ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 2016.ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Η Αθήνα έχει πολλές ομορφιές τις οποίες προσπερνάμε και δεν τις γευόμαστε και χαιρόμαστε.Ένα παρατηρητικό μάτι μπορεί να θαυμάσει τα δημιουργήματα της Αθήνας,γεμίζοντας τις 5 αισθήσεις που γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης.Το ξαναδιάβασα και κράτησα σημειώσεις μιας και είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, από τα αξιόλογα βιβλία του.

Ξεκινάμε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ αυτών διάστημα λέγεται ζωή. Οι 5  υφάντρες μου υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνεύμα. Φώτισε το σκοτεινό αίμα των προγόνων σου, σύνταξε τις κραυγές σε λόγο, καθάρισε τη βουλησή τους, πλάτυνε το στενό τους ανήλεο μέτωπο. Αυτό είναι το χρέος μας. Επιθυμία, ιδέα, θλίψη πλουτίζει το πατρικό σώμα. Να φωτιστεί ο νους, να κτυπά η καρδιά φλεγόμενη και ανήσυχη. Πρώτο χρέος. Να νιώσεις τους προγόνους σου. Δεύτερο χρέος. Να συνεχίσεις το έργο τους και τρίτο χρέος, να παραδώσεις στο γιο την εντολή να σε ξεπεράσει. Πόνος, χαρά, ελπίδα ο αγώνας του Θεού, πολεμώντας, δημιουργώντας και μεταμορφώνοντας την ύλη σε πνεύμα. Δεν βλέπουμε, ακούμε, αγαπούμε. Βάλε τάξη του μυαλού σου. Αρρώστια, ψευτιά, ατιμία, λύτρωση, σωτηρία, αρετή, χαρά, αλήθεια. Ο σπόρος σώζεται ελευθερώνοντας το μέσα του Θεό, φυτρώνοντας, ανθίζοντας, καρπίζοντας, ξαναγυρίζοντας πίσω στο χώμα. Όρθιος, άφοβος, πονώντας, παίζοντας, ανεβαίνοντας στην κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό. Πιστεύω στον άγνωστο βαρύ αγώνα του που καρπίζει και δαμάζει την ύλη, τη ζωωδόχο πηγή φυτών, ζώων, ανθρώπων. Οι πρόγονοι, απόγονοι και  οι ράτσες  όλες  και όλη η γη, ακούμε με τρόμο την κραυγή σου. Να υποτάξω τη γη, τον αέρα, τον τόπο, τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται και ξανάρχονται οι αντικατοπτρισμοί που ανεβαίνουν από την πυρακτωμένη έρημο του νου. Τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει και αν πίσω από την ορατή και ακατάπαυστη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος, θέλει ν᾿ ἀπολάψει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάξει ὅλα. Καὶ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως φτάξει σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλά, ἔστω κι ἂν μπορεῖ νὰ τ᾿ ἀποχτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι ὁ εὐτυχισμένος. Δὲν τὸ κάνει ἀπὸ οἰκονομία, εἴτε γιατὶ ἔχει τὴν ἰδέα πὼς τὰ πολλὰ τὸν βλάφτουνε στὴν ψυχὴ ἢ στὸ σῶμα. Ἀλλὰ γιατὶ στὰ λίγα καὶ στὰ ἁπλὰ βρίσκει πιὸ ἁγνὴ ἱκανοποίηση. Καὶ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα, ἐπειδὴ μὲ τὰ ἁπλὰ καὶ μὲ τὰ λίγα δὲν χάνει τὸν ἑαυτό του. «Τίς ἔστι πλούσιος; Ὁ ἐν ὀλίγῳ ἀναπαυόμενος».
(Φώτης Κόντογλου.)