OI ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΠΩΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ

Στα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια, τα γειτονικά χωριά τα επισκέπτονταν οι μικρέμποροι πωλητές, μεταφέροντας την πραμάτεια τους φορτωμένη στην πλάτη, ή μέσα στα καλάθια κρατώντας την στα χέρια όπως κάνουν οι Κινέζοι ή με το γάιδαρο ή με τη μικρή  σούστα που την τράβαγε γαϊδούρι ή άλογο.

Στη Βαλύρα ήταν μικροπωλητές ο Βαγγέλης Βάκρινος,  ΟΜήτσος Βίγκος, ο Σπύρος Τσιλιβίτης και Βαγγέλης Παπαγεωργίου.

Στης γρηάς Λετζέρως στο  ισόγειο καλαμένιο σπίτι, χτισμένο με τσατμά ήταν το ορμητηριό του. Έφερνε χέλια από τη Ζαχάρω, τα λεγόμενα ρουφιώτικα σε κόφες, πριν την αποξήρανση της λίμνης στον  Καγιάφα του Πύργου Ηλίας, Ντομάτες και διάφορα φρούτα της εποχής, τα οποία πουλούσαμε στη Βαλύρα και στα γειτονικά χωριά. 
Το καλοκαίρι γυρίζαμε τα πανηγύρια και το δεκαπενταύγουστο στήναμε κιόσκι πουλώντας παστέλι με μέλι και κρύο νερό, από του Αλέζαγα τις βρύσες. Το χειμώνα με την πραμάτεια του που είχε μέσα σε 2 κοφίνια γύριζε τα χωριά και όσες γυναίκες δεν είχαν χρήματα πληρωνόταν σε είδος κυρίως φαγώσιμα αυγά, παστό, κρέας, τραχανά, χυλοπίτες κ.λ.π.
Μαζί του ήμουν στα πανηγύρια σε πολλά χωριά και δεν έλειπα κάθε χρόνο στο Μελιγαλά, Κυπαρισσία και Μεσσήνη. Η πιο φαν του θείου μου Βαγγέλη ήταν η δίδυμη αδελφή Άννα με περισσότερες συμμετοχές, γιατί εθελοντικά αποφασισε μόνη της να μην συνεχίσει το γυμνάσιο, παρότι ήταν αρκετά εύστροφη

Ήταν τύπος μποέμ, παλιός χωροφύλακας , έχασε το ένα του μάτι από το φουρνέλο όταν προσπαθούσαν να ανοίξουν πηγάδι στο Μπιζάνι, και ότι χρήματα εισέπραττε, από τα πανηγύρια τα ξόδευε στα όργανα και της ορχήστρες. Όταν ψώνιζε πολύς κόσμος μου έλεγε τον κωδικό «παπούτσια», που σήμαινε να προσέχω για να μην μας κλέψουν.

Ο Σπύρος Τσιλιβίτης πολυφαμελίτης (με πέντε Παιδιά) και ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου με τη σούστα του είχαν ειδικότητα στα είδη προικός.

Δυστυχώς για το Βαγγέλη Παπαγεωργίου δεν έχουμε φωτογραφικό υλικό. Το σπίτι του ήταν απέναντι από το σπίτι των αδελφών Ηλιόπουλοι, ο γιός του Βασίλης έφυγε για Αυστραλία και το σπίτι κατέρρευσε και δεν υπάρχει.

Ο Δημήτριος Βίγκος είχε πολλά αδέλφια.  Ο Χρίστος που ήταν στην Τρίπολη είχε μανάβικο και του έστελνε προϊόντα για πώληση.

Ήταν επίσης φωτογράφος και χάριν αυτού έχει σωθεί το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που υπάρχει για τη Βαλύρα. 

Τέλος είχε τον ΟΤΕ Βαλύρας, που με το βίσμα και το τηλεφωνικό θάλαμο κάθε Σαββατοκύριακο να πάρει τηλέφωνο, γιατί υπήρχε πιο φτηνό τιμολόγιο. 

Στο πανηγύρι της Βαλύρας και στα γειτονικά χωριά πωλούσε την πραμάτεια του.

Ελπίζουμε στο μέλλον να γίνει μια μελέτη-έρευνα-καταγραφή όλων των επαγγελμάτων της παλιάς εποχής στη Βαλύρα μνημονεύοντάς τους και να διατηρήσουμε την πολιτιστική-πολιτισμική κληρονομιά μας.

 Γιάννης Δ.Λύρας