ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Χιλιάδες λαού από τη Μεσσηνία και από διάφορα μέρη της χώρες έδωσαν το παρών το απόγευμα στο Βουλκάνο, στην εξόδιο ακολουθία του μακαριστού στρατιωτικού ιεράρχη αρχιμανδρίτη Νεοφύτου Παντζή, ο οποίος έφυγε προχθές το πρωί για την γειτονιά των αγγέλων. Ήταν ένας σεπτός κληρικός που δίδασκε Χριστό και Ελλάδα. Αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο,όσο λίγοι, γιατί έκλαιγε μετά κλαιόντων και έχαιρε μετά χαιρόντων.
Ήταν κοντά στους πονεμένους ανθρώπους και προσέφερε ό,τι μπορούσε για να απαλύνει τον πόνο τους. Την εξόδιο ακαλουθία χωροστάσησε ο βαλυραίος μητροπολίτης Μονεμβασιάς-Σπάρτης Ευστάθιος, με τη συνοδεία πλήθους κληρικών.
Έχουμε αναρτήσει αρκετό πληροφοριακό υλικό για τα μοναστήρια του Βουλκάνου, τη γιορτή του δεκαπενταύγουστου,αφιέρωμα στο μητροπολίτη Ευστάθιο και την προσφορά της μονής το 1821, που ήταν όνειρο του Νεόφυτου Παντζή να εκδοθεί σε βιβλίο.
Είμαι κι' εγώ από τους απόντες, αλλά όχι αχάριστος. Οι διαπιστώσεις και οι αυθαίρετες γενικεύσεις, και προπάντων οι εύκολες επικρίσεις ,όχι μόνον δεν ωφελούν, αλλά μάλλον αδικούν. Κάποια πράγματα παίζουν έναν περίεργο ρόλο στην ψυχική συγκρότησή μας. Ας είναι! Κατά κοινή ομολογία, πάντως, ο π. Νεόφυτος υπήρξε σεβαστή Μοναχική φυσιογνωμία, ψυχή αθόρυβη, ταπεινή και ευλογημένη που, στην επίγεια ζωή του, πολιτεύτηκε ως ισάγγελος, καύχημα και εγκαλλώπισμα της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, της μονής της μετανοίας του στα άγια χώματα της οποίας και ενταφιάστηκε. Υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή την Εκκλησία και ως στρατιωτικός ιερέας, την Πατρίδα, χωρίς να περιμένει ανταμοιβή. Άνθρωπος βαθιάς αγάπης και προκλητικά αφιλοχρήματος μοίραζε ακόμη και τον εαυτό του. Συνηθίζαμε να λέμε πως οι τσέπες του ήταν τρύπιες. Σήμερα, όμως, μέρα που είναι, θα ήθελα, να σταθώ σε μια άλλη μεγάλη του αρετή. που οι περισσότεροι, έτσι που τον έβλεπαν δυναμικό και ανυπότακτο στα του κόσμου θέλγητρα, την αγνοούσαν.Την υπακοή του στους εκκλησιαστικούς κανόνες. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο πολύ ήθελε να γίνει επίσκοπος. Όχι βέβαια για τις εγκόσμιες τιμές και δόξες, αλλά, για να μπορεί, από μια τέτοια θέση, να υπηρετήσει καλύτερα την Εκκλησία και την πατρίδα. Παρά ταύτα, όταν κάποτε η Ιεραρχία του πρότεινε να γίνει Μητροπολίτης Παραμυθίας εκείνος αρνήθηκε σθεναρά. Κι’ αυτό, για να μην γίνει «μοιχεπιβάτης», αφού η δική του εκλογή θα σήμαινε την εκδίωξη του υπάρχοντος επισκόπου, ο οποίος, στο πλαίσιο της λεγόμενης αποχουντοποίησης της Ιεραρχίας, έπρεπε ντε και καλά να καρατομηθεί, επειδή, τάχα είχε εκλεγεί κατά την επταετία. Δυστυχώς, έκτοτε, ο π. Νεόφυτος θεωρήθηκε ανυπάκουος και αφέθηκε στα αζήτητα. Όμως, ο Θεός, ο Μέγας κριτής, που με την αδέκαστη απόφασή του τον κάλεσε κοντά του, δεν έχει τέτοια κριτήρια και είμαι σίγουρος ότι θα τον ανυψώσει εκεί που πρέπει.Ή ακόμα καλύτερα, πιστεύω ότι έχειι ήδη τάξει την αγνή ψυχή του εκεί που της άξιζε, στα επουράνια σκηνώματα, στον ήσυχο και παραδεισένιο χώρο των δικαίων, όπου αναπαύεται από τον πνευματικό του μόχθο, προγευόμενος τη χαρά της Βασιλείας του Κυρίου και προσδοκώντας «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Εκεί, ασφαλώς, ο πολιός γέροντας και πνευματικός μας πατέρας, ο σιωπηλός υπηρέτης του Θυσιαστηρίου και των ψυχών, θα πρεσβεύει, κυρίως, για τα πνευματικά του παιδιά, αλλά και για όλες εκείνες τις πονεμένες ψυχές που παρηγόρησε, τους απογοητευμένους που ενθάρρυνε, τους πεινασμένους που χόρτασε, τα ορφανά που ανακούφισε. Σύντομα η ημέρα της θανής του θα γίνει αναστάσιμη γιορτή για όλους μας. Γι αυτό, ας μη μας καταβάλλει η λύπη. Είθε ο Άγιος Τριαδικός Θεός να αναδεικνύει σε κάθε εποχή τέτοιες υπέροχες μορφές.
Η μνήμη του ας είναι αιώνια! Γ.Φ
Είμαι κι' εγώ από τους απόντες, αλλά όχι αχάριστος. Οι διαπιστώσεις και οι αυθαίρετες γενικεύσεις, και προπάντων οι εύκολες επικρίσεις ,όχι μόνον δεν ωφελούν, αλλά μάλλον αδικούν. Κάποια πράγματα παίζουν έναν περίεργο ρόλο στην ψυχική συγκρότησή μας. Ας είναι! Κατά κοινή ομολογία, πάντως, ο π. Νεόφυτος υπήρξε σεβαστή Μοναχική φυσιογνωμία, ψυχή αθόρυβη, ταπεινή και ευλογημένη που, στην επίγεια ζωή του, πολιτεύτηκε ως ισάγγελος, καύχημα και εγκαλλώπισμα της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, της μονής της μετανοίας του στα άγια χώματα της οποίας και ενταφιάστηκε. Υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή την Εκκλησία και ως στρατιωτικός ιερέας, την Πατρίδα, χωρίς να περιμένει ανταμοιβή. Άνθρωπος βαθιάς αγάπης και προκλητικά αφιλοχρήματος μοίραζε ακόμη και τον εαυτό του. Συνηθίζαμε να λέμε πως οι τσέπες του ήταν τρύπιες. Σήμερα, όμως, μέρα που είναι, θα ήθελα, να σταθώ σε μια άλλη μεγάλη του αρετή. που οι περισσότεροι, έτσι που τον έβλεπαν δυναμικό και ανυπότακτο στα του κόσμου θέλγητρα, την αγνοούσαν.Την υπακοή του στους εκκλησιαστικούς κανόνες. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο πολύ ήθελε να γίνει επίσκοπος. Όχι βέβαια για τις εγκόσμιες τιμές και δόξες, αλλά, για να μπορεί, από μια τέτοια θέση, να υπηρετήσει καλύτερα την Εκκλησία και την πατρίδα. Παρά ταύτα, όταν κάποτε η Ιεραρχία του πρότεινε να γίνει Μητροπολίτης Παραμυθίας εκείνος αρνήθηκε σθεναρά. Κι’ αυτό, για να μην γίνει «μοιχεπιβάτης», αφού η δική του εκλογή θα σήμαινε την εκδίωξη του υπάρχοντος επισκόπου, ο οποίος, στο πλαίσιο της λεγόμενης αποχουντοποίησης της Ιεραρχίας, έπρεπε ντε και καλά να καρατομηθεί, επειδή, τάχα είχε εκλεγεί κατά την επταετία. Δυστυχώς, έκτοτε, ο π. Νεόφυτος θεωρήθηκε ανυπάκουος και αφέθηκε στα αζήτητα. Όμως, ο Θεός, ο Μέγας κριτής, που με την αδέκαστη απόφασή του τον κάλεσε κοντά του, δεν έχει τέτοια κριτήρια και είμαι σίγουρος ότι θα τον ανυψώσει εκεί που πρέπει.Ή ακόμα καλύτερα, πιστεύω ότι έχειι ήδη τάξει την αγνή ψυχή του εκεί που της άξιζε, στα επουράνια σκηνώματα, στον ήσυχο και παραδεισένιο χώρο των δικαίων, όπου αναπαύεται από τον πνευματικό του μόχθο, προγευόμενος τη χαρά της Βασιλείας του Κυρίου και προσδοκώντας «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Εκεί, ασφαλώς, ο πολιός γέροντας και πνευματικός μας πατέρας, ο σιωπηλός υπηρέτης του Θυσιαστηρίου και των ψυχών, θα πρεσβεύει, κυρίως, για τα πνευματικά του παιδιά, αλλά και για όλες εκείνες τις πονεμένες ψυχές που παρηγόρησε, τους απογοητευμένους που ενθάρρυνε, τους πεινασμένους που χόρτασε, τα ορφανά που ανακούφισε. Σύντομα η ημέρα της θανής του θα γίνει αναστάσιμη γιορτή για όλους μας. Γι αυτό, ας μη μας καταβάλλει η λύπη. Είθε ο Άγιος Τριαδικός Θεός να αναδεικνύει σε κάθε εποχή τέτοιες υπέροχες μορφές.
Η μνήμη του ας είναι αιώνια! Γ.Φ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου