ΓΙΑΝΝΗΣ Δ.ΛΥΡΑΣ: ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Με αφορμή τα δύο πρόσφατα γεγονότα στο χωριό μας ΒΑΛΎΡΑ:

1. Το ξαφνικό θάνατο του φίλου -συνεργάτη Θόδωρου Γεωργακόπουλου και
2. Στο φετινό πανηγύρι στη Βαλύρα, το 2017, δεν υπήρξε εποικοδομητική επικοινωνία-συνεργασία, όλων των φορέων που ασχολούνται με τα κοινά, αναρωτιέμαι τελικά αν βρισκόμαστε σε στάδιο παρακμής, ασυνενοησίας, έλλειψη συνεργασίας, που οδηγεί σε αποκλεισμούς, μοναχικότητα και αβεβαιότητα. Διαβάζοντας επίσης και τα δημοσιεύματα των 2 πλευρών, διαπιστώνω και καταλήγω στο συμπέρασμα και κάνοντας διαφορες προτάσεις για την προκοπή του χωριού μας, της περιοχής μας και κατ' επέκταση της πατρίδας μας:

Να συμφωνούμε τελικά σε πράγματα που μας ενώνουν και να διαφωνούμε σε πράγματα που μας χωρίζουν, και ο καθένας μας ας κρατά τις απόψεις και ιδέες για τον εαυτό του, και όχι να τις επιβάλλει. Με διάλογο, ηρεμία, νηφαλιότητα, και λογικά επιχειρήματα, βρίσκονται οι σωστές λύσεις, για την προκοπή και ανάπτυξη του χωριού μας.

Προτιμούμε να είμαστε χρήσιμοι παρά ευχάριστοι προτάσσοντας το συμφέρον του χωριού μας ,διακδικώντας με τίμια μέσα την εμπιστοσύνη των κατοίκων του και να προσδέσουμε στο λειτουργημά μας κύρος, αξιοπιστία και καταξίωση.
Ενώ η αρετή δύσκολα μεταλαμπαδεύεται, τα ανθρώπινα ελαττώματα είναι σαν τα ευκόλως διαδιδόμενα μικρόβια. Μόλις μια ομάδα ανθρώπων αρχίζει να ζει μαζί, η αρχομανία, η ζήλεια, η πλεονεξία κι αρπακτικότητα εμφανίζονται σαν φάντης μπαστούνι ανάμεσά τους. Έτσι μια κοινωνία εκείνο που πρέπει να φροντίζει είναι η σμίκρυνση της επίδρασης των ελαττωμάτων. Αντίθετα αν κάποιος υπόσχεται την ιδανική κοινωνία πλέον είναι αφελής ή απατεώνας.

Είναι παράξενο ζώο ο άνθρωπος και βαθύτατα αντιφατικό. Αγαπάει παράφορα, αλλά το ίδιο εύκολα και μισεί. Έχει αρετές μαζί και ελαττώματα. Χαρακτηρίζεται από ευγενικά αισθήματα αλλά εύκολα αναδύονται από μέσα του αισθήματα μοχθηρίας. Διαθέτει συγκατάβαση κι ανοχή, αλλά το ίδιο καλά μπορεί να συμπεριφερθεί με επιθετικότητα κι άλογη διεκδίκηση, μαζί με αρπακτικότητα. Συγκινείται από την ανθρώπινη δυστυχία, αλλά κηρύσσει πολέμους και προκαλεί εκατόμβες θυμάτων.

Η πραγμάτωση των ονείρων και των οραμάτων του ανθρώπου πάντα κάπου σκοντάφτει και δεν ολοκληρώνεται με επιτυχία.

Αγωνιούμε για το χωριό μας, τη ΒΑΛΥΡΑ στη Μεσσηνία ,όταν βλέπουμε πράγματα να χάνονται μαζί με τους ανθρώπους που πεθαίνουν....Μετριούνται πλέον στα δάκτυλα οι άνθρωποι που μπορούν να μας διηγηθούν γεγονότα και καταστάσεις που βίωσαν στο παρελθόν στο χωριό μας Βαλύρα, που να μπορούν να ξετυλίξουν τις αναμνήσεις τους , και εμείς να τις καταγράψουμε όσο πιο πιστά μπορούμε .Χάθηκαν και χάνονται καθημερινά, ντοκουμέντα, έγγραφα, φωτογραφίες του παρελθόντος και χανόμαστε και εμείς οι ίδιοι αν δεν γνωρίζουμε το παρελθόν μας, αν δεν ξέρουμε τις μικρές και μεγάλες ιστορίες του χωριού μας, τις παλιές συνήθειες, τα ήθη και έθιμα, τον τρόπο ζωής ,τον τρόπο παραγωγής προϊόντων, και το βασικότερο το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον του χωριού μας.

Ωστόσο, αυτό που έχουμε μάθει πια, , είναι πώς όλα σ' αυτόν εδώ τον κόσμο παλεύονται και αντιμετωπίζονται, αρκεί να είμαστε μαχητές, να θέλουμε τη ζωή όμορφη, και να έχουμεχ πάντα τη θέληση να μένουμε όρθιοι. Κι αν έχουμε και συμμάχους, συντρόφους στα εύκολα και στα δύσκολα, αληθινούς φίλους, αν είμαστε σύμμαχοι, σύντροφοι, αληθινοί φίλοι για τους άλλους, τότε όλα είναι ακόμη ευκολότερα και... επιτρέψτε μου, ομορφότερα. Είμαστε τυχεροί και πλούσιοι, γιατί έχουμε και απ' τα δύο...Επιθυμούμε να μεταφερθούμε σε άλλες εποχές, νιώθουμε νοσταλγία για τα περασμένα, νομίζουμε πως χάνονται οριστικά, πως εξαφανίζονται ιδιαίτερα οι μνήμες και οι πράξεις των ανθρώπων. Τρελαινόμαστε όταν δεν μπορούμε να περισώσουμε τους ταλαντούχους τους γραφικούς ήρωες της καθημερινής μας ζωής, τουλάχιστον αυτούς που ζήσαμε από κοντά και δίπλα τους, να μην γίνουν επώνυμοι και ακουστούν παραέξω. Η προφορική ιστορία του χωριού μας και της Ελλάδος οι μνήμες χιλιάδων ανθρώπων χάνονται έτσι από αμέλεια και τεμπελιά μας. Πολιτισμός δεν σημαίνει μόνο τέχνες και γράμματα, αλλά και ο τρόπος το πώς συμπεριφερόμαστε στη φύση, στους συνανθρώπους μας, τι τρώμε, πως ντυνόμαστε. Κι αυτή η μνήμη, το στομάχι της ψυχής άρχισε να παίζει αυτό το ανεξήγητο παιχνιδάκι με τη λήθη. Μια μυστική αλληλογραφία, με εικόνες, καταστάσεις, στιγμές, μυρουδιές, λέξεις… Η μια να στέλνει στην άλλη, η άλλη να αποθηκεύει ότι επιθυμεί και στέλνει τα ανεπιθύμητα στην άλλη. Κι όσα δεν χωρούν να διαγράφονται.. Και η μνήμη να ανασύρει, χιλιόμετρα από εικόνες διαγραμμένες, ατέλειωτα βιβλία από λέξεις-προτάσεις που ειπώθηκαν, συναισθήματα που ξεβράστηκαν, καταστάσεις που ξεχείλωσαν… Τελικά τι κρατά η μνήμη, τι ανασύρει από τη λήθη, επτασφράγιστο μυστικό…Μακάρι να μην απαντηθεί ποτέ.. Ζούμε μια μηχανοποιημένη αντίληψη του κόσμου, ζούμε την παγκόσμια κατοχή της εικόνας. Τηλεόραση γεμάτη φρίκη, βία και ελεεινή ψυχαγωγία, σαχλαμάρες στη θέση του αστείου. Γίνεται εκμετάλλευσή του παραμικρού γεγονότος στο όνομα του εντυπωσιασμού και του κέρδους. Δεχόμαστε καταιγιστικό βομβαρδισμό καταστροφολογίας, και θα πρέπει να αντιδρούμε με προγραμματισμό, αισιοδοξία και θετική ενέργεια. Οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν φωτεινοί, χαρούμενοι, να γελούν ,να είναι ευτυχισμένοι και να ανοίγουν την ψυχή τους, αποφεύγοντας οριστικά τον πολιτισμό της λύπης. Βρισκόμαστε πάνω σε αυτή τη γη και θέλουμε να αποκτήσουμε περισσότερα ή για να κάνουμε κάτι που να δίνει ένα νόημα στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όταν το κυρίαρχο πάθος δεν είναι για την ελευθερία, αλλά για την κατανάλωση. Περισσότερες ανάγκες, περισσότερα αγαθά, περισσότερη εργασία σκλαβιά και αίμα .Θέλουμε να τιμήσουμε και να αναπτύξουμε την προγονική γη, το χωριό μας, τον τόπο που γεννηθήκαμε και ζούμε . Να ομορφύνουμε το χωριό μας φτειάχνοντας ένα φυτωριακό πάρκο με θεραπευτικά φαρμακευτικά φυτά, να δημιουργηθεί ένας ξενώνας, ένα λαογραφικό μουσείο με επαγγέλματα, εργαλεία ,μηχανές, τράπεζα παραδοσιακών σπόρων όσων έχουν απομείνει, φωτογραφικό αρχειακό υλικό σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, τη συντήρηση της Πολιτιστικής-Πολιτισμικής κληρονομιάς και να είναι όλα σε βάση δεδομένων και να έχουν πρόσβαση οι μελετητές, ερευνητές, ιστοριοδίφες προβάλλοντας και διασώζοντας το παρελθόν του χωριού μας. Να ζητάμε διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, και να βάλουμε λέξεις στην καθημερινοτητά μας όπως: Δημιουργώ, Μαθαίνω Διαβάζω, Παίζω, Χαλαρώνω, Μοιράζομαι, Συνδιαλέγομαι, Περπατάω, Κρατώ χαμηλούς τόνους, Διατρέφομαι σωστά και υγιεινά από τη μάνα γη με ακατέργαστες τροφές χωρίς συντηρητικά και φυτοφάρμακα. Να αφιερώνουμε τη ζωή μας στα Μεγάλα ,στα Ωραία και στα Αληθινά, να αντλούμε την έμπνευσή μας από την ιστορία, τον ελληνικό πολιτισμό, την παιδεία και την ορθοδοξία. Να διαθέτουμε Τόλμη ,Φαντασία, Αρετή, Όραμα και Γνώση. Να αποφεύγουμε το άγχος, το τσιγάρο, την κακή διατροφή, την ακινησία, γιατί σε μια στιγμή η χαρά και το γέλιο σταματούν και κυριαρχεί η νεκρική σιγή και δυστυχία. Η τεχνολογία έχει σκεπάσει προ πολλού τις ανθρώπινες σχέσεις και εκδηλώσεις. Περίσσεψαν οι μηχανές και βουβάθηκαν τα στόματα. Ζούμε σε ένα περιβάλλον ψεύτικο , βλακώδες ψεκασμένο , χωρίς επικοινωνία με θεωρίες συνομωσίας και λαϊκισμού. Ο χώρος των ιδεών κατακερματισμένος, κυριαρχεί ο λαϊκισμός, οι τσαρλατάνοι πολιτικοί, οι βαρεμένοι, οι επαγγελματίες λασπολόγοι που δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις πομπώδεις υποσχέσεις τους. Οι λαϊκιστές θέλουν το ψέμα τους, βάζουν μεγάλους στόχους, δεν τους πετυχαίνουν χρησιμοποιούν δικαιολογίες, και συνήθως καταγγέλλουν ξένους εχθρούς και τους εκπροσώπους τους. Ο λαϊκισμός είναι παιδί του κρατισμού με υποσχέσεις για την αποκατάσταση των μεγαλείων του παρελθόντος. Πρέπει να είμαστε φορτωμένοι θετικά για να συμμετέχουμε στα δρώμενα του χωριού μας. Χαμένα χρόνια στο μπρος-πίσω να το πνίγουν ο κρατισμός και το πελατειακό σύστημα. Προτιμάμε να γυρνάμε την πλάτη μας στο μέλλον, να μην αλλάζουμε τίποτα, να αισθανόμαστε θύματα και κατατρεγμένοι και μας έχουν βάλει σημάδι από το υπερπέραν. Δεν καταφέραμε να βάλουμε στην καθημερινοτητά μας και στις πολιτικές μας αποφάσεις τις μαγικές λέξεις το εφικτό και αυτονόητο. Δεν κατακτήσαμε τις λέξεις μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις, ανάπτυξη και πελαγοδρομούμε ιδεοληψίες και αφάνταστες ταλαιπωρίες. Οι λαϊκιστές με τα εύπεπτα μηνύματα που εξαπολύουν δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα είναι αντίθετοι στις μεταρρυθμίσεις, αλλά και στην παγκοσμιοποίηση και αισθάνονται οι αδικημένοι της ιστορίας. Μπλέξαμε δυστυχώς με παλαιολιθικούς κρατιστές όλων των παρατάξεων, συντηρητικούς και τσάμπα μάγκες. Εναποθέτουμε κάθε ελπίδα ανάπτυξης στη "θεία χάρη" του κράτους. Έτσι κέρδισαν οι διάφορες συντεχνίες και ή χώρα έχασε τον πόλεμο που λέγεται ανάπτυξη και ζούμε με δανεικά και μνημόνια. Παράγει η χώρα μας καθημερινά και ασταμάτητα λαϊκισμό, στην πολιτική, στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ. Μπροστά η δημαγωγία και ο χαρισματικός ηγέτης, η μεγάλη αθεράπευτη αρρώστια μας. Έχουμε πολιτικούς χωρίς πολιτική χωρίς αποφάσεις, χωρίς σχεδιασμό, και προκαλούν φόβο και απογοήτευση, και η οποιαδήποτε αντιπαράθεση γίνεται με τόνους λάσπης. Γίνεται μεγάλο μπέρδεμα, κόπωση, παραίτηση, απαξίωση και όλοι εναντίον όλων. Είναι μερικές στιγμές στη ζωή του ανθρώπου πολύ καλές και πρέπει να τη ζει χωρίς μιζέρια και αναστολές, δίχως διλλήματα και ενοχές. Να βρίσκουμε χρόνο να σκεφτόμαστε το παρόν και το μέλλον, την ευτυχία και δυστυχία του κόσμου, παρατηρώντας τα μέσα μεταφοράς που μικραίνουν τις αποστάσεις, την τεχνολογία με τις απίθανες κατακτήσεις του ανθρώπου. Το δημοτικό τραγούδι γεννήθηκε για να εκφραστούν ανάγκες ζωής, εκφράζει την ψυχή του λαού. Τα δημοτικά τραγούδια ταξινομούνται σε ιστορικά, κλέφτικα, μοιρολόγια,, νυφιάτικα, της ξενιτειάς, του χάρου, βλάχικα , και περιγελαστικά. Σ’ αυτά καθρεφτίζονται οι χαρές και οι λύπες, οι ηρωικοί αγώνες, η πίκρα της ξενιτειάς και του θανάτου, η χαρά της δουλειάς, η ομορφιά της φύσης, οι γιορτές, οι γάμοι, και τα πανηγύρια. Τι με κουράζει άραγε τόσο πολύ στο χώρο που ζω και περνάω τις περισσότερες ώρες μου; Συχνά με απασχολούν τέτοιες σκέψεις και ψάχνω για απαντήσεις. Υπάρχει η αγάπη, η φιλία, η στοργή, υπάρχουν όλα αυτά , αλλά μου λείπει το πάθος σήμερα στη ζωή μου. Χωρίς πάθος, δίχως φλόγα και φωτιά, πώς να ζήσεις; Όλη μου η ζωή ήταν γεμάτη αποδράσεις, και τώρα τι γίνεται; Ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση, όταν λαχταράμε κάτι, αργεί πολύ, και όταν δεν μας αρέσει κάτι, έρχεται πάντα γρήγορα. Ο χρόνος έρχεται με τους ερχόμενους και απερχόμενους, με μια ζωή που αρχίζει και με μια ζωή που τελειώνει. Κάθε μέρα επιστρέφω στη νεότητά μου, στα ιδεώδη μου σε κάθε τι που τότε μου φαινόταν εφικτό και εύκολο να γίνει. Μεγαλώνοντας οι ορίζοντες και οι προσδοκίες μου συνεχώς στενεύουν και μοιραία νοσταλγώ το παρελθόν. Αναζήτησα τις ρίζες μου, το χωριό μου και επέστρεψα τα ενδιαφέροντά μου στην περιφερειακή ανάπτυξη. Διανοούμενος των πραξεών μου, οικουμενικός, αιρετικός, ευφάνταστος, τολμηρός, χειμαρρώδης, ανοικτός, ερωτικός επιδιώκοντας το εφικτό και αυτονόητο για το χωριό μου και την πατρίδα μου. Ο σεβασμός στην άλλη άποψη δε μειώνει τις δικές μας θέσεις, δεν αναστέλλει την αγωνιστική μας πορεία και δεν νοθεύει την πολιτική μας ταυτότητα.

Πρέπει να συμμετέχουμε στη χαρά των άλλων . Επισημαίνουμε ότι ο χαρακτήρας μας είναι για τα σημερινά δεδομένα στυγνός, αδιάφορος, στην πλημμελώς εγγραμμάτου και ακοινώνητου κοινωνίας μας. Η καθημερινότητα στην πράξη αναδεικνύει άτομα τα οποία δεν σέβονται συνεργάτες του ή τους καθ’ οιονδήποτε τρόπον μαχόμενους εναντίον των πληγών του Φαραώ ή τον παρουσιάζοντα πνευματικές αξίες κάτι που δυστυχώς δεν συγκινεί το κοινό, γιατί το «διδάσκουν» την μετριότητα και την «τεχνική» περί εγκλημάτων, ληστειών, αξιολογήσεων και παντός ανωφελούς. Μέσα στην απόλυτη πνευματική μετριότητα και τον οικονομικό θάνατο που διάγωμεν, το γράφειν αποτελεί υπερβατικό σταθμό λήθης αλλά και εσωτερικής ικανοποίησης. Αποτελεί προσφορά στους εθισμένους ή επιδιώκοντας την μάθηση.
Μια δυνατή ψυχική ανάγκη, ένα δέσιμο με μια απέραντη αγάπη, σεβασμό και ένα ηθικό χρέος, στη γη που γεννήθηκα, στη γη που γνώρισα το φως και τις συγκινήσεις της παιδικής και νεανικής μου ζωής, με ώθησαν στην καταγραφή αυτή, στην οποία ο μελετητής ή αναγνώστης βρήκε απαντήσεις των ερωτημάτων που σχετίζονται με το χωριό μας ΒΑΛΥΡΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.