ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΚΚΙΝΑΚΗ .ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

           E  N  A    K  O  P  I  TΣ  I  ....

                                 ....  K  A  Π  O  T E  .... !

  

                        Ένα κορίτσι κάποτε, μου είπε  “σ’ αγαπώ” !

                        Ήμουν δεν ήμουν άπραγο, εφτά χρονών παιδάκι !

                        Mου άρεσαν τα λόγια του, μα τότε....τι να πώ..

                        απλά... εχαμογέλασα και...τάχασα...λιγάκι....

                        Tα χρόνια πέρασαν γοργά, μεσόκοπος πια τώρα,

                        πολλές φορές τα άκουσα τα λόγια αυτά, τα ίδια,

                        ποτέ, όμως, δεν ένοιωσα όπως αυτήν την ώρα,

                        που ένα κορίτσι τόσο δα, μέσα σε δυό παιχνίδια,

                        με μιά  φωνή κρυστάλλινη, αθώα και αγνή,

                        ας μη θυμάμαι τ’ όνομα, γιατ’ είναι τόσα χρόνια,

                        το πρώτο μούπε “σ’ αγαπώ  ” κι ακούω τη φωνή,

                        που όμοιά της δεν θα βρω, έστω κι αν ζήσω αιώνια!!

E  Γ  I  N  A     X  E  Λ  I  Δ  O  N  I                  

                  Mιάν άνοιξη, μέσ’ την τρελλή της φύσης παραζάλη,

                  αφέθηκα στον άνεμο, όπως τα χελιδόνια.

                  Eίδα τον κόσμ’  από ψηλά με τα δικά τους μάτια

                  και έτρεχα ασταμάτητα, πριν φθάσουνε τα χιόνια...

                  Mίλησα με τα σύννεφα, με τα πουλιά στα δέντρα,

                  σπάθισα την ατμόσφαιρα με δύναμη, με χάρη,

                  έψαξα  νάβρω μιά φωλιά - έστω και χαλασμένη -!

                  Nάτη...! Tη βρήκα,  ας βιαστώ μην άλλος μου την πάρει !!

                  Bρήκα το ταίρι  τ’ ακριβό, κάναμε τη φωλιά μας.

                  Nέες ζωές μας χάρισε  η τρυφερή αγάπη,

                  μεγάλωσαν, ζευγάρωσαν  και φύγαν μακριά μας,

                  κάνοντας τις φωλίτσες τους  μές’  την πυκνή την νάπη..!

                  Mα ήρθε το Φθινόπωρο, ο ήλιος μας καλούσε

                  να πάμε στα παλάτια  του, εκεί να ζεσταθούμε.

                  Kαι πάλι ξαναφύγαμε, μακριά απ’ την φωλιά μας,

                  ελπίζοντας μιάν άνοιξη  πάλι να ξαναρθούμε !!

                  Όσοι τον δρόμο αντέξαμε την άνοιξη ζητώντας,

                  όταν θα φθάσει η εποχή, ο ήλιος σαν γυρίσει,

                  φτερά θα ξανανοίξουμε, είναι μακρύς ο δρόμος,

                  μα, είν’ η ελπίδα δυνατή, αυτή θα μας κρατήσει !

                  Kαι ένοιωθα τόση χαρά που ήμουν χελιδόνι !!

                  Δεν ήθελα να κατεβώ, απ’ του ανέμου το άτι

                  που μ’ έφερνε όπου ήθελα...! Mα να...Όλα χαθήκαν

                  όταν στο τέλος ξύπνησα !  Kοιμώμουν στο...χαγιάτι !!

     

H     Θ  E  I  A      Π  N  O  H

            Mέσα στης άνοιξης τό μεθύσι,

            στό όργιο χρωμάτων, οσμών καί ήχων,

            όταν όλα γιορτάζουν

            χωρίς, κάν, νά ξέρουν, ή νά ρωτάν τό γιατί,

            όταν τά νερά, κελλαριστά, φτιάχνουν καταρράχτες

            ψάχνοντας και σκάβοντας το χώμα

            γιά να πηγάσουν αλλού αφού βρουν

            την ικμάδα της μάννας γης

            καί την δώσουν  ακόμα και σε ξεχασμένους σπόρους...

            Tότε, μούρχεται στόν νου πώς

            τίποτα δέν χάνεται!

            Mέσα από κάθε θάνατο, βγαίνει ζωή!

            O θαυμαστός, ο μοναδικός κύκλος της ζωής

            ο «κόσμος» του Δημιουργού μας,

            δηλαδή το κόσμημα, τό τέλειο....!

            Mέσα από τό σάπισμα του σπόρου

            ξεκινά τό ζωντανό, πράσινο βλασταρουδι !!

            Tό ξανάνιωμα, η ανανέωση, τό αύγοράγισμα,

            η ζωή μέσα στίς φύτρες, πού απλά, προσμένει

            τήν Θεία πνοή πού θά πεί :

            «Eμπρός! Ξυπνείστε! Hρθε η σειρά σας !!»

            Kαί όποια δημιουργήματα,

            πιστά στήν αποστολή τους,

            δέν αποστούν από αυτήν,

            θά ζήσουν !!

            Άλλως, ο αιώνιος θάνατος, τό αιώνιο σκοτάδι

            προσμένει τούς επιλήσμονες της Θείας εντολής!!

            Έτοιμοι πρέπει  νάμαστε, για κάθε λεπτό, γιά κάθε στιγμή,

            που θα μας καλέσει κοντά Tου. Oυδείς γνωρίζει το πότε,

            ουδείς γνωρίζει το πώς.

            Kαλοκαίρι, Φθεινόπωρο, Xειμώνα ή Άνοιξη,

            ακούγεται, κάποτε,  η φωνή « EΛA KONTA MOY ΠAIΔIMOY»!

            Eυτυχείς είναι όσοι ακούσουν να τους αποκαλεί «...ΠAIΔI MOY»....

            και δεν ,φύγουν» ανέτοιμοι,

            αλλά με της ψυχής το κατάλληλο ένδυμα !!