ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Η συλλογή φωτογραφιών είναι ο καρπός της αγάπης μου για να μην χαθούν οι μνήμες των δραστηριοτήτων του χωριού μας, τον 20ο αιώνα.
Η άμεση δύναμη της εικόνας με πρόσωπα – φύση – δραστηριότητες – ήθη – έθιμα – επαγγέλματα , είδη την γεμάτη φως και αισιοδοξία. Διακινεί συναισθήματα και ευχάριστες δημιουργικές σκέψεις, συγκρίνοντας το τότε και το τώρα στο τι χάσαμε και τι κερδίσαμε.
Η απόκτηση γνώσης είναι αναγκαία, προκειμένου να εναρμονιστεί η ζωή μας με τις μεγάλες δυνάμεις του φυσικού κόσμου. Ως άνθρωποι θέλουμε να γνωρίζουμε πως λειτουργεί η φύση, με τις εναλλαγές της καλές ή κακές και όχι να την ελέγχουμε και εξουσιάζουμε, αλλά για να ζούμε αρμονικά μαζί της.
Η γνώση είναι το όχημα της περιήγησης, παρατήρησης και ανάλυσης του περιβάλλοντος κόσμου και Οδικός Χάρτης κατανόησης του επιστητού και του απείρου, μέρος των οποίων αποτελούμε. Την πολιτιστική μας κληρονομιά πρέπει να την κρατάμε ζωντανή με κάθε τρόπο
Γηράσκω αεί διδασκόμενος και διδάσκων, εν οίδα ότι ουδέν οίδα, λόγο του πεπερασμένου χρόνου, χώρου, φαινομένων, και γεγονότων.
Οι φωτογραφίες ως μηχανές χρόνου σε ταξιδεύουν στο παρελθόν με τη μοναδική και ταυτόχρονα μαγική ικανότητα, που έχουν, να “παγιδεύουν” το χρόνο, σε γυρίζουν πίσω, προσπαθώντας να κάνουν πιο ανθρώπινη τη σκέψη, πιο ζεστή τη φωνή και πιο ειλικρινή την καλημέρα.
Τότε υπήρχε και η πολυπυρηνική οικογένεια και πολυτεκνία. Η αλάνα ήταν γεμάτη παιδιά με χαρούμενες φωνές – παιχνίδια – συζητήσεις – ρομαντισμό. Στο πηγάδι μαθαίνονταν όλα τα νέα του χωριού γιατί ήταν τόπος ψυχοθεραπείας – σχολίων – κουτσομπολιού. Το μαγκάνι, ο μπουγέλος, το τσιγκέλι, η σγούρνα και τα δοχεία σε πλήρη δράση στην προμήθεια νερού και με τις φαγωμένες πέτρες του στόμιου του πηγαδιού από τις πολλές τριχιές,.
Είχαμε τον “πλούτο” της “φτώχειας” και Ξυπολησιάς με την ηρεμία – γαλήνη και μαγεία της φύσης. Το μπάνιο στο Μύλο με τα αμέτρητα γιουρούσια στα ποτιστικά για να γεμίσουμε το στομάχι μας από τα φρούτα της εποχής και στη συνέχεια ύπνο κάτω από τον ίσκιο των καρυδιών με τους ήχους των τζιτζικιών και τη συντροφιά των άστρων.
Υπήρχε φτώχεια αλλά ζούσαμε με αξιοπρέπεια, εκτιμούσαμε κάθε μικρό
πράγμα, ήμασταν ευτυχισμένοι με λίγα γιατί αυτό το μικρό είχε αξία, αγαπούσαμε
περισσότερο και το χαμόγελο δεν έλειπε. Σήμερα έχουμε τα πάντα, αλλά λείπει η
αγάπη, έχουμε θλιβερά πρόσωπα και αδιαφορία.
Γνωρίσαμε όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια του χωριού, το δέσιμο με τα δέντρα για τους καρπούς τους και τα ζώα για τα προϊόντα τους είχαμε καθημερινή απασχόληση. Το ψάρεμα – κυνήγι στο ποτάμι Αυλάκι κάμπο με φλόμο, αλεβούρι, λαμαρίνες, ασυτελίνη, δόκανα, αγκίστρια, λάστιχο, καλαμωτές, δυναμίτη κ.λ.π.
Το χαρτζιλίκι από τα Κάλαντα, μικροθελήματα, σαλιγκάρια, πουλιά, ψάρια, φρούτα, μανούσια, το κοκολοϊ στις ελιές, το ξεφούρτσι καμιά φορά, το άγριο κυνηγητό από τους αγροφύλακες και το κλέψιμο στο ζύγι, τη πληρωμή από τους ευκαιριακούς τσαμπάσηδες.
Το ούρι στα βαφτίσια και το γάμο τους μουσικούς της εκκλησίας στις γιορτές, το κρύψιμο στην τουαλέτα του τραίνου για να γλιτώσουμε το εισιτήριο, το μεροκάματο στο καμίνι και το τεφτέρι του μπακάλη στο πανωγράψιμο, στο ζύγι και την τιμή, η πάνινη μπάλα στο γήπεδο και τις αλάνες του χωριού, το μαθητικό πηλίκιο και η ποδιά με την υποχρεωτική απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις εφτά, τις αποκριές γύρω από τις τεράστιες φωτιές, με τα γλέντια, ξενύχτια και αθώα πειράγματα. Η βόλτα με το ποδήλατο κρέμασμα πίσω στο αυτοκίνητο ή κάρο, το σβήσιμο του λουξ με το λάστιχο στο φτωχικό μπακάλικο ,για να πάρουμε κάτι φαγώσιμο.
Το σβήσιμο της μηχανής για να μπούμε τζάμπα σινεμά και τα φλιμπεράκια- ποδοσφαιράκια ήταν γεμάτα κέρματα από μολύβι δικής μας κατασκευής ,κλέβοντας τις σφραγίδες των τραίνων του ΣΠΑΠ ή χαλάγαμε τις καβούλες που πιάναμε τα χέλια στο ποτάμι.
Το σκαμπίλι στο καφενείο ήταν το πιο συναρπαστικό και έξυπνο παιχνίδι με τραπουλόχαρτα και με με συναισθήματα – νοήματα ,τα μικροθελήματα για λίγα στραγάλια, καραμέλες ή λουκούμι, το φύλαγμα ζώων, ο κήπος, ο μπαξές, ο μανάβης τζαμπάζης στα πανηγύρια,Μελιγαλά Κυπαρισσίας –Μεσσήνης , οι άγνωστες δραστηριότητες και συναισθήματα του θερισμού ,αλωνίσματος μύλου, τρύγητού , λινού , απλωμα σταφίδας στα αλώνια και λιομαζώματος. Το λιοτρίβι, το αλώνι, ο λινός. η άθληση, η υγιεινή διατροφή, η παραγωγή αγνών προϊόντων η παντελής έλλειψη ασθενειών της εποχής μας γιατί το μαγείρεμα γινόταν αργά με της τσουκάλας πάνω στη σιδερωστιά και από κάτω η φωτιά με ξύλα μαζεμένα από ελιές – πουρνάρια – μουριές.
Το μοίρασμα στη χαρά, λύπη, αγροτικές εργασίες η δανεικαριά σε ζώα και εργαλεία έδιναν σταθερότητα – αλληλεγγύη και ασφάλεια. Ζούσαμε τη φύση χορταίναμε το παιχνίδι, νιώθαμε την ανθρωπιά δεν είχαμε μεγάλες διαφορές και είμαστε ευτυχισμένοι.
Σήμερα όλα αυτά δεν υπάρχουν με επακόλουθο καταστρέφουμε τους εαυτούς μας , τη φύση και το κινητό τηλέφωνο με SMS ,αγνοώντας έτσι τη συγγένεια ,το παρελθόν, τις ρίζες μας , την ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά.Σε επόμενη ανάρτηση θα περιγράψουμε αναλυτικά , ένα από τα 18 είδη ψαρέματος ,στα ποτάμια Πάμισο και Μαυροζούμενα, την ΚΑΛΑΜΩΤΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου