Αν κάτι άξιζε το κόπο να μη καταργηθεί
από το πρόγραμμα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης , είναι
αδιαμφισβήτητα οι γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς .
Ιστορικά ξεκίνησαν το 1883 και έληξαν
στις αρχές της δεκαετίας του 1970, για “εκπαιδευτικούς λόγους”, όπως τη
παρακώλυση του συνολικού εκπαιδευτικού προγράμματος, λόγω μεγάλου χρόνου προετοιμασίας των
μαθητών και επένδυση πολλών ωρών από το εκπαιδευτικό προσωπικό. Επίσης η
ομοιογένεια , η ομοιομορφία και η ευταξία των μαθητών, η πειθαρχία στις
γυμναστικές επιδείξεις ήταν ενάντια στους διεθνείς στόχους της εκπαίδευσης,
ήταν μέσα για να αναθρέψει η κοινωνία νέους
ναζί και προτιμήθηκαν οι άνευ
ορίων, αυτόνομες τάσεις, μιας διεθνώς
επαναστατημένης , χωρίς βασικό προσανατολισμό νεολαίας, υπό τη σκέπη μίας άνευ υπόστασης δημοκρατίας. Μαζί με τις
γυμναστικές επιδείξεις έληξε και η ευγενής άμιλλα, η ιδέα του αθλητισμού στα
πρότυπα των αρχαίων Ελληνικών αγώνων, όπως των Ολυμπιακών αγώνων με έπαθλο
το κότινο, το στεφάνι από ελαία.
Οι μαθητές λάμβαναν στις γυμναστικές επιδείξεις δάφνινο στεφάνι ή από ελιά και γραπτό έπαινο για την επίδοσή τους. Δεν είχαν καλά καλά να φάνε και υποδήματα να φορέσουν, αλλά ήταν πανευτυχείς που τύχαιναν μίας τέτοιας τιμητικής διάκρισης. Όλα τα σάρωσε ο κρύος Βοριάς του υπολογισμού και της τεχνολογίας, μίας δυσαρμονικής εξέλιξης, μακριά από το θείο πρότυπο. Οι νέοι κλήθηκαν να μετέχουν στη διεθνή αρένα, “για να μη θεωρηθούν οπισθοδρομικοί” και κατασπαράχτηκαν ψυχικά, νοητικά και σωματικά , από τους λέοντες του χρήματος. Κι ο αθλητισμός, τραυματισμένος και ρακένδυτος, μεθυσμένος από την τρέλα του ύψους των οικονομικών απολαβών , έχασε τη θεία του υπόσταση και κατέστη παίγνιον ενός κατώτερου και σκοτεινού κόσμου, αποκομμένου από τις ρίζες του και το λαμπρό παρελθόν του.
Γιατί όμως θλιβόμαστε εμείς, που είχαμε την ευλογία να ασκούμε το πνεύμα και το σώμα μας κατάλληλα; Εμείς, που βιώσαμε αυτό το ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, τις γυμναστικές επιδείξεις κατά τα μαθητικά μας χρόνια, ιδιαίτερα στο Δημοτικό σχολείο της Βαλύρας ,που όλα φάνταζαν τόσο όμορφα και μαγικά; Η πίκρα είναι μεγάλη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας ,που στερήθηκαν και στερούνται τέτοιων εκπαιδευτικών ευκαιριών και διαμορφώνουν τη προσωπικότητά τους με βάση προβληματικά πρότυπα.
Ήταν όμορφα στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, γιατί οι δύο βασικοί δάσκαλοι του χωριού μας, ο κύριος Χρήστος και η δεσποινίς Αφρούλα ,κατά τη χρονική περίοδο 1965-1970, δεν το έβαζαν κάτω, για κανένα λόγο. Οι απαιτήσεις του εκπαιδευτικού προγράμματος του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων ήταν σαφείς. Ο δάσκαλος είναι και γυμναστής των μαθητών και στο τέλος της σχολικής χρονιάς , γύρω στις 20 Ιουνίου, θα επιδείξει το έργο του με ανάλογο πρόγραμμα γυμναστικών ασκήσεων. Όμως, υπήρχε το περιθώριο να αποφασίσει ο ίδιος ο εκπαιδευτικός και γυμναστής το ποιος, που , πώς, πότε θα κάνει τι. Γι αυτό, οι ακούραστοι δάσκαλοι του χωριού μας σχεδίαζαν προσεκτικά ,από την αρχή του σχολικού έτους, τις γυμναστικές επιδείξεις και κατά τους τελευταίους μήνες αποφάσιζαν, με βάση τις επιδόσεις των μαθητών και τις δυνατότητές τους, ποιοι συγκεκριμένα θα λάβουν μέρος και σε ποια αθλήματα. Ο Νίκος και ο Γιάννης ήταν γρήγοροι και δυνατοί. Τους άρεσε η σακοδρομία. Ο Κώστας και ο Θανάσης ήταν πολύ καλοί στη Σουηδική γυμναστική και εκτελούσαν αναπηδήσεις, εκτάσεις, ανατάσεις των χεριών, κλίση της κεφαλής αριστερά, δεξιά ,πρηνηδόν με δεξιότητα, αντοχή , ταχύτητα και ακρίβεια. Βοηθούσαν το δάσκαλο να μάθουν καλά τις ασκήσεις και οι μικρότεροι. Κάποιοι μαθητές είχαν υψηλή επίδοση στη σκυταλοδρομία.
Ο Θοδωρής μπορούσε να ισορροπήσει το κουτάλι με το αυγό στο στόμα του και να προχωρήσει πολύ γρήγορα. Κάποιοι τα κατάφερναν πολύ καλά με τα άλματα σε μήκος και με τις χορευτικές φιγούρες των αρρένων. Όλη τη χρονιά κάναμε πρακτική . Κάθε μαθητής είχε τις αδυναμίες του και τα δυνατά του σημεία. Ορισμένες συμμαθήτριές μου ήταν μοναδικές στην ισορροπία στη σανίδα, άλλες στη τούμπα, στο τρέξιμο και άλλες στα άλματα. Το αετίσιο μάτι των δασκάλων είχε συλλάβει αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες που έχτιζαν το πρόγραμμα των επόμενων γυμναστικών επιδείξεων και κάθε δάσκαλος έφερε ευθύνη για τη πρακτική των μαθητών της τάξης που δίδασκε.
Αντίστοιχα, η δεσποινίς Αφρούλα, συνεργαζόταν με τις άλλες δασκάλες του σχολείου και σχεδίαζαν από κοινού το παραδοσιακό χορευτικό πρόγραμμα των θηλέων, με βασικούς χορούς όπως συρτό, Καλαματιανό, τσάμικο, καραγκούνα και κερκυραϊκό χορό και το μπαλέτο των επιδείξεων, με τις κατάλληλες μαθήτριες. Μας παρακολουθούσαν διακριτικά στο βάδισμα, στη στάση του σώματος, στην έκφραση του προσώπου, στην ικανότητα στο τραγούδι , στη γενική σωματική πειθαρχία, στο ομαδικό πνεύμα, στην ευγένεια και στην επιδεξιότητα των κινήσεων . Στη συνέχεια μας πλησίαζαν και μας ρωτούσαν αν θα θέλαμε να συμμετέχουμε είτε στον παραδοσιακό χορό ή στο μπαλέτο . Έτσι ξεκινούσε σιγά-σιγά η προετοιμασία για τις μικρές μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου της Βαλύρας.
Η συμμετοχή μου στις γυμναστικές επιδείξεις ,όταν πήγαινα στη Τρίτη Δημοτικού, το σχολικό έτος 1966-1967, θα μου μείνει αξέχαστη. Ήταν η χρονιά που οι πολλοί ψηλοί μαθητές, όπως ο Γιώργος, η Ζαχαρούλα, η Αγλαϊα και ο Θανάσης ετοιμάζονταν να μας αφήσουν γιατί θα πήγαιναν στο Γυμνάσιο. Εμείς, αισθανόμενοι ένα κενό μέσα μας, προσπαθούσαμε να ψηλώσουμε και να αναλάβουμε τα ινία, με κάθε θυσία. Κι εκεί που τα πράγματα ήταν αβέβαια κατά την αρχή του σχολικού έτους, η κυρία Γεωργία, η δασκάλα μας , δέχτηκε με ενθουσιασμό την ιδέα της δεσποινίδας Αφρούλας, οι μαθήτριες τής Πρώτης, Δευτέρας , Τρίτης και Τετάρτης δημοτικού να παρουσιάσουν ένα υπερθέαμα, τις “Πεταλούδες” , στις γυμναστικές επιδείξεις.
Δεν ξέρω πόσο ζορίστηκε, πόσες ώρες εργάστηκε και πόσο κουράστηκε η δεσποινίς Αφρούλα, αλλά το αποτέλεσμα την αντάμειψε. Η χαρά της σωστής εκτέλεσης και οι έπαινοι που δέχτηκε από επίσημους καλεσμένους, συναδέλφους της, γονείς , όλο το χωριό και εμάς τις μαθήτριες ,που την ευχαριστούσαμε επανειλημμένα για ολόκληρα χρόνια , σίγουρα την ακολούθησε ,ως γλυκιά ανάμνηση , κατά το υπόλοιπο της ζωής της.
Τα αγόρια και οι άλλες μαθήτριες θα φορούσαν άσπρα μακό φανελάκια, μπλε κοντά παντελόνια ή φούστες πλισέ και λευκά αθλητικά παπούτσια. Εμείς, στην ομάδα του μπαλέτου, οι λεπτεπίλεπτες πεταλούδες , θα ντυνόμασταν με χάρτινες φούστες και μπλούζες πάνω από τα σορτσάκια και φανελάκια μας, στέμμα με δύο μεγάλες κεραίες στο κεφάλι και φτερά ,ασορτί με την ενδυμασία, στολισμένα οριζόντια με λεπτή ταινία με πολύχρωμα πουά και κομψά παπούτσια , “άσπρη ή μαύρη μπαλαρίνα” ανάλογα με τη στολή μας. Κι όλα αυτά, για συνολικά σαράντα ή και περισσότερες μαθήτριες, θα τα προετοίμαζε η δεσποινίς Αφρούλα, με τη βοήθεια των μεγαλύτερων μαθητριών του σχολείου και μία πολύ καλή μοδίστρα. Ο κύριος Κόνιαρης ,που είχε το υποδηματοποιείο του στη πλατεία του χωριού, μας έδωσε καλή τιμή για τα παπούτσια και έτσι μετριάστηκαν τα έξοδα, ιδιαίτερα για τις οικογένειες, που είχαν δύο ή τρία παιδιά στο σχολείο.
Αρχίσαμε πριν από τα Χριστούγεννα να μαθαίνουμε τα βήματα, το τρόπο που πρέπει να λικνίζουμε το σώμα μας ,να κουνάμε τα χέρια μας και τη στάση των ποδιών μας, τραγουδώντας ταυτόχρονα:
Πεταλουδίτσες πλουμιστές
μέσα στους κήπους πεταχτές
πετάνε ταίρι ταίρι
στο μυρωμένο αγέρι.
Πετούσαμε ταίρι ταίρι και ονειρευόμασταν πότε θα είναι έτοιμες οι στολές μας και πώς θα μοιάζουν! Περιμέναμε τις γυμναστικές επιδείξεις με αγωνία.
Οι γονείς μας συγκέντρωσαν στο σχολείο τα χρήματα για το κόστος των υλικών, και σιγά-σιγά, για ολόκληρους μήνες ,ετοιμάζονταν οι στολές .
Όταν ήρθε η σειρά μου για τα μέτρα της στολής, μού ζήτησε η δεσποινίς Αφρούλα να πάω το απόγευμα στο σπίτι της. Με κέρασε πορτοκαλάδα και με μία μεζούρα η κυρία Τασία ,που ήταν μοδίστρα ,πήρε τα μέτρα μου. Μέτρησαν προσεκτικά όχι μόνο το ύψος και τη μέση μου, αλλά και την περιφέρεια της κεφαλής για να στέκεται σωστά το στέμμα με τις κεραίες. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε άλλες έτοιμες στολές, που ήταν κρεμασμένες μέσα στο σαλόνι της δεσποινίδας Αφρούλας και το σπίτι της έμοιαζε σαν ατελιέ κοπτικής ραπτικής. Όταν παρατήρησε η δραστήρια δασκάλα ότι κοιτούσα επίμονα τις κεραίες, πήρε ένα έτοιμο στέμμα που ήταν φτιαγμένο από χαρτόνι και επενδυμένο με μαύρο γκοφρέ χαρτί, αντίστοιχα και οι κεραίες ήταν από χοντρό σύρμα και κατέληγαν σε ένα μαύρο μπαλάκι στην άκρη και μου το φόρεσε στο κεφάλι.
- Κυρία Τασία, είπε, ελάτε να δείτε, της εφαρμόζει πολύ καλά.
Στη συνέχεια μου φόρεσαν μία σουρωτή χάρτινη καφέ φούστα με λεπτό λάστιχο στη μέση , τα φτερά και αντίστοιχα ένα χάρτινο μπλουζάκι, που το στερέωσαν στην πλάτη . Αφού μου έδεσαν μία πλατιά ζώνη στη μέση, με κοιτούσαν και γελούσαν ευχαριστημένες.
- Σου πάει πολύ το καφέ μου είπε η κυρία Τασία, που είσαι σοβαρή!
-Η Πρώτη Δημοτικού θα φορέσει ροζ, η Δευτέρα κίτρινο, η Τρίτη καφέ και η Τετάρτη άσπρο, εξήγησε η δεσποινίς Αφρούλα.
-Μάλιστα ,απάντησα, αν και κατά βάθος θα προτιμούσα μία βιολετί ή γαλάζια στολή! Η αδελφή μου η Ντίνα, που πηγαίνει στη Πρώτη Δημοτικού θα χαρεί, γιατί της αρέσει το ροζ, απάντησα.
- Πολύ χαίρομαι, είπε η δεσποινίδα Αφρούλα, εντάξει, δεν χρειαζόμαστε τα μέτρα.
Όταν πλησίαζαν οι επιδείξεις του Ιουνίου, κάναμε μία από τις τελικές πρόβες στο προαύλιο του σχολείου, φορώντας τις στολές μας. Τότε η κυρία Γεωργία μας εξήγησε:
-Η πεταλούδα έχει πιο λεπτά φτερά από το γκοφρέ χαρτί, κι όμως, είναι τόσο προσεκτική και διακριτική, που δεν τσαλακώνει τα φτερά της με τίποτα. Πετά ανάμεσα σε δύσβατα μέρη, με πυκνή βλάστηση κι όμως, τα καταφέρνει θαυμάσια. Έτσι κι εσείς, θα πρέπει να μην κάνετε απότομες κινήσεις και σχιστεί η στολή σας. Είστε πεταλούδες!
Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο να ακούσουμε, γιατί μόλις ολοκλήρωσε τον λόγο της η κυρία Γεωργία είχαμε όλες μεταμορφωθεί σε πεταλούδες! Οι κινήσεις μας ήταν απίστευτα απαλές και η φωνή μας τόσο γλυκιά, που νομίζω ότι ποτέ δεν έχω ακούσει πιο θεσπέσιο άσμα. Η αδελφή μου Ντίνα, που ήταν ατίθαση ,με κοίταξε με λοξό βλέμμα, γιατί δεν μπορούσε να ανοίξει τα πόδια της και να χοροπηδήσει. Αισθανόταν πολύ περιορισμένη.
- Σουτ! Της είπα με νόημα, μη σχιστεί η φούστα σου.
Οι συμμαθητές μας, έβαλαν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν, να εκτελέσουν με ακρίβεια και κατάλληλο συντονισμό την Σουηδική Γυμναστική .Το σκάμμα είχε πάρει φωτιά με τα άλματα , το σχολείο είχε περικυκλωθεί από τους μαθητές που έκαναν αγώνες στίβου και τα κορίτσια αποπροσανατόλιζαν τα αγόρια , ώστε αρκετές φορές έχαναν τη σκυτάλη γιατί τις κοιτούσαν να ισορροπούν πάνω στη σανίδα. Είχαν βέβαια άγχος, που τους το είχαν μεταδώσει περισσότερο οι γονείς τους και ήθελαν να τους ευχαριστήσουν με κάθε θυσία, γι αυτό ίδρωναν, κουράζονταν, έπιναν λίγο νερό και συνέχιζαν τη προσπάθεια. Ο κύριος Χρήστος ετοίμαζε την ομιλία του στο γραφείο του διευθυντή για τους επισήμους και τη λήξη του σχολικού έτους ,οι άλλοι δάσκαλοι του υπενθύμιζαν θέματα που θα έπρεπε να συμπεριλάβει και ο σύζυγος της κυρίας Γεωργίας, που ήταν κι αυτός δάσκαλος ,επέβλεπε τη πρακτική των μαθητών.
Όταν έφτασε η ευλογημένη ημέρα των επιδείξεων, όλο το χωριό ήταν σε εγρήγορση, αφού οι επιδείξεις ,για τη δική μας μικρή κοινωνία, ήταν το γεγονός της χρονιάς! Στη πλατεία είχαν τοποθετηθεί καρέκλες στο πάνω μέρος και στα πεζοδρόμια. Το κέντρο της πλατείας ήταν άδειο για τις επιδείξεις και το χορό.
Το σχολείο ήταν αντίστοιχα στολισμένο, καρέκλες είχαν τοποθετηθεί για τους επισήμους στην εξέδρα που ήταν στημένη ανατολικά του σχολείου ,όπως για τον ιερέα του χωριού, τον αστυνόμο, τον πρόεδρο , τον επιθεωρητή που θα ερχόταν για να παρακολουθήσει τις επιδείξεις εκείνη τη χρονιά και όλους τους δασκάλους. Κι ο φωτογράφος του χωριού μας ήταν εκεί, έτοιμος να αποθανατίσει το μοναδικό γεγονός . Ο γερο ευκάλυπτος, οι ακακίες και οι πασχαλιές του σχολείου είχαν σηκώσει τα φύλλα τους και καλωσόριζαν το κάλεσμα της ευγενούς άμιλλας .Το προαύλιο του σχολείου είχε ασβεστωθεί , οι απαιτούμενες γραμμές για το τρέξιμο και τις ασκήσεις ήταν ευδιάκριτες και το σκάμμα για τα άλματα ήταν έτοιμο. Τα στεφάνια και οι έπαινοι για τους νικητές, δεμένα με χρυσές ή ασημένιες κορδέλες, είχαν τοποθετηθεί επάνω στο τραπέζι στην εξέδρα, που ήταν στολισμένο με μπλε ύφασμα κι ένα ανθοδοχείο με υπέροχα πολύχρωμα άνθη ομόρφαινε το χώρο. Κάτω από την εξέδρα, αριστερά και δεξιά , άνοιγαν την είσοδο προς τα σκαλιά της εξέδρας δύο πολύ μεγάλες γλάστρες ,με ένα φυτό με σκούρα πράσινα οβάλ φύλλα τριών-τεσσάρων εκατοστών, που στη Βαλύρα ονομάζαμε Αγάπη. Η “αγάπη” πάντα μας συνόδευε σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου και οι τεράστιες γλάστρες θα πρέπει να ήταν ηλικίας τουλάχιστον δέκα ετών. Όλοι οι μαθητές ήταν έτοιμοι ανά τάξη και περίμεναν τους καλεσμένους μέσα στις αίθουσες, εκτός από τις πεταλούδες, γιατί όλες είχαμε συγκεντρωθεί στο σπίτι της δεσποινίδας Αφρούλας .
Όταν λάβαμε τηλεφωνικά το μήνυμα να ξεκινήσουμε ,συνέβη κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο. Όσοι βγήκαν στην είσοδο του σπιτιού τους για να μας δουν, δεν ξαναμπήκαν μέσα, μας ακολούθησαν μέχρι το σχολείο! Αφού περπατήσαμε τραγουδώντας και χορεύοντας στον δημόσιο δρόμο, φτάσαμε στη πλατεία του χωριού και κάναμε μία μικρή επίδειξη στο κέντρο της. Στη συνέχεια πήγαμε στο σχολείο, που μόλις είχαν ολοκληρωθεί οι αθλητικές επιδείξεις . Χορέψαμε σε όλο το προαύλιο του σχολείου και ξεσηκώσαμε τους πάντες ,οι δε γονείς δάκρυσαν από τη συγκίνησή τους ,όταν έγερναν επάνω τους οι πεταλούδες τραγουδώντας και τους δρόσιζαν με τα φτερά τους, προστατεύοντας τους από τον καυτό ήλιο του απογεύματος, που κτυπούσε κατακέφαλα. Έτσι έκλεισε εκείνη η υπέροχη χρονιά, με πολλούς στεφανωμένους μαθητές και μαθήτριες, με την ευλογημένη ελαία, με τον εθνικό ύμνο και την υποστολή της σημαίας. Η γιορτή συνεχίστηκε με χορούς στο κέντρο της πλατείας του χωριού, μέχρι αργά το βράδυ, μαζί με τους γονείς μας. Στα αυτιά μου ακούω τα συγχαρητήρια των δασκάλων μας, τους επαίνους για τη δεσποινίδα Αφρούλα και τις ευχές του επιθεωρητή για καλές διακοπές.
Την επόμενη σχολική χρονιά, ο Γιώργος που ήταν σημαιοφόρος και μας έδινε το βήμα και το ρυθμό, η Ζαχαρούλα και η Αγλαϊα που έσερναν τον χορό και ο Θανάσης που ήταν το πρώτο ανάστημα στη τάξη του ,μας άφησαν γιατί πήγαν στο Γυμνάσιο. Κι όμως, ορθώσαμε το ανάστημά μας μεγαλώσαμε και εκπροσωπήσαμε το σχολείο μας επάξια. Οι μαθήτριες κάναμε ατέλειωτες ώρες πρακτικής για να μάθουμε καλά τους παραδοσιακούς χορούς και τη σημαία κράτησαν άξια χέρια.
Η “πεταλούδα”της δεσποινίδας Αφρούλας κοιμήθηκε φορώντας τη γκοφρέ στολή της. Την πήρε ο χρόνος, που σαρώνει τα πάντα, για να δώσει ώθηση για τη παράταση της ζωής, με νέα γεννήματα. Σήμερα, σπάνια συναντάς δασκάλους, οι εκπαιδευτικοί υπάλληλοι έχουν άπειρες υποχρεώσεις, ταραχώδη βίο και οικονομικές δυσκολίες. Κάνουν μία και δύο και τρεις δουλειές για να τα καταφέρουν οικονομικά. Γυρίζουν κατάκοποι στα σπίτια τους και δεν αντέχουν να διαβάσουν, ούτε τα ίδια τους τα παιδιά. Πού καιρός για πεταλούδες, αστειεύεσαι; Τους έφαγε η ρουτίνα. Ακόμη και στην εκκλησία σπάνια πηγαίνουν. Κι όμως, όπως η λευτεριά είναι βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά, έτσι και το σαράκι του δασκάλου, ευχή και κατάρα ,δεν εκλείπει από τον τόπο μας.
Κύριε Χρήστο, σας είδα με ένα μπουκετάκι γιασεμιά και την ευτυχία στο βλέμμα σας. Εντοπίσατε μία νέα ιατρό που προσέφερε περισσότερο από ότι μπορούσε ανιδιοτελώς στο χωριό μας και τη βαθμολογήσατε με άριστα....κι ύστερα, ύστερα από λίγο καιρό, με την ελπίδα χαραγμένη στο βλέμμα σας , χαιρετίσατε τούτο το μάταιο κόσμο.
Το γνωρίζω, ότι μια μέρα θα σας ξανασυναντήσω δεσποινίς Αφρούλα, θα είναι μία ευχάριστη έκπληξη! Υπάρχετε, δεν θα πάψετε να προσφέρετε ,γιατί η ίδια η φύση υποφέρει και δεν μπορεί να αντέξει τόση ψύχρα, απανθρωπιά και δυσαρμονία. Ο Θεός να σας αναπαύει πάνω σε λεπτά φτερώματα και παραδεισένια λιβάδια με όμοιες σας, “αρρητολεπτόπνευστες” ψυχές.
Ποτέ δεν θα σας ξεχάσω, όσο θα κοιτάζω την Αγάπη, που έχει βγάλει νέο φύλλωμα στο μπαλκόνι μου και πού ξέρεις, μια μέρα ίσως έλθει μία πεταλούδα να ξαποστάσει επάνω της.
Κι όπως εσείς παραμένετε αθάνατοι στη μνήμη μας και λαμπρύνετε με τη προσφορά σας τα ψυχικά μας αρχεία και τα ιστορικά αρχεία του χωριού μας, έτσι κι ο καθηγητής μας Ιωάννης Λύρας, με ιστορικό διαχρονικής ανιδιοτελούς προσφοράς στην εκπαίδευση και στο τόπο μας, ξύπνησε σήμερα τη μνήμη μου με φωτογραφίες από εκείνη την ευλογημένη εποχή και το σημαντικότερο , μου έστειλε τον Ολυμπιακό Ύμνο του Κωστή Παλαμά, με τον οποίο κάναμε την έναρξη των γυμναστικών επιδείξεων.
Ο Ολυμπιακός Ύμνος
του ωραίου, του μεγάλου και τ αληθινού
κατέβα φανερώσου, κι άστραψε εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ ουρανού.
στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
και με τ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
και τρέχει στον ναό εδώ προσκυνητής σου
αρχαίο πνεύμα αθάνατο κάθε λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου