Παιδικά όνειρα παιδικές αναμνήσεις. Η παιδική παρέα. Τα μάτια και βλέμματα στραμμένα στη φωτογραφική μηχανή , για την αποτύπωση της στιγμής. Αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι,γειτόνοι, μια παρέα. Η εποχή της αθωότητας και η αποτύπωση της στιγμής. Έξω από το σπίτι της Λύραινας, που ήταν αλάνα, οι μικροί τότε αγυιόπαιδες ποζάρουν μπροστά στο φακό της φωτογραφικής μηχανής. Οι φωτό ανασύρουν μνήμες και συναισθήματα των παιδικών μας χρόνων, που είναι νοσταλγικά και χαραγμένα στη μνήμη μας, καθώς παρουσιάζουν το πριν και το μετά. Χρόνος, χώρος, φαινόμενα. Τα πάντα ρεί.Που πήγε η ανεμελιά εκείνων των χρόνων;
Γιατί ενταχθήκαμε τόσο αδιαμαρτύρητα στον ίδιο κόσμο που τότε θέλαμε να αλλάξουμε;
Σε ποια χρονική στιγμή άραγε, σταματάμε να μυρίζουμε αθωότητα και ξεκινάμε να κυνηγάμε τα "όνειρά" μας που στο τέλος γίνονται οι "εφιάλτες" μας; Αναρωτιέμαι... θα βρεθεί η γενιά που δε θα πέσει στην παγίδα;
Θα έλεγα ότι η πολύ ουσιαστική,
πρωτότυπη και επιτυχημένη αυτή προσπάθεια μπορεί να συμπληρωθεί διδακτικά πολύ
γόνιμα, αν παρακινήσουμε τους απογόνους μας, αφού μελετήσουν την ιστορία των
φωτογραφιών, να ονειρευτούν και να στοχαστούν κιόλας πάνω σ’ αυτές. Πάνω στις γελαστές μορφές, που δεν γελούν πια.
Πάνω στις γεμάτες σιγουριά και κατάφαση στη ζωή πόζες των προσώπων, που δεν ποζάρουν πια. Πάνω στους ανθρώπους που υπάρχουν στη φωτογραφία, χωρίς πια να υπάρχουν . Πάνω στην
φωτογραφία που έγινε η σκιά ή το όνειρο .
Μήπως περάσουν έτσι οι απόγονοι, μέσα από τη δοκιμασία και το μάθημα του χρόνου, σ’ έναν αισιόδοξο ανθρωπισμό:
Στην απόρριψη της αδικίας, της ιδιοτέλειας, της εγωπάθειας, της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, εν όψει της έσχατης ισότητας και δημοκρατίας της θνητότητάς μας.
Μήπως περάσουν έτσι οι απόγονοι, μέσα από τη δοκιμασία και το μάθημα του χρόνου, σ’ έναν αισιόδοξο ανθρωπισμό:
Στην απόρριψη της αδικίας, της ιδιοτέλειας, της εγωπάθειας, της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, εν όψει της έσχατης ισότητας και δημοκρατίας της θνητότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου