόχορτο, Θαύμα του Θεού, Βότανο του Αγ Ιωάννη του Προδρόμου.

ΙΣΤΟΡΙΑ: ΟΙ Πατέρες της Ιατρικής Επιστήμης ο Ιπποκράτης κι ο Διοσκουρίδης το παρασκεύαζαν και το χρησιμοποιούσαν για την αποθεραπεία διαφόρων ασθενών τους. Εν συνεχεία χρησιμοποιή¬θηκε από τους Ευρωπαίους για την καταπολέμηση ενός ευρέως φάσματος ασθενειών μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν η γρίπη, τα κρυολογήματα, οι μολύνσεις του δέρματος, οι πληγές, και η ενίσχυση του οργανισμού.

Τρόπος Παρασκευής : Το Βαλσαμέλαιο παρασκευάζεται με εκχύλιση (εξανθοσμία) του Βαλσαμόχορτου μέσα σε Εξαιρετικό Παρθένο Ελαιόλαδο με την επίδραση της ηλιακής ακτινoβoλίας. Είναι απόλυτα φυτικό προϊόν και ο Οργανισμός Πιστοποίησης Βιολογικών Προϊόντων ΒΙΟΕΛΛΑΣ πιστοποιεί ότι και το Βαλσαμόχορτο και το Ελαιόλαδο είναι Βιολογικής Καλλιέργειας.

Που οφείλεται η δράση του: Το Βαλσαμέλαιο αποτελείται από το Βαλσαμόχορτο (Βότανο του Αγ Ιωάννη του Προδρόμου ή επιστημονικά Υπερικό) και Ελαιόλαδο. Το Βαλσαμόχορτο έχει προικιστεί από την φύση με διάφορες φυσικές ουσίες όπως η υπερφορίνη η σεροτονίνη η νοραδρεναλίνη και πολλές άλλες αλλά κυριότερη από όλες είναι η υπερικίνη. Κυρίως εξαιτίας αυτής αλλά και των υπόλοιπων που προαναφέρθηκαν το Βαλσαμόχορτο έχει πληθώρα θεραπευτικών ιδιοτήτων οι κυριότερες από τις οποίες είναι οι εξής:

1) Κρυολόγημα: Το Βαλσαμόχορτο έχει αντιϊκές ιδιότητες χάρη στα φλαβονοειδή ,στις ξανθόλες και στην υπερικίνη που περιέχει και αποτελεί βοηθητικό θεραπευτικό συμπλήρωμα.

2) Δυσμηνόρροια: Βοήθα στην μείωση των έντονων συσπάσεων της μήτρας που προκαλούνταί μερικές φορές κατά την διάρκεια της εμμηνορρυσίας διότι εμποδίζει την προσταγλανδίνη που είναι υπαίτια για τις συσπάσεις της μήτρας.

3) Εμμηνόπαυση: Βοήθα στην ρύθμιση των επιπέδων τις προγεστερόνης και των οιστρογόνων.

4) Διαταραχές Προσαρμογής -Αγχώδης διαταραχή: Το Βαλσαμόχορτο βοηθά στην ρύθμιση των εκκρίσεων των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου.

5) Ηλιακά Εγκαύματα και εγκαύματα μικρής εκτάσεως: Το Βαλσαμόχορτο έχει μακρά ιστορία από την αρχαία Ελλάδα αλλά και από την σύγχρονη Γερμανία για την δράση του στην αποκατάσταση των ιστών που έχουν υποστεί εγκαύματα. Επίσης βοήθα στην μείωση του ερεθισμού και της κοκκινίλας.

6) Μελανιές : Λόγω των ενδυναμωτικών ιδιοτήτων που έχει (Φλαβονοειδή) επιταχύνει την επούλωση των σπασμένων αγγείων.

7) Καλόγεροι (Δοθιήνες) : Τα αντιβακτιριακά συστατικά του Βοτάνου καταπολεμούν το βακτήριο του σταφυλόκοκκου το οποίο προσβάλει το θυλάκιο της τρίχας και εν συνεχεία προχωρεί στα βαθύτερα επίπεδα του δέρματος με αποτέλεσμα την μείωση ή και την εξαφάνιση των καλόγερων.

8) Δερματίτιδες: Καταπολεμά την απολέπιση την φολίδωση την πύκνωση τις αλλαγές χρώματος και τον κνησμό χάρη στα φλαβονοειδή που εμπεριέχει το Βότανο με αποτέλεσμα την μείωση ως και την εξάλειψη των ανωτέρω παθήσεων του δέρματος.

9) Παχυσαρκία: Το Βότανο δεν καταπολεμά την ίδια την παχυσαρκία ωστόσο όμως προκαλεί μια μικρή μείωση της όρεξης και ανεβάσει την ψυχολογική διάθεση (αποθαρρύνει έτσι την προσφυγή στο φαγητό για συναισθηματικούς λόγους) και επίσης μειώνει την κατακράτηση υγρών. Οι φυτοστερόλες που περιέχει το Βότανο δρουν μειωτικά στα υψηλά επίπεδα χοληστερίνης που παρουσιάζονται συχνά στα υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα.

10) Διαστρέμματα: Τα φλαβονοειδή και οι φαινόλες που εμπεριέχονται στο Βότανο μειώνουν την φλεγμονή που προκαλείται από το διάστρεμμα με αποτέλεσμα την ανακούφιση της περιοχής. Ομοίως μπορεί να βοηθήσει σε μείωση διάφορων άλλων πόνων από κτυπήματα η από αποδυνάμωση μυών.

11) Ήπια Κατάθλιψη: Η Υπερικίνη και η υπερφορίνη που εμπεριέχονται στο Βότανο ενισχύουν την διατήρηση των υψηλών επιπέδων του νευροδιαβιβαστή σεροτίνη και την ρύθμιση των χημικών ουσιών του εγκεφάλου. Όπως η νοραδρεναλίνη με αποτέλεσμα την σταθεροποίηση της διάθεσης και των συναισθημάτων του ατόμoυ. Σαν αποτέλεσμα είναι η άρση της ήπιας καταθλιπτικής διάθεσης.

12) Αϋπνία: Το Βαλσαμόχορτο αυξάνει τον βαθύ ύπνο σε άτομα που πάσχουν από αϋπνία και ενισχύει την ενεργοποίηση των κυμάτων θήτα τα οποία συνδέονται με τον καλή ποιότητα ύπνου.

13) Στρες: Το Βότανο λόγω της υπερικίνης και της υπερφορίνης που εμπεριέχει ρυθμίζει τις ουσίες που εκκρίνει ο εγκέφαλος και επηρεάζουν την συναισθηματική διάθεση ενώ τα φλαβονοειδή που περιέχει το Βότανο δρουν ως ένα ήπιο ηρεμιστικό που δεν προκαλεί όμως υπνηλία.

14) Ενοχλήσεις και σύνδρομο Καρπιαίου σωλήνα: Τα προβλήματα στον καρπό εμφανίζονται λόγω πολύ συχνών και ομοίων επαναλαμβανόμενων κινήσεων του (π.χ χρήση υπολογιστών). Λόγω της αντιφλεγμονώδους δράσης του Βοτάνου μειώνεται το πρήξιμο το μούδιασμα στα δάχτυλα και την ανακούφιση από το αίσθημα του πόνου. .

Μερικές ακόμα ιδιότητες του Βαλσαμόχορτου που χρήζουν αναφοράς είναι οι εξής:

15) Ανθελμινθικό (καταπολέμηση σκωλήκων του εντερικού σωλήνα)

16) Αντιφλογιστικό (Καταπολέμηση εσωτερικού καψίματος)

17) Αποχρεμπτικό (Καταπολέμηση Φλεγμάτων)

18) Ήπιο Διεγερτικό,

19) Άριστο επουλωτικό και

20) Τονωτικό για το νευρικό σύστημα.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ: Η εφαρμογή γίνεται εξωτερικά με επάλειψη στο σημείο που υπάρχει το πρόβλημα για τις περιπτώσεις 1.5.6.7.8.10.14 και 19 ενώ για τις υπόλοιπες με κατάποση.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ: Επειδή η υπερικίνη που εμπεριέχεται στο Βότανο είναι μπορεί να προκαλέσει φωτοευαισθησία σε άτομα με ανοιχτόχρωμο δέρμα συνίσταται η χρήση του όταν δεν υπάρχει άμεση έκθεση στον ήλιο. Συνεπώς να το χρησιμοποιείτε βραδινές ώρες. Για εσωτερική χρήση προτείνεται η λήψη του μετά από το δείπνο. Σε περίπτωση που χρησιμοποιείται και κάποια άλλη φαρμακευτική αγωγή συμβουλευθείτε τον ιατρό σας πριν την χρήση του Bαλσαμέλαιου.