Μεθαύριο κλείνω τα 55 και μιάς και οι ευχές και τα κεράσματα δεν θα
επιτρέπουν για κάτι άλλο γράφω κάποιες σκέψεις απο σήμερα. Ετσι όπως μου
έρχονται.
Γεννήθηκα στα Προσφυγικά της Πάτρας και έζησα την ζωή της επαρχίας σε ενα προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον όπως όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής. Μπήκα στη Φαρμακευτική Αθηνών το 1980. Ομως τα πράγματα ηρθαν πάνω κάτω με τον χωρισμό των γονέων τότε. Τα φοιτητικά χρόνια ηταν δυσκολα γιατι δουλευα να τελειωσω τις σπουδες μου. Δουλειές του ποδαριού, σεντόνια και καθρεφτάκια στο δρόμο. Μετα διδακτορικο και μετα Αμερική. Δυσκολα χρόνια όμως μου εδωσαν τρια πραγματα : αυτοπεποίθηση, προνοητικόττηα και επιμονή. Εμαθα να κάνω τα πράγματα με αποτελεσματικότητα. Ειχα φαινεται ενα ταλεντο να μετατρέπω την δυσκολιες σε ικανότητες.
Διεβλεπα απο νεαρος αυτο που
ταυτοχρονα επρεπε να γινει αλλα και αυτο που ηταν δυνατο. Και επισης
ειδα νωρις γυρω στο 2000 τι ακριβως ημουνα γεννημενος να κανω. να
συνδεσω -την ερευνα με την πραγματικη οικονομια , και μαλίστα στη
δεδομενη χωρα. Δυσκολο? Πολυ. Ομως πετυχα γιατι πιστευα πολυ σε αυτο που
εκανα. και ειδικα τα πρωτα χρονια που ολοι χλευαζαν αυτο που εκανα,
ενοιωθα σαν τον παιχτη που μπηκε στο γηπεδο και οι αντιπαλοι τον
εβριζαν. Ομως εγω ημουνα για να βαλω το γκολ. και το εβαλα.Γεννήθηκα στα Προσφυγικά της Πάτρας και έζησα την ζωή της επαρχίας σε ενα προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον όπως όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής. Μπήκα στη Φαρμακευτική Αθηνών το 1980. Ομως τα πράγματα ηρθαν πάνω κάτω με τον χωρισμό των γονέων τότε. Τα φοιτητικά χρόνια ηταν δυσκολα γιατι δουλευα να τελειωσω τις σπουδες μου. Δουλειές του ποδαριού, σεντόνια και καθρεφτάκια στο δρόμο. Μετα διδακτορικο και μετα Αμερική. Δυσκολα χρόνια όμως μου εδωσαν τρια πραγματα : αυτοπεποίθηση, προνοητικόττηα και επιμονή. Εμαθα να κάνω τα πράγματα με αποτελεσματικότητα. Ειχα φαινεται ενα ταλεντο να μετατρέπω την δυσκολιες σε ικανότητες.
Δεν εχω κανενα παραπονο απο τη ζωη μου . Μου φερθηκε με ευγενεια τελικα. Τωρα πια που ειμαι πετυχημενος και οι επιτυχιες ερχονται η μια μετα την αλλη. Ομως δεν μπορω να ειμαι χαρουμενος γιατι νοιωθω σαν να εχω την καλυτερη καμπινα σε να πλοιο που παει ντουγρου στα βραχια. Και το βλεπω.
Και αυτο γιατι η πατριδα μου με μια πορεια δεκαετων απο ανθρωπους που θα επρεπε να ειναι τουλαχιστον φυλακη, εφτασε σε απολυτη οικονομικη, πολιτικη, αξιακη χρεωκοπια. Και γιναμε το απολυτο παραδειγμα προς αποφυγη. Ελπιζω εμεις οι πολιτες να μαθουμε καποια στιγμη απο τα λαθη μας και να αλλαξουμε τροπο σκεψης κυριως πολιτικης και συμπεριφορας.
Ευχομαι να εχετε υγεια ολοι οσοι με διαβαζετε. Σας ευχαριστω για την αγαπη σας ολα αυτα χρονια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου