«Θα ήθελα να ρωτήσω τον υπουργό
Πολιτισμού για την καθημερινότητά του: Πού μένει; Σε ποια σχολεία
πηγαίνουν τα παιδιά του; Σπουδάζουν εδώ ή στο εξωτερικό; Κι αν
αρρωστήσει, θα πάει στο «Τζάνειο» να περιμένει στην ουρά;
Ετοιμάζει τις «Βάκχες» για την Επίδαυρο
Αυτές είναι οι ερωτήσεις που προσωπικά έχω να κάνω στον κ.
Παναγιωτόπουλο και σε όσους απ' τη συγκυβέρνηση έχουν περιθωριοποιήσει
τους ανθρώπους των τεχνών», λέει θυμωμένη η Αντζελα Μπρούσκου, η οποία
στις 3 και 4 Μαΐου μεταφέρει στο Λιθογραφείο της Πάτρας τη συγκλονιστική
εκδοχή της πάνω στην «Ψύχωση 4.48» της Σάρα Κέιν. Το δε καλοκαίρι (8
και 9 Αυγούστου) θα παρουσιάσει στην Επίδαυρο τις «Βάκχες» του Ευριπίδη,
«μακριά από γραφικότητες και πανηγύρια με νταούλια», με έναν αναπάντεχο
θίασο. Τον Διόνυσο θα υποδυθεί η Αγλαΐα Παππά. Οι πρόβες ξεκινούν σε
λίγες μέρες.
«Ο,τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, στη Συρία και στην Αφρική, μια χαρά συμβαίνει και σε εμάς», προσθέτει σαρκάζοντας για τις κυβερνητικές εξαγγελίες περί εξόδου της χώρας μας στις αγορές. «Και πείνα έχουμε στην Ελλάδα -τονίζει η σκηνοθέτις- και βασανιστήρια έχουμε και πολύ πλούτο έχουμε και πολλή φτώχεια. Και χωρίς πολιτισμό είμαστε. Γιατί να τραγουδάω Μπαχ και να μην τραγουδάω σκυλάδικα στην "Αρένα", αφού όλα είναι θέμα αριθμών, οικονομίας και ανταγωνιστικότητας, όπως λέει ο υπουργός Πολιτισμού;».
Και καταθέτει μια προσωπική πικρή περιπέτεια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που σχετίζεται και με το φόβο του ταμείου: «Ο διευθυντής του θεάτρου Τάκης Τζαμαργιάς αθέτησε τη συμφωνία μας και μας κρέμασε, φοβούμενος ότι δεν θα κάνουμε εισιτήρια», λέει αναφερόμενη στο «Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη» (από βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου). Η sold out παράστασή της στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είχε ανακοινωθεί ότι θα εντασσόταν στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό της ιστορικής πειραιώτικης σκηνής. Η σκηνοθέτρια προσάρμοσε τις συνεργασίες της, αλλά και το budget, για να μην επιβαρύνει το θέατρο.
«Στο μεσοδιάστημα όμως ο Τζαμαργιάς προφασιζόταν διαρκώς προβλήματα. Και μείωνε σταδιακά τις ημέρες παραστάσεων». Ωσπου τελικά τις κατήργησε εντελώς. Δεν ανακοίνωσε όμως τίποτα.
Από την παράσταση «Ψύχωση 4.48» της Σάρα Κέιν
«Ολα γίνανε στα μουλωχτά. Υπάρχει μια υποκρισία στα πράγματα!»,
λέει η Μπρούσκου, που νιώθει εξαπατημένη. Τουλάχιστον, η τέχνη της δεν
την εξαπατά. Αισθάνεται -και δεν το κρύβει- δικαιωμένη για τη στιγμή που
επέλεξε να ζωντανέψει επί σκηνής το σύμπαν της Σάρα Κέιν. Το
έργο-κραυγή, που από το «Bios» μεταφέρεται στην Πάτρα, συνομιλεί με το
χάος τόσο της ελληνικής κοινωνίας όσο και της παγκόσμιας πολιτικής
σκηνής.
«Η Σάρα Κέιν δεν θέλει να μιλήσει για μια κλινική περίπτωση, έναν άνθρωπο που πάσχει κι εμείς πρέπει να λυπηθούμε. Δεν είναι ο άλλος στο έργο της. Είμαστε εμείς!», τονίζει η σκηνοθέτις που υποδύεται την ατσάλινη, ψυχρή ψυχίατρο (πρωταγωνιστεί σε μια ερμηνεία-φωτιά η Παρθενόπη Μπουζούρη)
«Αντέχουμε την τρομερή όξυνση των αισθήσεών μας;», ρωτά η Αντζελα Μπρούσκου. «Γιατί αυτό έκανε και η Σάρα Κέιν. Οπως συνέβη με το εκτυφλωτικό κίτρινο του Βαν Γκογκ, βρίσκεται σε μια υπερδιέγερση, ένα μυαλό σε τρομερή διαύγεια».
Μέσα από το έργο της προσπαθεί «να αγαπήσω, να φιλήσω, να μιλήσω για το απαγορευμένο, να ζωγραφίσω έναν πίνακα, να τραγουδήσω ένα τραγούδι. Και είσαι εσύ που θέλεις να πεις το τραγούδι, εσύ είσαι που θες να τραγουδήσεις, εσύ είσαι που τρελαίνεσαι, εσύ που σε απορρίπτουν. Χωρίς όμως αυτό να γίνεται προσωπικό και επομένως περιπτωσιολογικό».
Με τη δραματουργία της Σάρα Κέιν έγινε μια τομή: «Δεν ψάχνεις να βρεις την πλοκή ή να ταυτιστείς με τους ήρωες και τα πρόσωπα. Ολοι είμαστε όλα, είμαστε όλοι. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Επομένως, ναι, εγώ έστειλα τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων. Παίρνω επάνω μου τύψεις που αφορούν την ιστορία. Οταν η Σάρα Κέιν το λέει αυτό, κρούει τον κώδωνα: "Αύριο μπορεί να ξανασυμβεί". Οπως τότε ένας ολόκληρος λαός έκλεινε τα μάτια και έλεγε "δεν υπάρχουν κρεματόρια", έτσι και στη σημερινή Ελλάδα, ενώ έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης -ανάμεσά τους εντάσσω και τις φυλακές μας- κάνουμε ότι δεν υπάρχουν!».
Εξοργίζεται που οι πολιτικοί μάς έχουν κάνει μειονότητες και που οι έχοντες, εκμεταλλευόμενοι την κρίση, γίνονται πλουσιότεροι: «Μη μιλάμε για κρίση, γιατί κρίση δεν υπάρχει. Οι πλούσιοι γίνονται ακόμη πιο πλούσιοι και οι φτωχοί ακόμη πιο φτωχοί. Δεν θα σου κολλήσω ένσημα! Δεν σ' αρέσει; Φύγε! Βούλωσέ το! Αυτή είναι η οικονομία μας. Και τα ελληνικά νοικοκυριά μέχρι το 2050 θα πληρώνουν δόσεις στον Κωτσόβολο! Πώς να κουνηθεί μετά ο κόσμος;».
Δεν είναι ασύνδετη με τη βία που μας κυκλώνει η επιλογή των «Βακχών» που θα ανεβάσει στην Επίδαυρο: «Είναι ένα έργο που σήμερα ειδικά είναι τρομακτικά επίκαιρο. Μεταφέρει μια ουτοπία όπου οι άνθρωποι είναι αλληλέγγυοι, χωρίς ρατσισμό, χωρίς ξενοφοβία, χωρίς ομοφοβία...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου