Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΝΑΩΝ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

ΒΑΛΥΡΑ ΙΘΩΜΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΚ 24002

ΤΗΛ2724071017

Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

Ο παλαιός ναός του Αγίου Ανδρέα, σε ρυθμό βασιλικής στη θέση παλαιότερου ναού το 1828 ήταν ήδη ερειπωμένος, χτίστηκε στο διάστημα 1836-1845, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου. Έως το 1856 ήταν ο μητροπολιτικός ναός της Πάτρας .Στο εσωτερικό του ναού δεσπόζουν 6 αγιογραφίες, τρεις δεξιά και τρεις αριστερά με το έργο του Απόστολου Ανδρέα, εξωτερικά στην είσοδο του ναού υπάρχουν 3 επιγραφές και η χρονολογία επανακτισεώς του. Δίπλα υπάρχει τη πηγάδι με 3 επιγραφές, μέσα υπάρχει ρωμαϊκό βαλανείο, και στην αρχαιότητα ήταν ο ναός της Δήμητρας. Στον περίβολο υπάρχουν οι προτομές των ποιητή δικηγόρου Σ. Βασιλειάδη , που ίδρυσε τον “Παρνασσό”και του Στέφανου Θωμόπουλου που έχει γράψει την ιστορία της πόλης των Πατρών. Στην οδό Παπαφλέσσα υπάρχει η πλατεία και προτομή του Παπαφλέσσα, που σκοτώθηκε στο Μανιάκι, εναντίον του Ιμπραήμ, δωρεά των διαμενόντων Μεσσηνίων στην Πάτρα, το 1971,και απέναντι στο νέο φάρο υπάρχει η προτομή του Μιχαήλ Θερβάντες. Στην οδό τριών ναυάρχων, σε μια στήλη υπάρχουν, τα πρόσωπα Κανάρη, Μιαούλη και Σαχτούρη καθώς και οι ομώνυμοι δρόμοι .

Το αίτημα για την ανέγερση νέου ναού του Αποστόλου Ανδρέα άρχισε να προβάλλεται στα μέσα της δεκαετίας του 1890. Το 1902 προκηρύχθηκε διεθνής διαγωνισμός στον οποίο πήραν μέρος 32 αρχιτέκτονες, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η τελική κρίση ανατέθηκε, σύμφωνα με τον διαγωνισμό, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Βερολίνου, που τον Ιούλιο του 1904 επέλεξε το σχέδιο του Γάλλου Αιμιλίου Ρομπέρτ. Το σχέδιο του ήταν Γοτθικού ρυθμού, το τροποποίησαν και κόντυναν τον τρούλο του. Στο εσωτερικό του υπάρχει η αγιογράφηση της πόλης των Πατρών Ο νέος ναός θεμελιώθηκε τον Ιούνιο του 1908 από τον βασιλιά Γεώργιο Α’. Εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1974, χωρίς να έχει αποπερατωθεί.

Φυλάσσονται η κάρα και ο σταυρός του απόστολου Ανδρέα και είναι τόπος έλξης θρησκευτικού τουρισμού και το σήμα της Πάτρας μαζί με τον φάρο της.

Άγιος Αντρέας (απόστολος ).

Ά Δράση και μαρτύριο εις Πάτρα.

Τερματίζων την μακράν αποστολικήν του διαδρομήν έφτασεν εις Πάτρας επί Νέρωνος , καταλύσας εις οικίαν ασθενούς κατοίκου , ονόματι Σωσίου . Τούτον εθεράπευσεν εξ ανιάτου νόσου και τον έκαμε μαθητή του . Εθεράπευσε και τον ανθύπατο , ενταύθα εδρεύοντα , Λέσβιον , προσχωρήσαντα είς την νέαν θρησκείαν και αποπεφθέντα δια τον λόγον τούτον της ανθυπατείας . Επίσης εθεράπευσε και τον παράλυτο υπηρέτη του νέου ανθύπατου , Αιγεάτου , πασχόντα εκ μολυσματικής νόσου .

Τα θαύματα ταύτα , γνωσθέντα εις την πόλιν , έκαμον εντύπωση και η σύζηγος του ανθύπατου Μαξιμίλλα έστειλε να πληροφορηθή την πίστην της υπηρέτριαν Εφιδαμίαν . Μετ΄ολίγον συνέβη να ασθενήση η Μαξιμίλλα και έφτασεν είς μέγιστον κίνδυνο η ζωή της , ουδεις δε των ιατρών ηδύνατο να την θεραπεύση . Τότε εκάλεσαν δια της Εφιδαμίας τον Απόστολον , ο οποίος έσπευσε και την εθεράπευσε .

Και άλλα πολλά θαύματα έκαμε ο Απόστολος και ηυαγγελίζετο τον Χριστό . Πλήθη κόσμου καθ’εκάστην συνεκεντρώνοντο παρά την πηγήν της Δήμητρος , εκείθεν του λιμένος , και ήκουε το κυρηγμά του .

Ο ανθύπατος Αιγεάτης απήλθε κατ’εκείνο τον καιρόν είς Ρώμην και ο αδελφός του μαθηματικός έν Αθήναις , Στρατοκλής προσήλθεν είς Πάτρας να τον αντικαταστήση . Ο Στρατοκλής είχεν υπηρέτην Αλκμάνα , πάσχοντα έξ επιληψίας . Και τούτον κατά μιάν κρίσι της ασθενείας του εθεράπευσαν ο Απόστολος . Ο Στρατοκλής , η Μαξιμίλα και η Εφιδαμία ηκολούθησαν το κήρυγμά του και ο Απόστολος εκινήθη τότε και είς την ύπαιθρο των Πατρών , ακόμη κατά παράδοσιν των Πατρέων του Η.αι. «εκέλευσεν ο Αντρέας εκκλησίαν γένεσθαι μεγάλην , γράψας τοις τοίχοις την Παλαιά Διαθήκη και Νέαν»

Τα πράγματα ήλλαξαν , όταν επανήλθε ο Αιγεάτης . Έμαθε τα διατρέξαντα , εθύμωσε κατά του αποστόλου , τον ύβριζε και , εν τέλει , διέταξε την σύλλιψήν του και την φυλάκισην του . Φαίνεται ότι η Μαξιμίλα επιμόνως επίεζε τον σύζυγό της να προσέλθη είς το κήρυγμα του Ανδρέου και ηρνείτο να τον δεχθή ως σύζυγόν της , εάν δεν ησπάζετο και ούτως την νέαν θρησκείαν , τούτο δε εξώργιζεν περισσότερο τον Αιγεάτην , ο οποίος και διέταξεν όπως ο Απόστολος βασανίσθη και είς τον παράλιον τόπον , όπυ εσυνήθιζε να κηρύσση , υποστή τον δια μαρτυρίου θάνατον. Ο Ανδρέας είς την φυλακήν είχε προλάβει να χειροτονήση τον Στρατοκλήν Επίσκοπο Πατρών.

Είς τον αναφερθέντα τόπν ο Απόστολος , αφού ησπάσθη τον σταυρόν του μαρτυρίου και ηυλόγησε το πλήθος , υπέστη είς προχωρημένην ηλικίαν ( 80 ετών ) τον σταυρικόν θάνατον το 66 μ.χ . Ο σταυρός απετελείτο από δύο τεμάχια ξύλου ελαίας . Εσταυρώθη «προς το χείλος της θαλασσίας ψάμμου» , όπου ήτο από πρίν εμπεπηγμένος ο σταυρός . Εσταυρώθη όρθιος , κατ’άλλους ανεστραμμένος έκ ταπεινοφροσύνης δια να μην ομοιάζη η σταύρωσίς του προς την του Χριστού , υπάρχουν δε σχετικοί στίχοι είς το Μαρτυρολόγιον «Αντίστροφον σταύρωσιν Ανδρέας φέρει …» . Άλλοι πάλι λέγουν ότι προσεδέθη επί δένδρου ελαίας , τοιούτο δε δένδρον εσώζετο μέχρι του 1821 ΝΔ του ναού , νυν δε δεικνύεται παραφυάς αυτού . Τα μαρτυρολόγια Ανατόλ. και Δυτ. Εκκλησίας ορίζουν την μνήμην του την 30 Νοεμβρίου , ημέραν του θανάτου του (εορτάζετο αρχικως την 2 Δεκεμβρίου είς την Δύσιν).

Μετά την σταύρωσιν ο Στρατοκλής απέσπασεν από του σταυρού το σώμα του Απόστολου . Κατ’άλλους ο Στρατοκλής και η Μαξιμίλα , κατ’άλλους δε η Μαξιμίλα μόνη , παρέλαβον το σώμα και το ενεταφίασαν παρά την θέσιν του μαρτυρίου («πλησίον του αιγιαλού»), ο τάφος δε δεικνύεται και μέχρι σήμερον (εντό του παλαιού ναού) . Ο Αιγεάτης φέρεται μετανοήσας και μάλιστα , ανεβαίνων την παράκρημνον θέσιν των Υψηλών Αλωνίων , παραφρονήσας , καρέπεσε και συνετρίβη . Κατ’άλλους , όχι αμέσως αλλά μετά καιρόν , αφού δεν κατίσχυσε να παραλάβη την σύζυγόν του , η οποία έμεινε κατάκλειστος είς τινά οικίσκον πολύ πλησίον του τάφου .

Το πιθανώτερον είναι ότι το μαρτύριον συνετελέσθη επί Νέρωνος , δι’αυτό αποδεχόμεθα το 66 μ.χ έτος θανάτου του , ίσως το αυτό έτος ήλθε και είς Πάτρας . Άλλοι το τοποθετούν ενωρίτερον επί Κλαυδίου και άλλοι επί Δομητιανού (95 μ.χ) , το 65 κατά το Repertoire , 114 , και το 62 κατά Μελέτιον Εκκλ. Ιστορ. Α΄ 137 . Ο Τρεμπέλας 45 κατέληξεν ότι κατά τους τελευταίους μήνας του Νέρωνος , πάντως δε μετά το μαρτύριον Πέτρου και Παύλου .

Β΄Λείψανον και τύχη αυτού.

Μέχρι του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου , το λείψανον εσώζετο είς Πάτρας «πολλών ιάσεων χάριτος επομβρίζον πάσι τοις νοσημάτων και παθημάτων φλογμώ κεκακωμένοις» , οπότε ο επίσκοπος Πατρών Πλούταρχος , επιστρέφων έκ της συνόδου Σαρδικής του έτους 344 , συνηντήθη είς Ανδριανούπολιν με τον αυτοκράτορα , ο οποίος συνεκέντρωνεν είς Κωνσταντινούπολιν τα λέιψανα των Αποστόλων . Ο αυτοκράτωρ έστειλε τον στρατηγόν Αρτέμιον όπως μεταβή είς Πάτρας και παραλάβη το λείψανον . Ο Αρτεμιος ήλθε και τον «θεόπτην Ανδρέαν εκ των Πατρών ήνεγκεν ευσεβεί τρόπω».

Είς το σημείον τούτο βαίνει αβάσιμος πλήρως παράδοσις , όλος νεωτέρα , ότι οι Πατρείς δεν επείθοντο να αποχωρισθούν του λειψάνου και μόνον τότε απεδέχθησαν , εάν ο αυτοκράτωρ κατασκευάση είς αυτούς υδραγωγείον . Τούτο εδέχθη ο Κωνστάντιος και ήρχισεν η κατασκευή του τελευταίου τούτου , τούτου δε περατωθέντος , παρέδωσαν αγογγύστως το λείψανον .

Εκ των γραπτών πηγών περί του Αγίου και του λείψανού του , ουδεμία περιέχει έστω και νυγμόν περί της παραδόσεως ταύτης . Τα ανωτέρω περέθεσε πρώτος ο Θωμόπουλος Απόστ. Ανδρέας 40 , γράφων «κατ’αρχαίαν παράδοσιν αντιγεγραμμένην και εν ιδίω βιβλίω υπό του αειμνήστου εφημερίου ι.ναού του Απόστ. Ανδρέου Παρθενίου». Ο τελευταίος ούτος ήτο εφημέριος μόλις το 1836 . Οι Πατρείς μετά τα Ορλωφικά (1770) δεν κατώρθωσαν να επιτύχουν παρά των Τούρκων άδειαν αποκαταστάσεως του μεγάλου παραλιακού ναού του Αποστόλου . Η λαική φαντασία ανεζήτησεν ιδίαν αυτών υπαιτιότητα ( δια τας αμαρτίας μας και διότι δεν ακολουθούμεν τα θρησκευτικά προστάγματα ) . Τούτο είναι σύνηθες φαινόμενον είς τα περιστάσεις αυτάς , πρέπει δε να συσχετισθή ο ασύστατος μύθος με άλλην παράδοσιν ότι ο Απόστολος επροδόθη εις Λεόντιον και άλλην , κατά την οποίαν «Πατρινός παπάς δεν γίνεται» , διότι οι Πατρινοί εσταύρωσαν τον Απόστολον . Εξ άλλου το υδραγωγείον Πατρών παρόμοιον του της Λέσβου «υπάρχουν και αλλαχού» είναι άλλης εποχής . Ο Τρεμπέλας 47 , κατηγοριματικώς αρνείται την «πολύ μεταγενέστεραν παράδοσιν ταύτην».

Μετεφέρθη δε το λείψανο είς Κωνσταντινούπολη την 26.5.353 , κατ’άλλους δε την 3.3.357 . Εκεί ο αυτοκράτωρ μετά μεγάλης πομπής το υπεδέχθη και το κατέθεσε , μαζί με τα άλλα λείψανα , είς τον ναόν των Αγίων Αποστόλων και προς το δεξιόν μέρος του αγίου βήματος , εντός πολυτίμου θήκης . Τα λέιψανα ανεκομίσθησαν είς τον ναόν τούτον , λαμπρότερον κτισθέντα , την 28.6.550 δια νέων τελετών διάρκειας 10ημέρου . Ο Τρεμπέλας 49-50 εξετάζει αν ολόκληρον το λείψανον η μέρος αυτού μετακομίσθη εις Κωνσταντινούπολιν και καταλήγει εις δεύτερον . Φαίνεται ότι πολλά τμήματα του λειψάνου ενωρίς διεσκορπίσθησαν εις πολλά μέρη υπό ευσεβών προικισθέντων ταύτα .

Συνεχίζων ο Τρέμπελας , 52-53, αποφαίνεται ότι καθίσταται ύποπτος και όχι επί αδιασείστων τεκμηρίων βασιζόμενη παράδοσις απαντώσα εις την Δύσιν , κατά την οποίαν κατά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολις υπό των Φράγκων ο καρδυνάλλιος Πέτρος εκ Καπύης της Ιταλίας εύρε τον καιρόν να αρπάση το λείψανον μετ’άλλων και να το μεταφέρη εις Γαέταν κρυφίως . Εκείθεν το απέστειλεν εις τον θείον του Ματθαίον Καπουάνον , αρχιεπ. Αμάλφης . Εντός αργυράς θήκης την 8.5.1208 κατετέθη εις τον μητροπολ. Ναόν Αγ. Ανδρέου εις Αμάλφην μετά πομπής . Το ιερόν κειμήλιον κατεχώσθη εις βαθύ μέρος του ναού , ουδέ δε εις τον Πάπαν Ονώριον Γ΄(1216-37) έδωσαν τμήμα του . Κατά περιγραφήν ΙΔ΄αι. ηγνοείτο έκτοτε που απεκρύβη . Σήμερον εις τον ναόν δεικνύεται κρύπτη , εκ της οποίας απορρέει ελαιώδης θαυματουργός ουσία, ως λέγουν , την καλούν δε «μάννε ντί Σαντ Αντρέα» . Λέγεται ότι ο βραχίων εδωρήθη εις τον ναόν του Αγίου Διονυσίου . Κατά τον Πουκεβίλλ το λείψανο ευρίσκετο εις Ρώμην και εβεβηλώθη υπό Γερμανών στρατιωτών το 1527 , εκ του λειψάνου δεν έλειπε η κεφαλή . Εις Αμάλφην σήμερον εις την κρύπτη του ναού του Αγίου δεν υπάρχουν παρά τα οστά ενός δακτύλου .

Εκ του λειψάνου του Αποστόλου έλειπεν όντως η κεφαλή , η οποία υπό αγνώστου βυζ. Αυτοκράτορα – ίσως του Βασιλείου του Μακεδόνος με μεσιτείαν της Δανιηλίδος – εστάλη δώρον εις Πάτρας , ίσως και να μη μετεφέρθη καν εις Κωνσταντινούπολιν . Tην κάραν συνεκόμισεν εκ Πατρών ο τελευταίος δεσπότης αυτών Θωμάς Παλαιολόγος διευθυνθείς εις Κέρκυραν και κατόπιν εις Ρώμην . Την Κυριακήν των Βαϊων 12/4/1462 παρεδόθη δια τελετης εις τον Πάπαν Πίον Β΄δια του καρδιναλίου Βησσαρίωνος . Αι τελεται συνεχίσθησαν και την επομένην , σώζεται δε εις τον ναόν του Αγίου Ανδρέου της πεδιάδος εις την Ρώμην ανάγλυφος αναπαράστασις της παραδόσεως επί του τάφου του Πίου Β΄. Λεπτομερής περιγραφή υπό Σπύρ. Λάμπρου εις τον «Ελληνομνήμονα» , την οποίαν εις ίδιον τεύχος ανατύπωσεν ο Γ. Μπούρας φωτοτυπικός , εν Πάτραις το 1964 .

Πολλά λέγονται περί λείψανων του Αποστόλου εις Αγ. Όρος , Μόσχαν Κεφαλληνίαν , Αθήνας και αλλαχού .

Η κάρα του Αποστόλου επανήλθεν εις Πάτρας το 1964 . Ο δικηγόρος και υπογράφος Ηλ. Μπογδανόπουλος συνέθεσε κατά βυζ. Τύπον έκκληση προς τον πάπαν Ρώμης , την οποίαν υπέγραψεν Ν. Βέτσος και απέστειλεν . Έγινε ανταπόκρισις και εν συνεχεία ο τότε πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Πατρών Ιερ. Τσαντίλης (νυν Μητρ. Ύδρας ) ανέλαβε και προωθήθη η αίτησις εκ μέρους της εκκλησίας . Τον τότε Μητροπολίτην Πατρών Κωνσταντίνον εβοήθησεν ο οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ανήγγειλε την 22 Ιουνίου 1964 την απόφασιν παραχωρήσεως . Ελήφθη φροντίς να τοποθετηθή αυτή εις την παλαιάν ( του ΙΕ΄αι. ) θήκην και παρεδώθη μετά τελετών την 26 Σεπτεμβρίου 1964 εις Πάτρας παρουσία της πριγκίπισσας Ειρήνης εκ μέρους του βασιλέως , του πρωθυπουργου Γ. Παπανδρέου , του αρχηγού της αντιπολιτεύσεως Π . Καννελόπουλου και του προέδρου της Βουλής Γ. Αθανασιάδη Νόβα . Η κάρα μεταφέρθη δι’ Ελλην. Αεροπλάνου εις Άραξον και η παραλαβή έγινεν εις την πλατείαν Τριών Συμμάχων , ιερουργούντων 31 μητροπολιτών .Η επιτροπή της Δυτικής εκκλησίας αποτελείτο από τον καρδινάλιο Αυγ. Μπέα , τους επισκόπυς Μαρτέν και Βιλλεμπράντς , ιερείς μεταξύ των οποίων ο Π. Νυμπραί και ο διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Βατικανού . Λαϊκά μέλη οι καθηγηταί Αλεσσαντρίνι , Πετρούζι και Σκιρό .

Διήγησης του επισκόπου Κλουσίου Αλεξίου περί της μεταφοράς της κάρας του Αποστόλου Ανδρέου εις Ρώμην κλπ. Λατινιστή γεγραμμένη με τον Ελλην. Τίτλον Ανδρεϊς , εδημοσιεύθη υπό του Σπύρου Λάμπρου εις Ν.Ελληνομνήμονα . Φαίνεται ότι ο όρος Ανδρεϊς ήτο εν χρήσει κατά τον μεσαίωνα και έχομεν Ανδρεϊδα εν Πελοποννήσω την κατόπιν γνωστήν ως Ανδραβίδα . Ο Τρεμπέλας 11 , διευκρινίζει ότι το όνομα Ανδρέας ή Ανδρεύς ή Ανδρείας είναι Ελληνικόν , απαντά δε εις τον Ηρόδοτον , Πλούταρχον , Παυσανίαν , και Δίωνα Κάσσιον . Οι Ιουδαίοι υπό Ελλην. Επίδρασιν πολύ το εχρησιμοποίουν ήδη από του Β΄π.χ. αι. . Πρέπει να δεχθώμεν ότι ο Απόστολος εγνώριζεν τα Ελληνικά .

Γ.΄Ιστορικότης της εν Πάτραις παρουσίας και μαρτυρίου

Σχεδόν ομοιομόρφως παρά των θεολόγων ιστορικών Ανατολής και Δύσεως διατυπούται ότι κατά παράδοσιν ιστορούνται τα του Αγ. Ανδρέου εν Πάτραις . Ο Γερ. Κονιδάρης θεωρεί πιθανήν την παρουσίαν . Οι πλέον καλοπροαίρετοι στηρίζονται εις την θεολογικήν διατύπωσιν ότι πάν ό,τι δεν αναφέρεται εις τα αναγνωρισμένα κείμενα της Καινής Διαθήκης , ανήκει εις την Ιεράν Παράδοσιν , η οποία , δια τους Ορθοδόξους μάλιστα και τους καθολικούς είναι και αυτή πηγή Εκκλησιαστικής αλήθειας , η β΄ισότιμος με την πρώτην (την Αγ . Γραφήν ) . Δια τον Απόστολο Παύλον π.χ . έχομεν τας Πράξεις των Αποστόλων , τας Επιστολάς του , δεν έχομεν όμως για τον Ανδρέαν ( και τον Πέτρον) .

Ο καθ. Μπρατσιώτης , αντλών εκ της γραμματολογίας του Γ. Δέρβου απήντησεν εις τα αντιρρητικά ως άνω κ.ά. κείμενα εις ΜΕΕ Δ΄631 , αποδεικνύων ότι η διήγησις των εν Πάτραις του Αποστόλου Ανδρέου στηρίζεται εις αρχαιότατα χριστιαν. Κείμενα και δη επιστολήν του Ιερωνύμου προς Μάρκελλον , Θεοδωρήτου Ερμηνεία 116 ψαλμού και τα απόκρυφα βιβλία . Συνεγράφηκαν τα τελευταία κατά παλαιάς μαρτυρίας υπό τίνος αιρετικού Λευκίου Χαρίνου τον Δ΄αι . και ήσαν προσφιλή αναγνώσματα εις τους Γνωστικούς και άλλας τινας αιρέσεις , «χωρίς να αποκλείεται εντελώς ένεκεν των λόγων τούτων η εν αυταίς διάσωσις των στοιχείων αληθούς παραδόσεως».

Αι μαρτυρίαι των χριστιανών συγγραφέων Ανατολής και Δύσης περί του μαρτυρίου ιδίως και του τάφου του Αποστόλου εις Πάτρας είναι αρχαιόταται .

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ

Κάθε άγια μορφή της εκκλησίας μας, έχει αφήσει πίσω της, το δικό της βίο, που παρ' όλο ότι υπήρξε στο παρελθόν, φωτίζει τώρα με άσβηστο φανάρι το μονοπάτι της ψυχής μας. Ένας από τους αμέτρητους Αγίους είναι ο Άγιος Ανδρέας.

Γεννήθηκε στη Βησθαϊδά κοντά στη λίμνη Τιβεριάδα. Σπούδασε και δούλεψε το επάγγελμα του ψαρά Ήταν άνθρωπος επίμονος, εξαιρετικός, ήθελε πάντα την αλήθεια, το φως, την πίστη και ρίχνοντας τα δίχτυα του, αφηνόταν στο έλεος του θεού.

Πριν να γίνει μαθητής του Ιησού, υπήρξε μαθητής του Ιωάννη του Προδρόμου. Γνωρίζοντας τον Μεσσία, άφησε τα επίγεια πλούτη και μπήκε δυναμικά στην παγκόσμια οικογένεια του Χριστιανισμού, παίρνοντας την ουράνια θέση του κοντά στον Ιησού, Έτσι γνωρίζοντας την ειδικότητα, έγινε "αλιεύς των-ανθρώπινων ψυχών".

Ο Απόστολος Ανδρέας, έκανε την εξής περιοδεία : Πήγε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στην Προποντίδα, στον Κεράτιο Κόλπο, στη Σκυδία (όπου και θεωρείται προστάτης της. Ρωσίας), στην ηπειρωτική Ελλάδα, τελειώνοντας στην ακτή του Πατραϊκού κόλπου.

Από τη στιγμή της άφιξης του έκανε πολλά θαύματα. Πολλοί έσπευσαν να τον γνωρίσουν και μεταξύ αυτών ο ανθύπατος Λέσβιος, ο οποίος προσπάθησε να τον καταπολεμήσει. Όμως τελικά άλλαξε γνώμη για τον Άγιο, διότι σε μία κρίσιμη στιγμή της υγείας του τον θεράπευσε..

Τη θέση του προαναφερόμενου ανθύπατου πήρε ο Αιγέαστος, του οποίου η γυναίκα ονόματι Μαξιμίλλα, έγινε Χριστιανή. Ο Αιγέαστος όμως είχε πολύ μίσος για τη νέα θρησκεία την οποία κήρυττε ο Απόστολος. Διέταξε έτσι να κλειστεί ο Άγιος Ανδρέας στη φυλακή και ακολούθησαν διάφορα βασανιστήρια. Τελικά αποφασίστηκε να τον θανατώσουν με σταυρικό θάνατο. Σύμφωνα με επιθυμία του ίδιου, ο σταυρός είχε σχήμα "Χ". "Δεν είμαι άξιος να πεθάνω με τον τρόπο που πέθανε ο διδάσκαλος μου", είχε πει η μεγάλη φυσιογνωμία της εκκλησίας, αρνούμενος το σχήμα του ξύλου (ελιά) να ήταν σταυρικό.

Το λείψανό του μεταφέρθηκε το 357 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη καθώς και του Λουκά και του Τιμόθεου, στον Ναό των Αγίων Αποστόλων.

Η κάρα του αποδόθηκε από τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στις 26 Σεπτεμβρίου 1964 στην Α.Ο.Ε. και με επίσημη μεγαλοπρεπή πομπή μεταφέρθηκε στον νέο ναό του Αγίου Ανδρέου, εδώ στην Πάτρα, όπου τον τιμούμε ως Πολιούχο. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 3^Ο Νοεμβρίου.

Ας ξεριζώσουμε λοιπόν τα πάθη από την ψυχή μας και ας φροντίσουμε να αποκτήσουμε τις αρετές της ταπεινότητας, της αγάπης, της ανεξικακίας. Ας αγωνιστούμε και εμείς να διαδώσουμε την πίστη μας, με κόπους, με ιδρώτες, με θυσία χρήματος-χρόνου, και αίματος αν χρειαστεί.

Οι ημέρες της τελικής κρίσης πλησιάζουν, έρχονται δύσκολοι καιροί.

Αν υψώσουμε όμως το λάβαρο της πίστης - που και προηγούμενοί μας έχουν υψώσει - θα είμαστε άξιοι να κερδίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών και να ζήσουμε κοντά στον Απόστολο Ανδρέα.

Ό Ναός του Άγίου Ανδρέου

Ο παλαιός Ναός του Αγίου Ανδρέου, του Πολιούχου και Προστάτου μας, όπως σχεδόν όλοι οι Ναοί της Πάτρας, είναι ρυθμού Βασιλικής. Χτίσθηκε κατά τη χρονική περίοδο 1836—1845, γιατί είχε καεί από τους Τουρκαλβανούς κατά την Επανάσταση του 1770. Στην οροφή του έχει θαυμάσιες εικόνες των Πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης, τις όποιες ζωγράφισε ο Δ. Βυζαντίου. Στο μέσον κρέμεται ωραίος ασημένιος πολυέλαιος, έργο του Ηπειρώτου Σπύρου Παπαμόσχου. Στα δεξιά μπροστά από το Ιερό Βήμα είναι ο τάφος του Αποστόλου Ανδρέου, οπού καίει μέρα νύχτα μια κανδήλα.

Ό νέος Ναός του Αποστόλου Ανδρέου που κτίζεται κοντά στον παλαιό, είναι Βυζαντινού ρυθμού. Άρχισε να κτίζεται από το έτος 1908. Οι εργασίες όμως είχαν σταματήσει και ξανάρχισαν το 1955, κατόπιν της μηνιαίας εισφοράς των κατοίκων της πόλεως με βάση την κατανάλωση του ηλεκτρικού ρεύματος, θα γίνει ένας από τους ωραιότερους και μεγαλύτερους Ναούς των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Τo «πηγάδι του Αγίου Ανδρέου»

Το «πηγάδι του Αγίου Ανδρέου» που είναι κοντά στο Ναό του, ήταν θεραπευτική πηγή της θεάς Δήμητρας, όπως μας πληροφορεί ή έξης επιγραφή, που υπάρχει εκεί : «Νημερτές τόδ ύδωρ, Δημήτερος ην ποτέ νούσοις, ένθα πάγεις ξύλω Ανδρέας Πάτρας άμφιβέβηκεν». Δηλαδή : Το θεραπευτικό για τις αρρώστιες τούτο νερό, ήταν κάποτε της Δήμητρας, όπου, άφού σταυρώθηκε, πέθανε ο Απόστολος Ανδρέας.

Κοντά στη θεραπευτική αύτη πηγή, υπήρχε ναός της θεάς Δήμητρας. Κι επειδή εδώ το 66 μ. Χ. περίπου σταυρώθηκε ο Απόστολος Ανδρέας, αργότερα, κατά τον 5^ον αιώνα που επεκράτησε ο Χριστιανισμός, χτίστηκε ναός στην μνήμη του Αποστόλου. Ό ναός αυτός διατηρήθηκε ως στα 1770, οπότε κάηκε από τους Τούρκους κατά την επανάσταση. Ό σημερινός ναός χτίστηκε στα 1845.