ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Δεκεμβριος 2015
Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου για πολλούς ήταν έκπληξη. Πολλοί μάλιστα δαιμονολόγησαν φανταζόμενοι διαπλοκές μεταξύ πολιτικών κομμάτων και εταιρειών δημοσκοπήσεων. Χωρίς να μπορεί να αποφευχθεί κάποια προτίμηση κάποιων εταιρειών αυτού του είδους, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι δεν αλλοιώθηκαν τα αρχικά στοιχεία που συνέλεξαν οι εκπρόσωποί τους επικοινωνώντας με τους πολίτες που πήραν μέρος σ` αυτές. Οι προτιμήσεις των εταιρειών επηρέασαν σε μικρό βαθμό τη διαμόρφωση των ερωτήσεων στις οποίες καλούνταν να απαντήσουν οι πολίτες και σε κάποιο βαθμό τα κριτήρια κατανομής στα κόμματα εκείνων που δήλωναν αναποφάσιστοι. Εκείνο το στοιχείο που επηρέασε την τελική ψήφο των πολιτών δεν ήταν η προτίμηση στο κόμμα που πλειοψήφησε, αλλά η απαρέσκειά τους, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη ή μίξη και των δύο, για τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Κάπως έτσι εκτιμώ ότι λειτούργησε ο προβληματισμός των πολιτών:

Ο υπερδανεισμός και η αδυναμία αποπληρωμής των δόσεων των κρατικών δανείων οφείλεται στα μείγματα πολιτικής που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 35 χρόνια. Τα δάνεια χρησιμοποιούντο για καταναλωτικούς σκοπούς και για μειωμένων αποδόσεων επενδύσεις, με αποτέλεσμα να μην ενισχύεται η παραγωγική διαδικασία, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αποπληρωμή των δόσεών τους. Οι καταναλωτικοί σκοποί ήταν πολλών όψεων και μορφών. Μία από τις κυριότερες ήταν η αναπαραγωγή του ίδιου του πολιτικού συστήματος μέσω των εκδουλεύσεων προς τα στελέχη και κάποιων ομάδων από τους ψηφοφόρους του. Αλλά και αυτή η κατανομή των οικονομικών πόρων γινόταν με τρόπο αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό, δημιουργώντας κάθε δεκαετία ελίτ με ολοένα και πιο αναποτελεσματικές πρακτικές. Ταυτόχρονα, αποδίδοντας και ένα μέρος από τους κρατικούς πόρους σε κοινωνικές ομάδες που έλεγχαν νευραλγικούς τομείς και με ισχυρές πολιτικές επιρροές στο εκλογικό σώμα, και πάλι με αναντίστοιχο με την κοινωνική προσφορά τους τρόπο, πολλαπλασίαζαν τα κρατικά ελλείμματα. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το φαινόμενο τα κρατικά ελλείμματα να είναι ισόποσα με τις ιδιωτικές καταθέσεις!!!
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των δανείων που έχουν πάρει τα ίδια τα κόμματα, από τις κρατικές τράπεζες κυρίως. Στο μυαλό του μέσου πολίτη τριβελίζει η σκέψη: πως θα πολεμήσουν για τη μείωση του κρατικού δανεισμού αφού δεν εξυπηρετούν τα δάνεια των κομμάτων τους; Και ακόμα – ακόμα, αντί να ζητήσουν εισφορές, για την αποπληρωμή τους, από εκείνους που ωφελήθηκαν στο μέγιστο βαθμό από τις κομματικές τους δράσεις, επιχειρούσαν να βρουν ευκαιρία να τα διαγράψουν μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων. Επιβαρύνοντας έτσι τις ίδιες τις τράπεζες που τα χορήγησαν που, και αυτές είναι πολλαπλώς ναυαγισμένες λόγω των κομματικών κατευθύνσεων που ακολουθούσαν οι διορισμένες διοικήσεις τους;
Στις πρόσφατες εκλογές οι πολίτες δεν υπερψήφισαν, καταψήφισαν. Γνωρίζουν ότι το κόμμα που επέλεξαν πάσχει από αποτελεσματικότητα, από ρεαλιστικό πρόγραμμα και κυρίως από στελεχιακό δυναμικό που να θέλει και να μπορεί να μετατρέψει σε πράξη τις αρχές που επικαλείται ότι πιστεύει. Έχει όμως ένα πλεονέκτημα. Είναι άμοιρο, τουλάχιστο ο κεντρικός κομματικός πυρήνας του, των ευθυνών για τη διακυβέρνηση της χώρας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Αν, μάλιστα, καταφέρει να επιμερίσει τα επαχθή φορολογικά βάρη με δίκαιο τρόπο, δηλαδή με επιβάρυνση των μονίμως φοροαποφευγόντων μέσω της απόκρυψης των υψηλών τους εισοδημάτων ή ακόμα και μέσω ωφελιμιστικών γι` αυτούς ομιχλωδών νομοθετικών ρυθμίσεων, τότε θα παγιωθεί πολιτικά.
Όμως, το μικρό χρονικό διάστημα από το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης δημιουργεί έντονους προβληματισμούς στο μέσο πολίτη για την πορεία που έχει χαράξει η νέα κυβέρνηση. Το πρώτο στοιχείο που προκύπτει είναι ότι οι πολιτικές των κυβερνητικών κομμάτων δεν έχουν διευρυμένο οπτικό πεδίο, την κοινωνία στο σύνολό της, αλλά συντεχνιακού χαρακτήρα ομάδες που ελέγχονται από τους μηχανισμούς τους. Επιχειρούν, με την ισχυροποίηση αυτών των ομάδων να κατευθύνουν το εκλογικό σώμα, τακτική που είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική. Ή επιχειρούν να δημιουργήσουν νέες ομάδες επιχειρηματιών μέσω κομματικής εύνοιας ή άσκησης πιέσεων σε κάποιους από τους τωρινούς, για να πετύχουν την κομματική τους μετάλλαξη. Όταν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά στη χώρα μας είναι η αδυναμία διαμόρφωσης αναπτυξιακής πορείας και η υψηλή ανεργία, αυτό που χρειάζεται είναι αναπτυξιακού χαρακτήρα μέτρα γενικευμένης αποδοχής. Γιατί μόνο έτσι θα καταπολεμηθεί η μόνιμα πλέον υψηλή ανεργία και όχι με επιδοτούμενα, ολιγόμηνης διάρκειας, σεμινάρια αποσπασματικού χαρακτήρα και αμφίβολης αποτελεσματικότητας όπως επιχειρείται μέχρι τώρα…